آخرین فیلمی که در سینما هنر اردکان اکران شده مربوط به سال 98 و ایام اکران فیلم «مطرب» است. تنها سالن سینمای این شهرستان همین سینما هنر است که با شیوع کرونا درش بسته شده و برای دیدن فیلم باید به میبد رفت.
من کاری به سینما گران فاقد هر باور و ایمان و عروسک های خیمه بازی نولیبرالیسم و اربابان شیطانی و جهانی تمدن مدرن ندارم . دلم برای پرستویی می سوزد. همانقدر که برای گوگوش !
اینکه «مطرب» به عنوان پرفروش ترین فیلم سال در جایگاهی بالاتر از حتی تگزاس و ایکس لارج و چهار انگشت قرار میگیرد بدون شک حاوی پیام مهمی برای مدیران فرهنگی کشور است. مدیرانی که سالنهای سینمای حوزه هنری سازمان تبلیغات را در اختیار این فیلم ها قرار میدهند تا در سود فروش آنها شریک شوند.
بازی پرویز پرستویی در نقش شخصیت اصلی فیلم هم اصلاً چشمگیر نیست و مخاطب را غافلگیر نمیکند.
این سنخ فیلمها را نباید توقیف کرد تا با جار و جنجال «بی بی سی» و «من و تو» و «ایران اینترنشنال» کردیت سیاسی و فرهنگی دریافت کنند تا سلیقه فاخر حاکمان ارشاد مشخص شود.
تنها آرزوی شخصیت اصلی فیلم این است که ای کاش انقلاب به جای بهمن، اسفند شده بود و در هر فرصتی زن و مرد باید بروند توی اتاق، درب اتاق را ببندند، پردهها را بکشند تا فواد و زیبا متولد شوند.
پوستر فیلم سینمایی «مطرب» که دو روز قبل منتشر شد، شباهت خیلی زیادی به پوستر فیلم "دولمایت اسم من است" با بازی ادی مورفی دارد.
به خاطر رفتار نظام در ایران، همه به فکر مهاجرت هستند. جمهوری اسلامی موسیقی را مطربی میداند و درکی از آن ندارد تا فعالیت های موسیقایی را محترم بشمارد.