
به گزارش حلقه وصل: «مطالعات انتقال آب از دریای عمان به تهران آغاز شده.» این جمله راهکار ارائه شده توسط استاندار تهران برای بحران منابع آبی پایتخت است.
پیشتر نیز طرح انتقال آب از سواحل چابهار به استان های سیستان و بلوچستان، خراسان جنوبی و خراسان رضوی مطرح شده بود و همچنین نماینده ارومیه طرح انتقال آب را به این شهر مطرح کرد و گفته بود که وصل شدن به آب های آزاد و خلیج فارس از راهکارهای نجات دریاچه ارومیه است.
بر اساس اطلاعات شرکت آب و فاضلاب در سال ۱۳۹۹، متوسط برداشت از منابع زیرزمینی تهران ۱۰ متر مکعب بر ثانیه بود، اما این رقم در سال ۱۴۰۰ به ۱۳.۳، سال ۱۴۰۱ به ۱۶.۴، در سال ۱۴۰۲ به ۱۷.۵ متر مکعب بر ثانیه رسیده و در سال ۱۴۰۳ این میزان به ۱۴.۵ مترمکعب بر ثانیه رسیده است.
طرحهای مشابه در جهان مانند پروژه انحراف رودخانههای سیبری در روسیه، سیستم کوتزامالا در مکزیکوسیتی، پروژه نارمادا در هند و پروژه انتقال آب در منطقه شین جیانگ چین از طریق کانال ایرتیش-کارامای-اورومچی از طرح هایی بوده است که با این ایده به موفقیت نرسیدند.
مدیرعامل شرکت مهندسی توسعه آب آسیا نصرت خوشنیاز میگوید در مطالعات خود به این نتیجه رسیدیم که اقتصادیترین روش فرآوری معدنی، انتقال مواد معدنی به حوزه خلیج فارس نیست، بلکه انتقال آب است و این طرح در مسیر خود تخریبی به همراه ندارد و بعضی شهرها به این آب نیاز دارند.
اما استاد دانشکده زیستشناسی دانشگاه تهران حسین آخانی میگوید اثرات این طرح تخریب محیط زیست، نابودی جنگلهای هیرکانی در مسیر، فرسایش خاک، بالا رفتن دما در منطقه به علت کار کردن موتورهای پمپاژ، تلخاب ناشی از تصفیه آب و از بین رفتن اکوسیستم است.
در مقاله اداره منابع آب کالیفرنیا (California Department of Water Resources) اشاره شده است که انتقال آب دارای هزینه بالا، تخلیه روستاها و آسیبهای زیستمحیطی گسترده است و میتوان از راههایی نظیر مدیریت تقاضا، بازیافت فاضلاب، حفاظت از منابع آب زیرزمینی، بهرهوری در مصرف، بازچرخانی آب، اصلاح الگوی کشت و توزیع عادلانه منابع استفاده کرد.