کنارِ مربی بودن در اسارت را به آزادی ترجيح می‌دهم

​سرویس معرفی: مجموعه‎های تربیتی ما در حلقه‎های رشد به بچه‌‏ها می‌گویند که «وبالوالدین احسانا..» ولی وقتی به خانه می‌‏رسند و مادرشان می‌گوید که یک لیوان آب برای من بیاور، می‌‎گوید: به من چه! مربیان می‎گویند که حتی «اُف» هم نباید گفت و نباید ابرویتان را کج کنید! ابرویشان را که کج می‎کنند، هیچ، جواب سربالا هم می‎دهند. کارشناسان حوزه تربیت علت این جواب سربالا دادن‎ها را از این جهت می‌دانند که صحنه تربیت به صحنه واقعی زندگی نزدیک نیست. آنها معتقدند که با گفتن، تربیتی صورت نمی‌‎گیرد و باید عمل کرد، درست مانند فضای جبهه‎های حق علیه باطل که یک فضای تربیت در صحنه بود.

رزمنده‎ها با حضور در جبهه‎ها تربیت می‌شدند و رشد می‌کردند. در اینجا سوال این است که مجموعه‎های تربیتی ما چرا نمی‎توانند خروجی جبهه‎ها را داشته باشند؟ چرا جبهه، کارخانه آدم‎سازی بود و مجموعه‎های تربیتی نه؟ یکی از کسانی که در جبهه‎ها رشد کرد و تربیت شد، محمدجواد زمردیان است. آزاده‌ای که همه فکر می‌کردند شهید شده است و پیکر یک شهید دیگر را به‎جای او شناسایی و در همدان دفن کرده بودند. این راز سر به مهر وقتی افشا می‏‌شود که زمردیان در برنامه ماه عسل حضور یافت. آقای زمردیان 14 سال و هشت ماهش بود که اسیر شد. بعد از  آزادی، مسئول نشر آثار ارزش‌های دفاع مقدس همدان بود و بعد به کمیته مفقودین شهدا پیوست.

به مناسبت سالروز بازگشت آزادگان به میهن اسلامی قسمتی از خاطرات تربیتی محمدجواد زمردیان را با هم مرور می‌کنیم:   

منش و رفتار مربیان دوران جنگ

شاید باورتان نشود، ولی اگر در دوره اسارت به من می‌گفتند که آزادی را می‌خواهی یا بودن با حاج احمد فراهانی را، می‌گفتم بودن با حاج احمد فراهانی. ایشان به‎عنوان یک بزرگتر، خیلی به ما آرامش می‌داد. هرچند فقط چهار سال از ما بزرگتر بود.

این آدم، ویژگی‌هایی داشت که من و شما هم به عنوان مربی، همین ویژگی‌ها را باید داشته باشیم. در آن شرایط سخت، غذا کم بود. بین ماها کسانی بودند که سر غذا دعوا می‌‏کردند. ایشان و کسان دیگری بودند که روزه می‎گرفتند تا غذا به دیگران بیشتر برسد. معمولا چون ظرف، کم بود و قاشق هم نداشتیم، غذا را با دستمان کف ظرف پهن و بعد تقسیم می‏‌کردیم.

امثال حاج احمد فراهانی، حاج علیرضای باطنی و سیدعلی قمصری و... فقط یک لقمه می‌خوردند و کنار می‎کشیدند. عراقی‌ها می‌گفتند که پنج نفر پنج نفر صف ببندید و بعد شروع می‎کردند کتک زدن. بچه‎هایی که عقب و جلو و صف‎های کناری می‌‏ایستادند، بیشتر کتک می‎خوردند. امثال حاج احمد فراهانی‌ها کُند راه می‌رفتند که در عقب یا جلو یا در صف‎های کناری قرار بگیرند. اینها همیشه خودشان را حائل ما کوچکترها قرار می‎دادند.

وجود این مربی‎ها در کنار متربیانی مثل ما غنیمت بود. برادری داشتیم به اسم حاج حسن موحد. ایشان در اسارت به ما می‌گفت که من بلورفروشم. پدرم در بازار، مغازه بلورفروشی دارد. بعد از اسارت فهمیدیم که ایشان مربی عقیدتی-سیاسی لشکر 27 بودند و ساواک برایش 15سال حکم بریده بود. آقای بازرگان در کتابشان از ایشان خیلی گفتند. من پرستار ایشان شده بودم. حاج احمد فراهانی برای اینکه بتوانم فشارها را تحمل کنم، من را مشغول می‎کرد. ایشان امدادگر هم بودند و به من می‎گفت که بیا و کمکم کن تا مجروحین را تر و خشک کنیم. وقتی حاج حسن آقا را بغل و جابجا می‌کردم، می‌بردم و می‌آوردم، چیزهایی از این آدم می‌دیدم که بر روی کمبودهای من تاثیر می‎گذاشت. یکی از رفتار او که روی من خیلی تاثیرگذار بود، توسلاتش بود. هر روز صبح زیارت عاشورا می‌خواند.

هر بیست‎وچند روز یکبار حمام می‎رفتیم. در حمام هم هر سه چهار نفر زیر یک دوش می‌‏رفتیم و عراقی‎ها با کابل بالای سرمان می‌ایستاند و می‌‏زدند. من یک سطل آب برمی‌داشتم و حاج حسن آقا را می‎شستم. ایشان برای اینکه شدت سرما و ضعف بدنشان را تحمل کنند، زیارت عاشورا می‌خواندند. از اینجا به بعد دیگر وقتی سرم را زیر پتو می‌کردم، از ترس عراقی و کتک خوردن و گرسنگی نبود. چون می‌دانستم این ذکرها اثر وضعی می‌گذارد و می‌گذاشت. می‏‌خواهم تاکید کنم که باید این را بدانیم که دعا، سلاح مومن است و امروز هر چه داریم، مدیون شهدای عزیز هستیم. باید شهدا را خوب به نسل امروزمان معرفی کنیم.