رخ دیوانه؛ از فریبکاری وحشتناک تا قصه‌گویی در میان سینمای بدون قصه

سرویس حاشیه نگاری: چند روزی می‌شود که اکران‌های نوروزی 94 در سینماهای سراسر کشور آغاز شده است و در میان لیست فیلم‌های این دوره از اکران نام آثار مختلفی همچون رخ دیوانه، روباه، ایران برگر، استراحت مطلق و  طعم شیرین خیال به چشم می‌خورد. به همین خاطر به سراغ چهره‌های جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی رفته‌ایم و نظرشان را در مورد این فیلم‌ها جویا شده‌ایم تا مخاطبانمان در مورد انتخاب فیلم دلخواهشان برای تماشا در نوروز 94 با شناخت بیشتری اقدام کنند. در این شماره به فیلم «رخ دیوانه» ساخته ابوالحسن داوودی پرداخته‌ایم که به عنوان بهترین فیلم در سی و سومین جشنواره فیلم فجر انتخاب شده است.

خلاصه داستان:
«رخ دیوانه» روایتگر قصه‌ی زندگی چند جوان است که در شبکه‌های اجتماعی با هم آشنا می شوند و این آشنایی سبب می شود آنها با یکدیگر قرار بگذارند و شوخی های مختلفی انجام دهند. در اولین دیدار آن‌ها، مسعود و ماندانا که از دو طبقه اجتماعی مختلف هستند، بر سر دزدی از یک خانه با هم شرط بندی می‌کنند. مسعود در ازای گرفتن موبایل ماندانا، وارد خانه‌ای می‌شود که ماندانا از خالی بود آن مطمئن است؛ اما پس از چند لحظه، سرایدار وارد خانه می‌شود. با بروز مشکل، هر کدام از اعضای این دو قشر اجتماعی سعی می‌کنند فردی از گروه مقابل را مقصر جلوه دهند. پیروز واسطه و به نوعی نقطه اشتراک دو گروه است که باید خود را قربانی کند تا این بازی شطرنج، مساوی تمام شود...

محمدحسین نیرومند: رخ دیوانه مخاطب پسند ولی بدون عمق
رخ دیوانه یک سینمایی مخاطب پسند است ولی عمق اندیشه و لایه‌های فکری که این اثر را ممتاز ‌کند، در آن وجود ندارد. درست است که طراحی فیلمنامه هوشمندانه صورت گرفته و مخاطب را درگیر می‌کند ولی به نظرم به لحاظ کارگردانی فیلم برجسته‌ای نیست. من موفقیت فیلم را مدیون نوشته خوب و درواقع طراحی درست فیلمنامه می‌دانم که خوب طراحی شده و بیننده را با خودش می‌کشد و نه کارگردانی آن.

جواد شمقدری: رخ دیوانه یک فریبکاری وحشتناک بود
من تعجب کردم که این فیلم چطور انتخاب شد. چون فیلم روایت‌های پی‌در پی دارد که همه دروغ است یعنی فیلم واقعیت ندارد و دروغ‌هایی است که مخاطب را سر کار می‌گذارد و بعد با ایجاد نوعی تألیف دروغ می‌خواهد جذابیت غیرواقعی ایجاد کند؛ که به نظر من اگر چنین قاعده‌ای را بخواهیم در سینما ایجاد کنیم، آن وقت مخاطب حق دارد که پای هر فیلمی که می‌نشیند اتفاقات پیش آماده در آن را جدی نگیرد و در نتیجه به نوعی زیرآب سینما زده می‌شود و این اشکال بزرگ فیلم بود.
اشکال دوم این بود که آدمهایی که در ظاهر آدم‌های عادی به نظر می‌رسند، سر یک موضوعی کنار هم جمع شدند اما در عمل می‌بینیم که این آدم‌ها یکی از یکی دغل‌بازتر و به نوعی آدم‌های خلاف‌کار هستند؛ یعنی در یک موقعیتی نشان می‌دهد آدم‌هایی که در یک شرایط و موقعیت خاص قرار می‌گیرند، خلاف کاری به طور ذاتی در وجودشان ا نهادینه شده و این هم باز یک امر خلاف واقعی است.
همچنین ساختار فیلم هم یک ساختار تکراری و تقلیدی بود که نوع خوبش را ما در فیلم عشق سگی دیده‌ایم. در واقع این فیلم کپی‌برداری کاملا ناشیانه‌ای از آن فیلم عشق سگی بود؛ یعنی در آن فیلم اتفاقات و درگیری‌ها کاملا رخ می‌دهد اما در این فیلم صرفا این کارگردان است که این اتفاقات را برای ما روایت می‌کند و چه بسا می‌فهمیم که دروغ است و می‌فهمیم که رخ دیوانه یک فریبکاری وحشتناک بود که متأسفانه مورد اقبال قرار گرفت.

مهدی آذرپندار: قصه گویی در میان سینمای بدون قصه
بنظر من فیلم رخ دیوانه از آن جهت که آقای داوودی کارگردان آن، این فیلم را بعد از اثر توقیف شده «زادبوم» ساخته، مهم و حائز توجه است. همچنین از این جهت که رخ دیوانه اول برای مخاطب عام ساخته شده، آن هم در جشنواره‌ای که همه در آن ژست مخاطب خاص و فیلم‌های بدون قصه می‌گیرند، بسیار مهم است.
به لحاظ مضمون فیلم به نظرم، ساختارش ساختار درستی است فقط کاش که در بعضی از نریشن‌ها نمی‌گذاشتیم که راوی به ما دروغ بگوید که بعدا ما را غافلگیر کند؛ چون بعضی از ساختارها غلط است. یک جاهایی راوی فیلم یک جملاتی را می‌گوید که بعدا معلوم می‌شود که دروغ بوده و هدف از آن این است که فیلم بعدا به ما رودست بزند ولی راوی مجاز نیست که در فیلم دروغ بگوید و این باعث ضعف در فیلمنامه فیلم می‌شود ولی در مجموع به نظرم جزو بهترین فیلم‌های جشنواره امسال بود.