تهران: میرهاشم میری؛ دانشکده­ ادبیات سیار

به گزارش حلقه وصل، سورنا جوکار در آستانه برگزاری شب شاعر پاسداشت شاعر انقلابی میرهاشم میری یادداشتی را منتشر کرد. 

به نام خدا

بسیاری از شاعران تازه­ کار در ابتدای راه حتی اگر چیزی از بدیهیات شعر ندانند، خود را یک ادیب و دانشمند بالفعل تصور می‌­کنند و بیشترشان بر این گمانند که همه­ آنچه را باید و لازم است، به خوبی می­دانند و اگر کسی ایرادی به نوشته­‌های آنان می­‌گیرد، مشکل از سواد اندک و دانش ناقص آن شخص است نه ضعف و بی مایگی آثار جناب شاعر نوقلم. 

باید اعتراف کنم من هم یکی از همان علامه‌­های میان ­تهی بودم که خود را بی نیاز از دانش جهان می­دانستم. درست یازده سال پیش بود که اولین ­بار نوشته‌­های خود را برای شرکت در جشنواره­ای ارسال کرده و به دلیل آن که آثارم حائز رتبه‌­ای نشده­ بودند از زمین و زمان گلایه­ داشتم و گمان می­کردم داوران جشنواره، پی به مفاهیم و اندیشه­ های بلند در شعرم نبرده­اند وگرنه چگونه ممکن است نام من در میان برگزیده­ ها نباشد. روز اختتامیه­، همراه با دوستانم برای شنیدن شعرهای برگزیده، به محل برگزاری مراسم رفتیم.

مجری از رییس هیئت داوران دعوت کرد تا کمی برای حاضران سخنرانی کند. چند لحظه بعد مردی میان­سال با چشمانی که گویی تک تک ما را از پس عینک، زیر نظر گرفته پشت تریبون ایستاد. خودش بود، جناب آقای میرهاشم­ میری. همان رباعی­ سرای معروف سال­های انقلاب و دوست قیصرامین­ پور، حسن حسینی، موسوی­ گرمارودی و بسیاری نام­ه ای دیگر. این اولین مرتبه بود که ایشان را زیارت می ­کردم. بیانی شیرین و شیوا داشتند که با لهجه ­ای آمیخته از زبان معیار و گویش همدانی، حرف­هایش دلنشین­ تر به گوش می­رسید.

برای چند دقیقه ­ای مات آنچه می‌­گفت شده بودم. اما ناگهان یاد ناکامی خود در جشنواره افتادم و عصبانیتم شعله ­ور شد. به ­ویژه آن­که جناب میری، داور جشنواره را مقابل خود در حال سخنرانی می­دیدم و در نظر من ایشان همان کسی بود که باعث شده دستم از جوایز کوتاه بماند. همان­ لحظه تصمیم گرفتم انتقام آنچه را گمان می­ کردم - بی عدالتی در حق من است- از او بگیرم.  پس دوباره به حرف­هایش گوش سپردم. داشت در مورد رباعی صحبت می­ کرد و من در کنار لذت بردن از آنچه می­گفت در بین حرف­هایش به دنبال بهانه ­ای برای ابراز نارضایتی خود می­‌گشتم که ناگهان ایشان گفتند ( قالب رباعی مجالی برای بیان اندیشه­ های فلسفی است و معمولا کسانی مانند پزشکان، حکما،فلاسفه و عالمان دین که وقت کافی و دغدغه شاعری ندارند اما در عین حال می ­خواهند آنچه بر زبان می‌­آورند ماندگار شود، دست به سرودن شعر در قالب رباعی می­زنند) با شنیدن این جمله انگار آن بهانه‌­ای را که می­خواستم پیدا کرده بودم. پس با صدای بلند از میان جمعیت خطاب به جناب میری گفتم: یعنی شما هم حکیم و فیلسوف و عالم­دین هستید که رباعی می­نویسید؟!. صدای خنده جمعیت بالا گرفت و من مانند فاتحی پیروز، باد در غبغب انداخته و از آنچه گفته بودم سر از پا نمی­شناختم.

اما غافل بودم از آن­ پاسخی که تجربه­ سال­ها آموزگاری جناب میری برای من در آستین داشت. استاد میری قدری عینک خود را جابجا کرد تا گوینده را بهتر ببیند. بعد با لبخندی خیره به من گفت: در اسرارالتوحید آمده: در آن وقت که شیخ ما (ابو­سعید ابوالخیر) به نیشابور رفت،استاد امام ابوالقاسم قشیری شیخ ما را ندید و او را منکر بود. هر چه بر زبان شیخ ابوالقاسم می­رفت عینا به شیخ ما باز می­گفتند... و شیخ هیچ نمی­گفت.

روزی بر زبان استاد امام (ابوالقاسم) رفت که: بیش از این نیست که بوسعید، حق ­تعالی را دوست می­دارد و حق ­تعالی ما را دوست می­دارد. فرق این است که ما در این راه پیلیم و بوسعید، پشه!

این خبر را نزدیک شیخ ما آوردند. شیخ آن کس را گفت: برو پیش استاد امام و بگو که:(( آن پشه هم تویی، ما هیچ نیستیم، و ما خود در این میان نیستیم.))

با پایان جملات استاد، نگاه همه­ جمعیت حاضر، به من معطوف شد. صدای خنده­‌ها این­بار بلندتر و طولانی­تر به گوش رسید. اما من ابدا به تمسخر دیگران توجهی نداشتم و فقط مسحور کلام جناب میری مانده بودم که چگونه توانست بدون درنگ روایتی چنین زیبا و مرتبط با پرسش شیطنت­ آمیز من را در ذهن بیابد و بی آن­که نقطه­ ای از آن را جا بیندازد تحویل دهد؟! این پاسخ جدا از ظاهرش ،هرچه بود نشان از تیزهوشی، دانش بالا و قدرت­ انتقال بی نظیر ایشان داشت. پاسخی که برای من مانند کلید صندوقچه­ گنجی بی نظیر بود، چرا که باعث شد بدانم در شهر خود کسی را یافته ­ام که می­توان سال­ها از دانسته­هایش بهره برد. پاسخی دندان شکن و البته به جا که افتخار شاگردی این دانشکده­ ادبیات سیار را نصیب من کرد.

افتخاری که بی نهایت ارزشمند­تر از تمام جوایزی بود که طی سال­های بعد، از شرکت در جشنوارها به دست آوردم.