اغماض و تنازل برای مصلحت بزرگ تر

به گزارش حلقه وصل، «محمد ایمانی» تحلیلگر مسائل سیاسی و فعال رسانه ای در کانال تلگرامی خود نوشت:

تهیه لیست انتخاباتی معطوف به ائتلاف، ذاتا اختلاف برانگیز است. احتمالا هر کدام ما می خواستیم برای شورای وحدت نیروهای انقلاب فهرست سی نفره در تهران تدوین کنیم، احتمالا شماری از نامزدهای موجود را با دیگران جا به جا می کردیم.

این اتفاق حتی اگر اصول و چهارچوب های انتخاب از پیش مشخص شده بود، در تشخیص مصادیق رخ می داد، چه رسد به این که چهارچوب ها به شکل کامل تدوین نشده است.

درست تر این بود که برنامه ها و اولویت های طیف انقلابی برای مجلس یازدهم، از چند ماه قبل تدوین می شد و بر اساس آن - وهمچنین تراز های کلان نمایندگی مجلس- نامزدها گلچین می شدند؛ بلکه حتی افراد توانمند در قالب یک تقسیم کار جمعی و تیمی، تشویق به نامزدی در انتخابات می شدند.

اینها ویژگی های مطلوب کار تشکیلاتی جمعی است: راهبرد نگاری، برنامه نویسی، تدوین فهرست ظرفیت ها و موانع موجود بر سر راه دستیابی به راهبردها، هم افزایی و تعامل با دیگران، کادر سازی و تمرین تیمی جمعی در میان مدت، شناساندن افراد به افکار عمومی و شخصیت سازی تدریجی و با حوصله در مرور زمان، تشویق به حداکثر سازی مشارکت، و بسیج گری عمومی با وعده هایی تعهد مسئولیت آور شمرده می شود.

اینها ایده آل و مطلوب ما در تراز جایگاه رفیع انقلاب اسلامی و ملت بزرگ ایران است؛ و متاسفانه به خاطر غفلت، روزمرّگی، هم فرسایی، و غلبه هیجان بر دوراندیشی، آن چنان که باید مورد اهتمام قرار نگرفته است.

این قصور و تقصیرها (چه در جمنا و شانا و چه جبهه پایداری و ...) سزاوار نقد جدی است و تا آنجا که مقدور بوده، دوستان انقلابی به آن پرداخته اند. اما اکنون چه باید کرد؟ نگاه صفر و صدی به عرصه داشت و با دلزدگی، انتخابات مهم مجلس را واگذاشت یا نهایتا یک رای منفعلانه به لیست یا ترکیبی از لیست و غیر آن داد؟

کمال طلبی منفی و مذموم آن است که انسان نتواند میان آرمان خواهی و واقع بینی جمع کند  و از شدت آرمانگرایی فعلا نا ممکن، به انفعال یا وحدت شکنی و ایجاد تفرقه بیفتد که مطلوب "غیرِ بدخواه" است. اکنون که عمده نیروهای انقلاب به وحدت در لیست رسیده اند، مصلحت در تقویت این انسجام و اهتمام به بسیج گری عمومی است.

فراتر از مباحث انتخاباتی، وحدت یک راهبرد بی بدیل برای طیف فراگیر وفاداران به انقلاب و معتقدان به عزت و اقتدار کشور است. رهبر انقلاب 21 دی ماه 1388 در دیدار اعضای فراکسیون انقلاب اسلامی در مجلس هشتم فرمودند:

"یک مطلب کلی را باید همیشه در نظر داشته باشیم و آن این است که توقع کم گذاشتن در کفه حق را از همه کس باید داشت؛ یعنی انسان نباید بی‌توقعی‌اش بشود.

انسان کامل و بی‌عیب و نقصی که آدم هیچ راهی برای اشکال بر او نداشته باشد، پیدا نمی‌کنیم به جز معصومین. باید یک مقداری آماده بود برای آنچه که انسان آن را کوتاهی و جفا و بی‌وفایی بنامد. بالاخره واقعیت عالم این است. حتی در میان نزدیکان به امیرالمؤمنین(ع) هم چنین کسانی بودند.

بالاخره این جور اشکالات را باید انتظار و توقع داشت. یک مقداری باید تحمل کرد و الّا انسان اگر چنان چه با دیدن یک ناهنجاری در یک عملکردی در یک شخصی آن چنان به هم بریزد که دچار یأس و آشفتگی و افسردگی بشود، در این صورت کار نمی‌گذرد.

بله این اشکال (در دولت یا مجلس وقت) وجود دارد، اگر وجود نداشت بهتر بود. حالا که اشکال وجود دارد، ما چه کار باید بکنیم؟ مبنای عملکرد باید این باشد. آرمان‌گرایی باید ما را به سمت بالا بکشاند. جوری نباشد که به خاطر دیدن برخی ناهنجاری‌ها که با آرمان‌گرایی مخالف است، حرکت ما دچار وقفه یا اشتباه و انحراف شود یا از آن مسیری که دارد، به جای دیگری سرش گرم و مشغول بشود».

مقتدای انقلاب در ادامه می‌فرمایند؛

«اگر منکری می‌بینید نهی از منکر کنید، اگر چنانچه معروفی هست که بر زمین مانده امر به معروف کنید اما این موجب نشود که آدم این منکر یا این نقطه منفی را بهانه قرار بدهد و راهش را جدا کند یا فرض کنید که فاصله ایجاد شود یا تعارض کند یا تخریب کند؛ کما این که بعضی‌ها همین جورند...

اشکالات را تذکر بدهید مانعی ندارد؛ منتها سعی کنید بیش از آن مقداری که حد و حق این اشکالات است، برایش حساب باز نکنید. اولاً راه حمل بر صحت رابه کلی و در مواردی نبندید...

ثانیاً این مجموعه اصولگرا و انقلابی که امروز در مجلس هستند و بحمدالله در کشور هم اکثریت قاطعی دارند- این نشانه این است که مردم این جهت‌گیری و این راه را دوست می‌دارند- حتی‌المقدور نگذارید متشتت شود. این وحدت مهم است.

البته ما در سطح کشور هم معتقد به وحدتیم. این را باید حفظ کرد ولو با اغماض‌هایی. بعضی از اغماض‌ها ممکن است اعتراض برخی دیگر را متوجه انسان بکند، خوب بکند، ولی آدم باید ببیند حق چیست.

یک جاهایی باید برخی اغماض‌ها را برای یک مصلحت بزرگ‌تری انجام داد که حالا در این مورد بحث ما، مصلحت، اتحاد و اتفاق و با هم بودن و یک حرف زدن و یک صدا داشتن و اینهاست».