نیسان آبی مایل به قهوه ای

نیسان آبی (که با صدای بهادر مالکی، راوی بامزه ای هم هست) نمی تواند برای مخاطب قصه بگوید و صرفا سعی دارد با شوخی و تمسخر فیلم ها، آدم ها و اتفاقات جلو برود.

حلقه وصل: سریال نیسان آبی به کارگردانی پرکارترین کارگردان سریال های نمایش خانگی، منوچهر هادی است که پیش از این سابقه کارگردانی سریال هایی چون: عاشقانه، دل، گیسو و حالا هم نیسان آبی را در حال نمایش دارد.

داستان و الگوی روایی فیلمنامه در آغاز قسمت اول، شکلی تکراری برای مخاطب دارد. رفتن به دهه های گذشته و گذر از آنها با این سبک را مخاطب در فیلم هایی چون نهنگ عنبر، هزار پا و گیج گاه در قالب و فیلمنامه ای جذاب تر و بهتر دیده است و این سریال چیز جذاب و جدیدی را به مخاطب عرضه نمی کند و غافلگیری برای مخاطب ندارد.

فیلمنامه سریال از روی نسخه سینمایی نوشته شده و به نظر می رسد برای گسترش داستان، نویسنده ها از خرده داستان هایی استفاده کرده اند که به صورت متمرکز در جریان اصلی قصه، اهمیتی ندارد و همه خرده قصه ها به صورت پراکنده بیان می شود. به همین دلیل، نیسان آبی (که با صدای بهادر مالکی، راوی بامزه ای هم هست) نمی تواند برای مخاطب قصه بگوید و صرفا سعی دارد با شوخی و تمسخر فیلم ها، آدم ها و اتفاقات جلو برود. مثل شوخی هایی با فیلم های ابد و یک روز، قیصر، یا سینمای جمشید هاشم پور، یا با بزن و برقص هایی که از آهنگ هایی که در دهه های گذشته به یادگار مانده است ولی با این حال توانسته لحظاتی خنده را به لب مخاطبان بیاورد.

سریال پر است از شخصیت هایی که قرار است روابط بین آنها برای مخاطب جدی شود اما عدم تمرکز مواجهه شخصیت ها روی یک خط قصه واحد، باعث شده هیچکدام اهمیتی برای مخاطب پیدا نکند. در این سریال طراحی قصه، فدای شوخی ها شده و بعد از تماشای چهار قسمت سریال، مخاطب نمی داند قصه چیست. حتی فلش بک ها هم کمکی به پیشبرد قصه نمی کند و صرفا گذشته شخصیت ها را میگوید.

با اینکه مهران غفوریان و حسین یاری توانسته اند از پس نقش های خودشان بر بیایند اما سایر بازیگران، در حد خودشان ایفای نقش نمیکنند به خصوص برادر آقای تهیه کننده.

برچسب ها: حلقه وصل جبهه فرهنگی انقلاب سریال نیسان آبی منوچهر هادی دهه شصت جمشید هاشم پور فیلمفارسی مهران غفوریان حسین یاری ظلی پور نقد فیلم نقد سریال نیسان آبی