بسته ادبی حلقه وصل به مناسبت شهادت امام موسی کاظم(ع)

سرویس معرفی: بیست و پنجمین روز رجب، مرثیه‌خوان داغ مردی است که هر لحظه زندگی‌‏اش، خنجری بود بر قلب آنان که نخل تناور امامت را سوخته می‏خواستند. هفتمین پنجره ‏ای که رو به دریا باز می‏شد و جزر و مدّ نگاهش، زمین و آسمان را به خضوع وا می‏داشت. او که بر اسب خشم خویش، لگام زده بود و رود گذشت و مهربانی ‏اش، همواره در دل‏ها جاری بود.

اسطوره‌‏ای که خواب را از چشمان هارون الرشید ربوده بود و ستون‏های حکومت سراسر ظلمش را به لرزه درآورده بود. و سرانجام، هارون که می‏ترسید با وجود امام علیه‏ السلام علیه او و حکومتش توطئه ‏ای صورت گیرد، بعد از سالها زندانی و شکنجه امام  درآخر حضرت موسی بن جعفر علیه السلام را مسموم کرد و به شهادت رساند.

حضرت  امام موسی بن جعفر علیه السلام برای ایرانیان جایگاه ویژه تری دارد چراکه فرزندان آن امام بزرگوار ماوا و مایه فخر سرزمین ایران هستند، پسر بزرگوار ایشان حضرت علی ابن موسی الرضا علیه السلام در مشهد، بانوی آب و آینه حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها در قم، شاهچراغ در شیراز و  نیز در اقصی نقاط کشور ایران بارگاه های متعدد فرزندان و نوادگان اما موسی کاظم زیارتگاه شیعیان و عاشقانش شده است.

ضمن تسلیت سالروز شهادت امام موسی کاظم(ع) در ادامه سوگ سروده چندتن از شاعران اهل‌بیتی کشورمان را ملاحظه خواهید کرد.

ندارد هیچ کس در این دل زندان نشان از من

نه من دارم خبر از خانه ام نی خانمان از من

نسیمی گر گذر میکرد،دل چون غنچه وا میشد

ولی آن هم گریزانست،چون تاب و توان از من

تن من با دل زندان و زندانبان شده همرنگ

پذیرائی کند با تازیانه میزبان از من

به حال من دل آن آهن زنجیر می سوزد

نمی خواهد که گردد دور، زنجیر گران از من

سرم را جز سر زانو کسی در بر نمی گیرد

صبا لطفی! خبر بر غمگسارانم رسان از من

در زندان به رویم بازخواهد شد ولی روزی

که نَبوَد هیچ باقی غیر مشتی استخوان از من

بر سیل ستم استاده و نستوه چون کوهم

نمی یابند عجز و لابه،هرگز دشمنان از من

الهی من هم از تو همچو زهرا مرگ میخواهم

به لب آورده ام جان؛ گیر ای جانانه جان از من

علی انسانی

****

در اين زندان كه ره بسته است پرواز صدايم را

نمي بينم كسي را جز خودم را و خدايم را

سرم را مي گذارم روي زانوهاي لرزانم

يكايك مي شمارم غصه هاي زخمهايم را

پريشان حالم و از استخوانم درد مي ريزد

نمي جويم زدست هركس و ناكس دوايم را

اگر چه زخم تن دارم كبودي بدن دارم

ولي خرج عبادت مي نمايم لحظه هايم را

حضور دانه ي زنجير در راه گلوگاهم

دو چندان مي نمايد بغض سنگين دعايم را

نمي گويم چه كرده تازيانه با وجود من

ببين پُر كرده خون پيكرمن بوريايم را

اگر بنشسته مي خوانم نمازم را در اين زندان

غل زنجيرها كوبيده كرده ساقي پايم را

علی اکبر لطیفیان

****

ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﻊ ﺭﻭﺷﻨﻢ

ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ، ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ، ﺁﺏ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺗﻨﻢ

ﺑﺲ ﮐﻪ ﻻ‌ﻏﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ ﭼﻮﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ

ﺧﺼﻢ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﻢ

ﺩﺭ ﺳﯿﻪ ﭼﺎﻝ ﺑﻼ‌ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻠﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ

ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﺯ، ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺵ، ﺍﯾﻦ ﺍﺷﮓ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﺍﻣﻨﻢ

ﻫﺮ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻼ‌ﻗﺎﺗﺶ ﺭﻭﻧﺪ

ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﻟﻤﻼ‌ﻗﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﻣﻨﻢ

ﻗﺎﺗﻞ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺍﺷﮓ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﮔﺮﺩﻧﻢ

ﺑﺲ ﮐﻪ ﺟﺴﻤﻢ ﺁﺏ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﻊ ﺳﻮﺧﺘﻪ

ﻣﺤﻮ ﮔﺸﺘﻪ ﺟﺎﯼ ﻧﻘﺶ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﻨﻢ

ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﻭﻗﺖ ﺍﻓﻄﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﯾﯽ ﻗﺎﺗﻠﻢ

ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺧﺮﻣﺎﯼ ﺯﻫﺮ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻗﺼﺪ ﮐُﺸﺘﻨﻢ

ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺳﺎﻕ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﭼﮑﺪ

ﺑﺲ ﮐﻪ ﭘﺎ ﺳﺎﯾﯿﺪﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﯿﻦ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻫﻨﻢ

ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ! ﺍﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺣﺒﺲ ﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ

ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﺷﻤﻨﻢ

ﯾﺎﺩ ﺍﺯ ﺟﺴﻢ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺨﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﺯﺍﺋﺮ ﻭ ﺁﯾﺪ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺪﻓﻨﻢ

ﯾﺎﺑﻦ ﺯﻫﺮﺍ «ﻣﯿﺜﻢ» ﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﻻ‌ّﯼ ﺷﻤﺎ

ﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﻫﻢ ﺭﻭﻡ ﺍﺯ ﻫُﺮﻡ ﺁﺗﺶ ﺍﯾﻤﻨﻢ

غلامرضا سازگار

****

هر قدر پير ميشوي و موسپيدتر

وا ميشود به روي تو زخمي جديدتر

در سجده ديد هركه تورا،جز عبا نديد

هر روز ميشوي ز چه رو ناپديدتر؟

جدّت به بوريا و تو در هفت پارچه !

انصاف دِه كدام شما شد شهيدتر؟

يك لنگه در براي تو تابوت ميشود

قحطي رسيده يا كه رسوم جديدتر

دريا به روي تخته شكسته چه ميكند؟

از تو بعيد نيست از اينهم بعيدتر

زانوي تو دوتا شده يا عيبِ چشم ماست؟

كوته شده است تخته و يا تو رشيدتر

**

بر سر تخته پاره دريا رفت

ناله از تخت سينه بالا رفت

چهار حمّال و آفتابِ فلك

چه بساطيست اينكه با ما رفت

جبرئيل از فلك اذان سر داد

عجّلوا عجّلوا كه آقا رفت

شجر طور ساقه اش بشكست

يا كه بشكسته ساق،موسا رفت

يك تن و اينهمه كفن چه كند؟

ناله از بوريا به بالا رفت

محمد سهرابی

****

دیگر به خلوت های من یک نم نمی باری

در دفتر دلتنگی ام شعری نمی کاری

لحن سکوتت در دلم هر روز یک جور است

قهری؟...نه؟...دلگیری؟...نه؟...آقا! دوستم داری؟

من – بی تعارف- هستی ام را از شما دارم

آقا خلاصه مطلبی ؛ فرمایشی ؛ کاری...

من خوانده ام دربارتان یک خیمه ی سادَه ست

جایی در آن دارند شاعرهای درباری؟

اما من و این رتبه و این منزلت ... هرگز

اما تو و این بخشش و این مرحمت... آری

توفیق دادی یک غزل هم صحبتت باشم

از بس که گل هستی و رو دادی به هر خاری

حسن بیاتانی

****

این مردمان که قلب خدا را شکسته اند

دائم غرور آینه ها را شکسته اند

خورشید را روانه ی زندان نموده اند

و حرمت امام مِنا را شکسته اند

زنجیر دور گردن او حلقه می کنند

با تازیانه دست دعا را شکسته اند

او ناله می زند و به جایی نمی رسد

کنج سیاه چال صدا را شکسته اند

با ذکر نام فاطمه دشنام می دهند

اینان که قلب قبله نما را شکسته اند

آقا شنیده ام که امانت بریده اند

با سعی خویش پشت صفا را شکسته اند

حالا خدا به داد دخترت رسد

بدجور ساق پای شما را شکسته اند

مسعود اصلانی

****

زیر سنگینی زنجیر سرش افتاده

خواست پرواز کند دید پرش افتاده

میشود گفت کجا تکیه به دیوار زده ست

بسکه شلاق به جان کمرش افتاده

آدم تشنه عجب سرفه ی خشکی دارد

چقدر لخته ی خون دور و برش افتاده

گریه پیوسته که باشد اثراتی دارد

چند تاری مژه از پلک ترش افتاده

هر کس ایام کهنسالی عصا میخواهد

پسرش نیست ببیند پدرش افتاده

آنکه از کودکی اش مورد حرمت بوده ست

سر پیری به چه جایی گذرش افتاده!

به جراحات تنش ربط ندارد اشکش

حتم دارم که به یاد پسرش افتاده

حسین رستمی

****

چشمهایت اگر چه طوفانی

قلبت اما صبور و آرام است

شوق پرواز در دلت جاریست

شب اندوه رو به اتمام است

روح تو آنقدر سبکبار است

که اسیر قفس نخواهد شد

لحظه ای با مظاهر دنیا

همدم و همنفس نخواهد شد

کور خوانده کسی که می خواهد

بسته بیند شکوه بالت را

چشم اگر واکنند می بینند

جبروت تو را، جلالت را

چه غم از این که گوشة زندان

شب و روزش کبود و ظلمانیست

در کنار فروغ چشمانت

جلوة آفتاب پیدا نیست

همدمی غیر اشک و شیون نیست

در سحرگاه خیس تنهائیت

می شود در غروب عاطفه ها

تازیانه انیس تنهائیت

راوی اوج غربت و درد است

آه و أمّن یجیب تو هر روز

گریه در گریه: «رَبِّ خَلِّصنِی»

ندبه های غریب تو هر روز

از تمام صحیفة عمرت

آه چند آیه ای به جا مانده

شمع چشم تو رو به خاموشی است

از تنت سایه ای به جا مانده

لاله لاله دخیل می بندند

به ضریح تنت جراحت ها

شرمگین، بیقرار، بارانی

آسمان هم از این جسارت ها

چه به روز دل تو می آورد

کینة قاتل یهودی که

بر تن خستة تو گل می کرد

آنقدر سرخی و کبودی که

میله های کبود این زندان

شب آخر، شده عصای تو

زخم زنجیرها شده کاری

رفته از دست، ساق پای تو

پیکرت روی تکه ای تخته !

غربت تو چقدر دلگیر است

راوی روضه های بی کسی ات

ناله های کبود زنجیر است

شیعیان تو آمدند آن روز

پیکرت روی دست ها گم شد

آه اما غروب عاشورا

بدنی زیر دست و پا گم شد

نیزه ها محو پیکر خورشید

محشری بود کربلا آن روز

بوسة نعل تازه گم می شد

بین انبوه زخم ها آن روز

عشق بر روی نیزه معنا شد

در حوالی قتلگاهی که

پیکر آفتاب جا ماند و

کاروان رفت سمت راهی که

یوسف رحیمی