میانمار در گرداب فقر، افراط و دیکتاتوری

دیکتاتوری نظامیان و افراطی گرایی رهبران بودایی میانمار نه تنها ظلم و زندگی سخت را برای یک و نیم مسلمان میانماری به همراه داشته، بلکه 70 درصد مردم این کشور جنوب شرق آسیا آرزوی سوسویی نور در دل تاریکی شب دارند.

به گزارش حلقه وصل به نقل از ایرنا، مسلمانان روهینگیایی در میانمار اکنون با فشار دیکتاتورهای نظامی روزگار سختی در اردوگاه ها سپری می کنند و امیدی به روشنی ندارد، اما اطلاعات نشان می دهد چند دهه حکومت نظامیان ارمغانی جز تاریکی و سردی خانه های مردم تنگدست این کشور به ارمغان نیاورده است.

آمار نشان می دهد حدود ۷۰ درصد از مردم کشور فقیر میانمار دسترسی به برق ندارند و تنش های ایجاد شده به وسیله دیکتاتورهای نظامی فرصتی برای توسعه باقی نگذاشته است.

فعالان میانماری نیز نسبت به تنش های قومی در این کشور هشدار می دهند و معتقدند در حالی که خشونت ها در این کشور در حال افزایش است، پیشرفت قابل توجهی در تولید انرژی نیز به وجود نیامده است.

این در حالی است که میانمار موقعیت مناسبی برای ایجاد سدهای عظیم و منابع غنی گاز به منظور تولید انرژی دارد. گاز میانمار اکنون به تایلند و چین صادر می شود.

اطلاعات منتشر شده نشان می دهد دولت میانمار از مردم فقیر روستایی که سایه فقر جایگاه انسانی آنها را کمرنگ کرده است و برای فرار از گرسنگی و بی خانمانی طعمه سوداگران می شوند، به منظور رساندن سوسوی برق هزاران دلار طلب می کند.

میانمار از فقیرترین کشورهای آسیای جنوب شرقی است و براساس گزارش سازمان ملل متحد با ۹۱۶ دلار درآمد سرانه از میان ۱۸۶ کشور در رتبه ۱۴۹ قرار دارد.

کودکان میانماری در این کشور ۵۱ میلیون نفری یا به مدرسه نمی روند و یا در زیر نور شمع تکالیف مدرسه خود را انجام می دهند و مردم نیز از آتش برای پخت و پز استفاده می کنند.

دولت میانمار که این روزها اندیشه رساندن روشنایی به منازل مردم بدون کاستن از فشار به آن ها را در سر دارد برای توسعه شبکه برق از خانوارهای فقیر هر روستا و منطقه هزاران دلار پول نقد طلب می کند و وعده می دهد تا سال ۲۰۲۰ حدود ۵۰ درصد از جمعیت این کشور و تا سال ۲۰۳۰ نیز همه جمعیت میانمار صاحب برق می شوند.

هم اکنون بیش از ۳۵ میلیون نفر از مردم این کشور فقیر از نعمت برق بی بهره اند. براساس آمار تنها ۱۶ درصد از جمعیت روستایی میانمار روشنایی برق را تجربه کرده اند.

این در حالی است که در تاریکی شب ها، تنها معابد بوداییان است که با هجوم لامپ ها درخشان است و شهر در تاریکی دیکتاتوری فرو رفته است.

دولت میانمار برای تامین برق مورد نیاز خود به سدهای آبی نیازمند است و ساخت این سدها نیز به برخی اصلاحات در ساختار سیاسی نیازمند است که نظامیان تاکنون زیر بار آن نرفته اند.

موقعیت جغرافیایی برخی از این سدها در محل مورد درگیری اقلیت های نژادی با نیروهای امنیتی میانمار است و سرمایه گذاران خارجی نیز ترغیبی برای حضور ندارند و تردیدهایی برای انجام این طرح ها وجود دارد.

برق تولیدی در میانمار نیز براساس نظر کارشناسان به طور مساوی توزیع نمی شود و بیشتر سهم آن نصیب شهرهای یانگون، ماندالای و نایپیداو، شهرهای اصلی میانمار می شود که سرمایه گذاران خارجی پس از پایان تحریم غرب برای تجارت به این مناطق روی آورده اند.

میانمار علاوه بر تامین برق داخلی با چالش هایی با چین در همسایگی خود روبروست که بخشی از انرژی این کشور سهم چین می شود.

این دو کشور به تازگی با ایجاد کمیته مشترک برق در تلاش هستند با توجه به سرمایه گذاری چین در بخش انرژی میانمار طرح هایی را اجرا کنند.

کارشناسان تاکید دارند وضعیت انرژی در میانمار و درگیرهای داخلی این کشور به ویژه در مناطق مسلمان نشین راخین مسیر توسعه این کشور را در تاریکی فرو برده است.