امیدی برای باز شدن گره مشکلات اصناف وجود دارد؟

به گزارش حلقه وصل، ویروس مرموز کرونا در خلال انجام ماموریتش در امداد رسانی به فرشته مرگ برای صاحبان کسب و کارهای مجازی در نقش همای سعادت ظاهر شده که بر شانه بخت و اقبالشان نشسته و سودآوری و منفعت اندوزی این جماعت همیشه آنلاین را به رتبه‌ای رسانده که اینک می‌توان به راحتی حکم به غلبه تجارت مجازی بر دنیای کسب و کارهای بشری داد.

در سوی دیگر این صحنه، اما کم نیستند کسب و کارهایی که با برخاستن موج همه گیر بیماری کرونا خود را در تراز نخستین قربانیان این اپیدمی هولناک دیده اند.

سیاهه مشاغلی که مغلوب شیوع یکباره کروناویروس شدند بیشتر شامل شغل‌های خرد و کارگاه‌ها می‌شود، اما کرونا شکارهای درشت هیکل هم کم نداشته است. یکی از مهمترین این مشاغل که خود را در دام کرونا گرفتار و ناتوان می‌بیند صنف تالارهای پذیرایی است.

وقتی پای صحبت خسرو ابراهیمی‌نیا، رئیس اتحادیه تالارهای پذیرایی می‌نشینیم تا از برآوردهایش درباره ضرر و زیان‌های ناشی از تعطیلی تالارهای پذیرایی در روزگار کرونا با میزان سخن بگوید همان اول کار آب پاکی را روی دستمان می‌ریزد وضع این صنف را کاملا از دست رفته توصیف می‌کند: نکته اولی که باید بگویم این است که الان یک سال است که صنف تالارهای پذیرایی تعطیل هستند. در این یک سال هم هیچ نوع حمایتی از سوی هیچ نهادی صورت نگرفته است. نه سازمان تامین اجتماعی کمکی به ما کرده و نه حتی وزارت محترم دارایی کاری برای تمدید پرداختی‌ها یا احیانا حذف جرایم انجام داده است. متاسفانه هیچ کدام از این اقدامات انجام نشده است.

از گفته‌های رئیس اتحادیه تالارهای پذیرایی پیداست هیچ امیدی برای باز شدن گره مشکلات صنف متبوعش از طریق کمک‌های دولتی و اعطای وام ندارد: البته یک دستورالعملی وضع شد که طبق آن قرار شد به آن دسته از واحدهای صنفی که از شیوع کرونا آسیب دیده اند وامی پرداخت شود، اما این وام هم تقریبا هیچ استفاده‌ای برای ما نداشته است. به دلیل اینکه واحدهای صنفی ما با وجود اینکه هر کدام حدود چهل نیرو داشتند، اما وقتی تعطیلی اعمال شد توانی برای پوشش دادن این کارکنان وجود نداشت. چون یک نیروی کار سه تا چهار میلیون تومان حقوق ماهانه دریافت می‌کند. با وجود این تعطیلی‌ها واحدهای صنفی خرج زندگی روزانه خودشان را هم نمی‌توانند تامین کنند چه برسد به اینکه بخواهند برای حفظ یک نیروی کار به فرض وام دوازده میلیونی بگیرند. یک سال هم هست که واحدهای صنفی ما تعطیل هستند. پس این وام هم برای صنف ماهیچ صرفه‌ای نمی‌تواند داشته باشد.

آنچه که ابراهیمی درباره قصه اعطای وام به صاحبان تالارهای پذیرایی می‌گوید ناخودآگاه آن شعر معروف مولوی را به ذهن متبادر می‌کند که از قضا سرکنگبین صفرا فزود: اگر هم تعداد انگشت شماری از واحدهای صنفی ما این وام را گرفته اند آن‌ها هم حتی برای پرداخت قسط‌های این وام به مشکل برخورده اند. درواقع وقتی کار به مدت طولانی و برای یک سال تعطیل باشد واحدهای صنفی توانی برای پرداخت اقساط وام نخواهند داشت. من وقتی با آن تعداد خیلی کمی که این وام را گرفته اند صحبت کردم می‌گفتندای کاش این وام را نمی‌گرفتیم برای اینکه حیثیت و آبروی ما رفته است. سی یا چهل میلیون تومان وام هم اگر به ما داده اند از ما سه ضامن گرفته اند و چک‌های خیلی سنگینی که مبالغش چند برابر وام بوده از ما گرفته اند بعد هم سررسید این وام را با توجه به اینکه تعطیل بودیم نتوانستیم پرداخت کنیم و آن آبرویی هم که داشتیم از بین رفت.

رئیس اتحادیه تالارهای پذیرایی ورشکستگی صنفش را رسما اعلام می‌کند، اما از بازگشایی نیم بند این شغل هم خبر می‌دهد: درواقع کار صنف تالار پذیرایی از ضرر و زیان گذشته و عملا واحدهای صنفی ما ورشکست شده اند. امروز این واحدها وضعیت فوق العاده وخیمی دارند و شرایط بسیار بغرنجی را تجربه می‌کنند. اما بالاخره بعد از یک سال و بعد از مذاکرات و پیگیری‌های بسیار زیاد درنهایت قرار شد واحدهای صنفی ما با یک سوم ظرفیت و با رعایت پروتکل‌های بهداشتی و شرایطی مثل رعایت فاصله گذاری اجتماعی و دیگر دستورالعمل‌ها بازگشایی شود.

وقتی از او درباره اینکه در این مدت شیوع کرونا تخلفی هم از سوی تالارهای پذیرایی صورت گرفته می‌پرسیم تذکارمان می‌دهد که تالارها از بیخ و بن تعطیل بوده اند: در تمام طول این مدت هیچ تالاری باز نبوده که بخواهد مرتکب تخلف شود. هیچ موردی از تذکر یا پلمب هم در این مدت نداشته ایم، چون واحدهای صنفی ما به طور کلی تعطیل بوده اند و وقتی هم که تعطیل باشند تخلفی هم صورت نمی‌گیرد.

به رئیس اتحادیه تالارهای پذیرایی خبر می‌دهیم ناهید خداکرمی رئیس کمیته سلامت شورای اسلامی شهر تهران پیشنهادی برای طراحی پروتکل‌های بهداشتی جدید و ابتکاری به قصد بازگشایی اصنافی نظیر رستوران‌ها و تالارهای پذیرایی ارائه داده. رندانه زبان به گلایه و کنایه می‌چرخاند: من فقط می‌توانم این را بگویم که سلام ما را به خانم دکتر خداکرمی برسانید که حداقل یادشان افتاد صنفی به نام تالار پذیرایی هم وجود دارد. من بیشتر از این راجع به این مساله صحبت نمی‌کنم. چون این نوع اظهارات به جوک شبیه‌تر است تا به واقعیت.

ابراهیمی اصرار دارد نشان دهد میلی به سخن گفتن درباره مسوولان و مدیران شهری ندارد. اما انگار برای گله و شکایت از هیچ فرصتی نمی‌توان گذشت: من تنها به طرح این پرسش بسنده می‌کنم که در این یک سالی که صنف تالارهای پذیرایی تعطیل بوده اند این مسوولان کجا بوده اند؟ وقتی طی این مدت ما برای پیگیری مشکل تعطیلی تالارهای پذیرایی حدود پنجاه نامه به همه مراجع ذیصلاح نوشتیم این مسوولان کجا بودند که به مشکل صنف ما رسیدگی کنند؟ چطور الان یاد ما افتاده اند؟ از قول من به شورای شهر تهران و خانم خداکرمی این مطلب را بگویید: خانم خداکرمی ضمن سلام و عرض ادب خدمت شما گله‌مند هستیم که در این یک سال کجا بودید که حالا یاد ما افتاده اید؟ شما هم عوارض مشاغل واحدهای صنفی ما را که یک سال است تعطیل شده اند را اخذ می‌کنید و هم عوارض پسماند و تابلوی واحدهای صنفی ما را اخذ می‌کنید. حالا چه شده که یادتان افتاده ما هم مشکلاتی داریم؟ لابد تصور می‌کنید طی این یک سال ما در خانه هایمان مشغول خوردن و خوابیدن بوده ایم.

ابراهیمی که حتی صبر نکرده تا پیشنهاد خانم خداکرمی را به طور کامل بشنود زبانش پر از کنایه و طعنه و دلخوری است: واقعا چنین اظهاراتی از سوی اعضای شورای شهر به جوک شبیه است. من به طور جدی از شورای شهر و شهرداری گله‌مند هستم. این‌ها در این مدت چه همکاری و هماهنگی با ما داشته اند؟ تنها پاسخی که من به اظهارات خانم خداکرمی دارم این است که خیلی از ایشان تشکر می‌کنم که به یاد ما هستند و همین اندازه که از یاد نبرده اند در شهر تهران شهروندانی هم هستند که واحدهای صنفی تالار پذیرایی را اداره می‌کنند برای ما کافی است.

می‌پرسیم وقتی قوانین منع تردد شبانه وضع می‌شود مردم از بازگشایی تالارهای پذیرایی چه نصیبی می‌برند؟ بی مکث و تردید هر مسوولیتی را در این باره از خود دور می‌کند: مردم در این زمینه خودشان باید برنامه ریزی کنند. ما ضامن این مساله نیستیم. ما در چارچوب قانون واحدهای صنفی خودمان را تعطیل می‌کنیم یا مورد بازگشایی قرار می‌دهیم و در چارچوب قانون از مشتری هایمان پذیرایی می‌کنیم. ما به آنچه که در خیابان می‌گذرد و مربوط به قوانین آمد و شد می‌شود کاری نداریم، چون به ما ارتباطی ندارد.

با ابراهیمی نیا درباره دغدغه‌ای که برای ضمانت‌های عملی رعایت پروتکل‌های بهداشتی در تالارهای پذیرایی داریم سخن می‌گوییم. با هیجان از صنف متبوعش دفاع می‌کند: ما برای رعایت پروتکل‌ها امکانات لازم را داریم. ما نظارت کافی بر مساله رعایت پروتکل‌های بهداشتی را اعمال می‌کنیم و پرسنل ما مراقبت‌های لازم را دارند. تنها صنفی که می‌تواند در چارچوب قانون و با رعایت پروتکل‌ها مبادرت به برگزاری مراسم‌های جمعی کند ما هستیم. امروز ما شاهد هستیم همه در واحدهایی غیر از تالارهای پذیرایی به شکل انبوه و متراکم درحال برگزاری مراسم هستند، اما در صنف ما اتحادیه و اتاق اصناف نظارت کافی را اعمال می‌کنند.

می‌پرسیم با چه روش یا سازوکاری قرار است جلوی تخلفات احتمالی گرفته شود؟ نهیبمان می‌زند که ما با هیچ کسی شوخی نداریم: نظارت در تالارهای پذیرایی به صورت میدانی اعمال می‌شود. درصورتی که در یکی از واحدهای صنفی ما حین برگزاری مراسمات برخوردهایی صورت بگیرد و تخلفاتی بروز پیدا کند ممکن است در آن لحظه ما نتوانیم جلوگیری کنیم، اما واحد صنفی متخلف را به سرعت پلمب خواهیم کرد. چون ما با هیچ کس شوخی نداریم و سلامت مردم شوخی بردار نیست. ما واحدهای صنفی متخلف را به مراجع قضایی معرفی خواهیم کرد. اما من اطمینان می‌دهم تضمین و ضمانت سلامت برگزاری مراسم در تالارهای پذیرایی هزار برابر از مراسم‌هایی که امروز شاهد هستیم در کارواش‌ها یا باغ‌هایی که آب آشامیدنی غیر بهداشتی دارند یا بعضی از رستوران ها، چلوکبابی ها، کافه رستوران‌ها و دفترخانه‌های ازدواج که مهمان‌ها تنگاتنگ هم می‌نشینند و یک سرویس بهداشتی مناسب هم ندارند بیشتر است.