تهران: توصیه رهبر انقلاب به میثم مطیعی درباره حاج مرتضی تهرانی

به گزارش حلقه وصل، خیلی ها فقط حاج مجتبی تهرانی را به عنوان استاد اخلاق می شناختند، اما حاج مرتضی تهرانی هم دوشادوش برادر برای تحقق جامعه ای اخلاقی و توسعه فرهنگ اسلامی تلاش می کرد. حالا زمین از نعمت وجودی این دو برادر استاد، محروم است و سخنرانی هایشان، تنها باز مانده از میراث گران بهای علم و تجربه عرفانیشان است.

میثم مطیعی مداح اهل بیت (ع) که از شاگردان حاج مجتبی تهرانی است، پس از رحلت حاج مرتضی تهرانی، عالم ربانی و استاد اخلاق در اینستاگرامش دو پست گذاشت که شاید کمی از شخصیت معنوی این دو استاد بزرگوار به ویژه حاج مرتضی را برایمان روشن می کند. مطیعی در اینستاگرامش نوشت: «مهرماه ۱۳۹۵ بود. شام غریبان امام حسین (علیه السلام). بیت رهبری توفیق عرض ادب به محضر اهل بیت (علیهم السلام) داشتم. مراسم که تمام شد برای شام روضه خدمت آقا رسیدم. سؤالات متعددی طرح کردم از جمله آنکه عرض کردم: تا زمانی که حضرت آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی در قید حیات بودند، محضر ایشان می رفتیم و خیلی بهره می بردیم.

از وفات ایشان به بعد خیلی وضع ما بدتر شده است. شما هم مستحضرید که در بحث اخلاقی هیچ چیز جای اثر حضوری را نمی گیرد. به حضرتعالی هم که همیشه دسترسی نداریم. انتظار و توقعی هم نداریم. واقعاً دچار خسارت شده ایم. در معرض خطر هم هستیم. می خواهم جایی باشد که بروم. فرمودند: « بروید به جلسات حاج آقا مرتضی تهرانی اخوی حاج آقا مجتبی. ایشان را سال هاست می شناسم و می دانم که مباحث ایشان جذاب است.»

بی توفیق بودم. نشد که از محضرش فیض ببرم. امروز تاسف و اندوه زیادی دارم

دل به هر پاک دلی بستم رفت...

پی نوشت:

اینکه گِرد این دو برادر را این همه جوان نخبه، مشتاق و تحصیل کرده گرفته بودند جای تامل ندارد؟ این دو برادر شاید رسانه ی درست درمان هم نداشتند. از هیچ ابزار تبلیغاتی دیگری هم استفاده نمی کردند.

برخی از بزرگان حوزه فکر کنند که چرا جوانان را جذب نمی کنند؟ »

پس از این پست، مطیعی در روز تشییع پیکر حاج مرتضی تهرانی در پستی دیگر در اینستاگرامش نوشت: «  پیر و مراد ما مرحوم آیت الله حاج آقا مجتبی می فرمود: شخصی بود در تهران معروف به  سید کریم پینه دوز، من بچه کوچکی بودم و شَبحی از او یادم هست. از اولیای خاص خدا بود که علمای بزرگ سرسپردۀ او بودند. این شخص منزل ما می آمد و همه می دانستند که خدمت امام زمان (صلوات الله علیه) می رسد. او کفش و گیوه تعمیر می کرد. درآمد زیادی هم نداشت و وضع اش خوب نبود.

من از پدرم (مرحوم آیت الله حاج میرزا  عبدالعلی تهرانی) شنیدم که بعضی از شبهای جمعه امام زمان صلوات الله علیه می آمدند پیش او. خودش نقل کرده بود که یک دفعه حضرت تشریف آوردند و به من فرمودند فلانی برویم کربلا؟ گفتم بله آقا. می گوید در خدمت حضرت رفتیم کربلا و حرم امام حسین (صلوت الله علیه) را زیارت کردیم و برگشتیم. رفت و برگشت مان یک ساعت هم نشد.

یک تکه نباتی که ظاهراً امام زمان (صلوات الله علیه) به این شخص داده بودند را به منزل ما آورد که یک مقداری از آن نبات نصیب من شد.

بعید می دانم خداوند متعال در روز قیامت بدن من را بواسطه آن نباتی که از آن طریق به من رسیده است در آتش جهنم بسوزاند...»

این جریان را مرحوم حاج آقا مجتبی فرموده بود. یک بار از یکی از نزدیکان حاج آقا مجتبی شنیدم که بخش دیگری از آن نبات متبرک نصیب مرحوم آیت الله حاج آقا مرتضی تهرانی شده بود.

عجیب نیست که مرحوم حاج آقا مرتضی الآن مسافر کربلا شده اند. ایشان بیش از پنجاه سال هر شب جمعه (شب زیارتی امام حسین) جلسه اخلاق برگزار کردند و در پایان جلسه خودشان روضه خواندند.

در این سال های آخر به خاطر بیماری مدام دهانشان خشک می شد و بین هر سخنرانی چندین بار آب می نوشیدند. در همان یک باری که توفیق داشتم به جلسه اخلاق ایشان بروم، این صحنه را به چشم دیدم.

شاگردانشان می گفتند یک بار هم نشده که پس از نوشیدن آب «سلام الله علی الحسین» گفتنشان فراموش شود.

کمتر دیده ایم یک خانواده، چند خورشید درخشان داشته باشد. رحمت و رضوان خدا بر روح مرحوم آیت الله میرزا عبدالعلی تهرانی که این دو برادر بی نظیر را برای تربیت اخلاقی جوانان امروز به یادگار گذاشت.»