اگر می‌خواهید در مساجد نخبه معنوی پرورش بدهید این کتاب را بخوانید

به گزارش حلقه وصل؛ کتاب صوتی «پرورش نخبگان معنوی در مساجد» نوشتهٔ علیرضا پناهیان و گویندگی مجید علیخانی در بیان معنوی منتشر شد.

علیرضا پناهیان در این کتاب ضمن توضیح درباره چرایی اولویت داشتن پرورش نخبگان معنوی و هدف آن، به ارائه قواعد و راهکارهای عینی و عملیاتی برای کار فرهنگی در تمامی عرصه‌ها پرداخته است.

شندین کتاب «پرورش نخبگان معنوی» برای همه کسانی به نحوی مشغول کار فرهنگی و تربیتی هستند و دغدغه انتخاب مخاطب دارند، می‌تواند مفید و راهگشا باشد.

 کتاب صوتی «پرورش نخبگان معنوی» توسط انتشارات بیان معنوی و با همکاری مجموعه رسانه‌ای دوران تهیه شده و هم اکنون از طریق طاقچه به آدرس https://taaghche.com/audiobook قابل دسترسی است.

بخشی از کتاب پرورش نخبگان معنوی در مساجد

دلایل ترجیح پرورش نخبگان معنوی

سؤالی که تاکنون کمی از اهمیّتش روشن شد، این است که اگر ما بتوانیم این دو کار را انجام دهیم: یکی این‌که انسان‌های معمولی، ضعیف و ناآشنای به دین را جذب کنیم و کمک کنیم تا آنها به انسان‌های خوبی تبدیل شوند و دیگر این‌که انسان‌های خوب را پرورش دهیم تا به انسان‌های خوب‌تری تبدیل شوند، کدام یک از این دو کار را باید ترجیح دهیم؟

به دلایلی که به آن‌ها خواهیم پرداخت، پرورش انسان‌های خوب و تبدیل آنها به انسان‌های خوب‌تر، بر تبدیل انسان‌های معمولی یا بد به انسان‌های خوب، کاملاً ترجیح دارد. در مقام کار فرهنگی و تبلیغی، سرمایه‌گذاری بر روی کسانی که به دین جذب شده‌اند و از پرورش‌یافتگی معنوی بیشتری برخوردار بوده‌اند، مسلّماً باارزش‌تر است.

علاوه بر این‌که کار بر روی مذهبی‌ها، نسبت به غیرمذهبی‌ها و نیمه‌مذهبی‌ها اولویّت دارد، در میان مذهبی‌ها هم، کار بر روی «نخبگان معنوی» نسبت به عموم مذهبی‌ها، از اولویّت بیشتری برخوردار است. منظور ما از «نخبگان معنوی»، «نخبه‌های علمی که مذهبی باشند» نیست. بلکه منظور کسانی است که از نظر معنوی نخبه هستند؛ یعنی در معنویّت و ایمان نسبت به دیگران جلوترند. می‌توانیم برای تشخیص و شناسایی بهتر این نخبگان شاخص‌هایی را برای این جلوتر بودن تعریف کنیم. از التزام به لوازم ایمان مثل نماز خواندن و پرداخت خمس گرفته تا التزام به زیارت و ادعیه و نماز شب، یا معرفت و آشنایی با معارف دینی و تخلّق به اخلاق و... .

باز هم باید تأکید کنیم که در اصلِ ضرورت کار برای غیرمذهبی‌ها و نیمه‌مذهبی‌ها تردیدی نیست. صحبت در «اولویّت» کار برای مذهبی‌ها است. چه بسا با سرمایه‌گذاری بر روی مذهبی‌ها، غیرمذهبی‌ها هم زودتر به دین نزدیک شوند و زمینهٔ جذب و هدایت آنها بیشتر فراهم شود. اگر ما به کسی که هم قدرت جذب مذهبی‌ها و هم قدرت جذب غیرمذهبی‌ها را دارد توصیه می‌کنیم که با مذهبی‌ها کار کند نه با غیرمذهبی‌ها، از این جهت نیست که بخواهیم او را از کار کردن با غیرمذهبی‌ها نهی کنیم. ما نمی‌گوییم «این کار را نکن چون کار اشتباهی است»، می‌گوییم «این کار را نکن چون کم‌فایده است». یعنی حتی اگر به دنبال جذب غیر مذهبی‌ها هستی، راه آن کار کردن با غیر مذهبی‌ها نیست؛ بلکه راهش کار کردن با مذهبی‌هاست. در ادامه دراین‌باره بیشتر توضیح خواهیم داد.

آخرین مطلب قبل از ارائهٔ دلایل این است که وقتی صحبت از پرورش انسان‌ها می‌کنیم، توجّه داریم که انسان‌ها آزاد آفریده شده‌اند و خودشان باید برای رشد خودشان تصمیم بگیرند. نه کسی می‌تواند کسی را بدون ارادهٔ خودش، از نظر معنوی پرورش دهد، و نه دین از ما خواسته است که چنین کاری را انجام دهیم. ما تلاش می‌کنیم شرایط را با «برطرف کردن موانع» و «فراهم آوردن امکانات» برای رشد معنوی انسان‌ها آماده کنیم. وقتی می‌گوییم «پرورش انسان‌ها»، منظورمان همین فراهم کردن شرایط برای شکوفایی و پرورش استعدادهای فطری و معنوی انسان‌ها است، آن هم تنها در صورتی که خودشان بخواهند و نه چیزی فراتر از آن.