ادامه حمایت جشنواره‌ های غربی از مخالفان جمهوری اسلامی

به گزارش حلقه وصل: پس از رویداد های آشکارا ضدایرانی در راستای حمایت از آن بخش سینماگران ایرانی که به شکل علنی به قانون ستیزی برخاستند در جشنواره کن و جشنواره کارلووی واری، از قسمت تازه این سریال در جشنواره فیلم رومانی رونمایی شد. پیش‌تر به بررسی جشنواره کن و کارلووی واری پرداخته بودیم. شب پیش هم «دورناز حاجیها» فیلمساز مخالف جمهوری اسلامی ایران، برنده جایزه بزرگ جشنواره فیلم «ترانسیلوانیا» شد. هیئت داوران جایزه را برای فیلم «مثل ماهی روی ماه» که فیلم نخست فیلمساز است، به او اهدا کردند.

در واقع انگار چندان کیفیت اثر سینمایی یا حتی سابقه کاری هنرمند اهمیت چندانی ندارد، فقط کافی است که رویکرد فیلم مبتنی گونه‌ای شناخت ساخته و پرداخته شده رسانه‌های غربی باشد تا بتونی به آثار برگزیده راه پیدا کنی.

نکته قابل درنگ این است که به گزارش شورای صدور پروانه ساخت: «فیلم در سال 1398 به نام «زن، مرد و بچه» به تهیه‌کنندگی احسان رسول اف، کارگردانی و نویسندگی درنا حاجیها موافقت شورای ساخت سازمان سینمایی را دریافت کرده است.» یعنی فیلم هم پیش از اغتشاشات اخیر و با نامی دیگر ساخته شده بود و خلاصه داستان آن این است که:« یک درام خانوادگی درباره یک پدر و مادر و بچه که مشکلاتی دارند. در پی این درگیری‌ها پسر کوچکشان ناگهان حرف نمی‌زند و ...»

کارگردان در پس اغتشاشات ناگهان کشف حجاب کرد و به خوانشی باب طبع معاندین از فیلم خود پرداخت: «من واقعاً فکر می‌کنم که فرقی نمی‌کند یک بچه پنج ساله باشید یا یک زن 50 ساله. اگر مجبور به انجام کارهایی شوید که دوست نمی‌دارید، حتی اگر در ظاهر آن کارها عادی باشد، فقط احساس خفگی می‌کنید و احساس می‌کنید در دام افتاده‌اید.»

جالب اینجاست که کارگردان در پی پیوند دادن فیلمش با جنبش زن و... ناگهان در تفسیر فیلمش می‌گوید پسر بچه فیلم را زن فرض کنید و سن او را از 5 به 50 سال ارتقا دهید، کارهای ساده‌ای که پسر بچه از آن سرباز می‌زند را کشف حجاب بیانگارید و پدر و مادر را هم دیکتاتور تا پازل کامل شود.

در نتیجه هیئت داوران با بیانیه‌ای که توسط «میشل فرانکو» فیلمساز مکزیکی بر روی سن جشواره خوانده شد،گفتند: «اصالت موضوع، قدرت اجراها، و هوشی که با آن موضوع بسیار دشوار  بررسی می‌شود (دیکتاتوری) فیلم «مثل ماهی روی ماه»  را برجسته کرد. فیلمی که مدت‌ها پس از پایان آن در ذهن طنین اندازخواهد بود.»

حاجیها وقتی برای دریافت جایزه به روی سن آمد به شکل آشکاری خود را افشا کرد و  گفت: «من بسیار خوشحال بودم که همه اعضای هیئت داوران این فیلم را اینطور درک کردند.»

به احتمال زیاد مراد حاجیها از درک داوران از «آن طور» همان تعبیر ویژه خودش از فیلم است که پسر بچه را زن فرض کنند و سن او را از 5 به 50 برسانند و پدر و مادرش را هم نمایندگان دیکتاتوری!

برنده شدن حاجیها تنها اتفاق ویژ در کلوژ-نپوکا نبود. برای نخستین بار در تاریخ این جشنواره تمامی جوایز اصلی دیگر را هم زنان گرفتند: «کارولینا مارکوویچ» برزیلی برای کمدی «ذغال چوب» جایزه بهترین کارگردانی را دریافت کرد و «تیا کووو» فنلاندی برای «زمان خانواده» جایزه ویژه هیئت داوران را از آن خود کرد. پیشتر در جشنواره‌هایی چون کن و اسکار هم عموم جوایز به زنان اهدا شده بود. 

پایان بخش جشنواره نمایش و اهدای جایزه‌ای خلق الساعه «جایزه تماشاگران برای یک فیلم رومانیایی» به فیلم «آزادی» بود. فیلمی که به روزهای پایانی زندگی «نیکولای چائوشسکو» رئیس حکومت کمونیستی، رومانی سابق می‌پردازد.

ارزیابی آن که  چیزی که در جشنواره رخ داد، «تصادفی است»! یا «برنامه ریزی شده» با مخاطب است.