به گزارش حلقه وصل، دوومیدانی یکی از رشته هایی است که در 4 سال گذشته چندان موفق نبود و روزهای خوبی را سپری نکرد و حواشی آن به مراتب بیش از رشته های دیگر بود. از اعتراض ورزشکاران و مربیان گرفته تا مشکلات مالی که به وجود آمد و کار به وزارت ورزش و دیوان محاسبات کشیده شد.
حالا با پایان دوره ریاست قبلی و سرپرستی فعلی کم کم به روزهای منتهی به انتخابات نزدیک می‌شویم. برای ارزیابی وضعیت دوومیدانی و راهکارهایی که برای پیشرفت و توسعه این رشته وجود دارد با هادی سپهرزاد یکی از مربیان موفق در چند سال گذشته صحبت کردیم. مربی ای که شاگردانش در آسیا مدال آور بودند و حالا برای کسب سهمیه المپیک تلاش می‌کنند.
او معتقد است احترام در دوومیدانی در 4 سال گذشته از بین رفت و فدراسیون کاملا به سمت نتیجه گرایی سوق پیدا کرده بود. سپهرزاد می‌گوید کسی که انتخاب می‌شود باید مدیر باشد نه رئیس چون وقتی به دنبال ریاست باشد، نمی‌تواند تصمیمات درستی را برای این رشته بگیرد.
به روزهای آخر سال 98 نزدیک می‌شویم، وضعیت دوومیدانی را در این سال چطور دیدید؟
شرایط دوومیدانی با توجه به اینکه در سال قبل از المپیک قرار داریم حساس بود. تاکنون نسبت به دوره قبل سهمیه کمتری را گرفتیم و امیدوارم هرچه سریعتر وضعیت دوومیدانی مشخص شود و با پتانسیلی که این رشته دارد بتوانیم به ورزشکارانی که شرایط کسب سهمیه دارند، رسیدگی بیشتری شده و به 4، 5 سهمیه برسیم. البته همین موضوع هم اتفاق بیفتد باز 50 درصد نسبت به دوره قبل افت داشتیم و ضعیف تر بوده ایم.
با این حال فکر می‌کنم با آمدن یک فرد اصلح در چهار سال آینده باید تلاش شود که دوومیدانی به جایگاهی که حقش بوده بازگردد.
*در حال حاضر فاصله زیادی با جایگاه واقعی دوومیدانی ایران داریم؟
بله همین طور است، چون در سال های قبل در نیمی از 24 ماه دوومیدانی می‌توانستیم در آسیا مدال بگیریم. در پرش با نیزه، دهگانه، پرتاب چکش صاحب مدال می‌شدیم، اما در خیلی از مواد مانند پرش با نیزه اصلا ورزشکار نداریم و تعطیل شده بود، اما در سالیان گذشته در تمامی مواد ورزشکار داشتیم. در حال حاضر با توجه به اتفاقاتی هم که امسال افتاد دیگر در دوهای استقامت و نیمه استقامت هم ورزشکار خوب نداریم. ورزشکارانی هم که الان هستند از 15 سال پیش استارت زده‌اند.
*چه اتفاقی افتاد که دوومیدانی ایران به اینجایی که می‌گویید رسیده و فعالیت در بیشتر مواد تعطیل شده است؟
وقتی سیاست‌های فدراسیون روی نتیجه گرایی می‌شود، تعداد ورزشکارانی که شانس این را دارند که از حمایت برخوردار شوند، کمتر می‌شود. فدراسیون سیاستش را به سمت ورزشکارانی برد که شانس 100 درصدی مدال دارند. در صورتی که ما باید به ورزشکارانی که استعداد و آینده درخشانی دارند، رسیدگی کنیم تا به شانس 100 درصد مدال برسند.
* منظور شما این است که فقط به فکر مدال هستیم؟
وقتی حمایت‌ها به 3، 4 نفر محدود می‌شود، عملا نتیجه اش این می‌شود که به جای اینکه 10 سهمیه کسب کنیم، 2 سهمیه کسب می‌کنیم و به جای 10 مدال آسیایی 2 مدال می‌گیریم. متاسفانه ما در باد نتایج قبل که گاها هم اتفاقی بوده، می‌خوابیم و دائما تکرار می‌کنیم که ما 4 سال قبل فلان نتیجه را گرفتیم، اما نمی‌آییم به این فکر کنیم که چرا 2 سال بعد آن نتایج را تکرار نکردیم.
* ورزشکاران زیادی هم به دلیل بی توجهی های به وجود آمده از این رشته خداحافظی کردند...
آنقدر نتایج بد شد و رکود به وجود آمد و ورزشکاران جوان خداحافظی کردند. این عدم حمایت لازم از ورزشکاران بخصوص در دوومیدانی باعث به وجود آمدن این شرایط شده است. دوومیدانی قشری از ورزشکاران را تشکیل می‌دهد که از لحاظ مالی قوی نیستند. در حال حاضر باشگاه قدرتمندی هم وجود ندارد و اگر در این شرایط فدراسیون هم حمایت نکند، عملا ادامه کار در دوومیدانی وجود ندارد.
* ورزش کشور دچار مشکلات مالی شده و فدراسیون هم بودجه کافی ندارد و نمی تواند همه ورزشکاران را حمایت کند؟
به هرحال فکر می‌کنم بودجه به اندازه کافی وجود دارد و اگر یک مقدار از هزینه ها و خرج های اضافی کم می‌شد، برای همه ورزشکاران به اندازه کافی بودجه وجود داشت. برگزاری اردوهای داخلی فکر نمی کنم هزینه های زیاد و گزافی داشته باشد و چیزی که من در این چند سال متوجه شدم اینکه این اردوهای برون مرزی است که به خاطر مسائل ارزی و دلاری هزینه های آنچنانی دارد. متاسفانه حمایت از مربیان و اردوهای داخلی هم نداشتیم و اردوها با بدترین شرایط برگزار می‌شد، درصورتی که فدراسیون های دیگر هم ادامه حیات داده و مسابقات برون مرزی زیادی می‌روند و اردوهایشان 12 ماه سال وجود دارد. پس نمی‌توان گفت در بخش بودجه مشکل داریم.
* نمونه این عدم حمایت مربیان اینکه ورزشکاری که با مربی داخلی نتیجه گرفته با مربی خارجی کار می کند...
فکر می‌کنم غرضی در کار بوده است. زمانی که من با فدراسیون قبلی به مشکل خوردم، به خاطر عدم حمایت از ورزشکاران و مربیان بود. دبیر قبلی فدراسیون تمام تلاشش را کرد که اردوی خارجی ورزشکاران فراهم شود و فدراسیون فعلی هم به ناچار این کار را انجام داد، چون اگر انجام نمی‌شد، می‌گفتند پیشرفت دوومیدانی ورزشکاران گرفته شده است.
* در فدراسیون قبلی گفته می‌شد توجهات زیادی به رده های پایه شده و مدال آسیایی هم کسب شده است؟
ببینید یک زمانی است که ما باید 10 مدال می‌گرفتیم، 4 مدال گرفتیم و این نشان دهنده پیشرفت نیست. ما فقط مسابقه برگزار کردیم که ورزشکار انتخاب کنیم. فدراسیونی که یک جفت کفش برای ورزشکارش تهیه نکرده، نمی‌تواند خودش را در موفقیت های او سهیم بداند. به عنوان مثال زمانی که رسولی که در آسیا قهرمان شد، یک کفش پرتاب هم برای او تهیه نکرد. خود من زمانی که با او کار می کردم و در آسیا مدال آورد، فدراسیون یک ریال هم به بنده نداد. این حاصل زحمات هیات‌ها، خود ورزشکاران و مربیان بوده است. فدراسیون از دید من کوچکترین حمایتی در آن زمان نکرد.
* زمانی هم که 10 سهمیه گرفتیم ورزشکاران سهمیه گرفته در المپیک رکوردهای خود را هم نتوانستند بزنند، پس تعداد بالا نمی تواند دلیل بر موفقیت باشد...
آن زمان شرایط خودش را داشت و 10 سهمیه گرفتیم، اما حالا سهمیه زیاد هم نتوانستیم بگیریم. اینکه خیلی بدتر است. برای المپیک 2016 محمد ارزنده در پرش طول 8 متر و 16 متر پرید، اما حالا ورزشکار ما 7 متر و 30 سانتی متر می‌پرد. الان تنها یک ورزشکار پرتاب چکش داریم. پیاده روی 2 سال است که هیچ اعزامی نداشته است. ما رشته در حال حیات را هم به آن رسیدگی نمی‌کنیم.
* قبول دارید نظارت‌ها در دوومیدانی هم خیلی پایین بوده است؟
متاسفانه سیستم فدراسیون به سمتی رفته بود که نتیجه گرا شده بود. می گفتند شما مدال بیاورید و پس از آن ما حمایت می کنیم. ورزشکاری که حمایت نشود، چطور می‌تواند پیشرفت کند و مدال بگیرد؟ ما نفر اول را داریم و دیگر به دوم و سوم فکر نمی کنیم و شرایطی به وجود می‌آید که دیگر پشتوانه‌ای نداریم.
* به نظر شما همین نتیجه گرایی ها منجر به دوپینگ ورزشکاران شد؟
بله دقیقا. همین نتیجه گرایی باعث دوپینگ‌های زیاد شد. متاسفانه در رده سنی نونهالان هم دوپینگ دیده شده است. وقتی رئیس فدراسیون می‌گوید که از شما 3 مدال آور می خواهم، مربی و ورزشکار هم شروع به استفاده از مواد غیرمجاز می‌کند و برای ادامه حیات ورزشی خود دست به این کارها می‌زنند. وقتی نمی‌توانید مربی ورزشکاران را حمایت کنید، کرسی گرفتن به چه دردی می‌خورد؟
* از این مسائل عبور کنیم، فکر می‌کنید شانس کسب چند سهمیه دیگر برای المپیک داریم؟ آیا می‌توانیم به دوره های قبلی برسیم؟
فکر می‌کنم سه سهمیه دیگر بتوانیم کسب کنیم، اما کار سختی است. دوومیدانی یک رشته رکوردی است و حتی ورزشکارانی هم که از طریق رنکینگ سهمیه گرفته‌اند تا آغاز بازی‌ها اگر رکورد بهتری زده شود، عملا حذف می‌شوند. با توجه به اینکه رکوردهای ورودی سخت شده، تنها شانس ما از طریق رنکینگ است. البته سهمیه های قانونی و بدون تقلب سخت است و مسابقاتی که بدون ناظر باشد، شاید راحت باشد. نتایج المپیک ریو نشان دهنده خیلی از مسائل تلخ دوومیدانی بود، اما در این دوره فدراسیون جهانی خیلی سختگیر شده است.
* در گذشته شاید اینطور بود که به خاطر سهمیه ها بودجه بیشتری از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک دریافت می شده است...
نه، این موضوع نیست بلکه چشم و هم چشمی وجود دارد، چون اگر عقلانی بود که دوومیدانی ما به این شرایط نرسیده بود. مثلا فلان رئیس فدراسیون می‌گوید که ما باید از فدراسیون دیگر بیشتر سهمیه کسب کنیم و جلوتر باشیم.
* به بحث انتخابات برسیم، 4 سال آینده دوومیدانی شاید در این انتخاب رقم بخورد و یک رشته پیشرفت یا پسرفت کند. به نظر ما چه کسی باید به عنوان رئیس انتخاب شود؟
امیدوارم کسانی که حق رای دارند بی طرف باشند و بی طرف رای بدهند. شرایط دوومیدانی گذشته و حال را در نظر بگیرند. با جوانی یک سری ورزشکاری که تمام زندگی خود را در دوومیدانی گذاشته‌اند بازی نکنند. امیدوارم اتفاقاتی که در دوره گذشته افتاده و شنیده شد که پول‌هایی رد و بدل و وعده هایی داده شد، دیگر نیفتد.
نتیجه رای دادن با پول و وعده چگونه خواهد بود؟
به عنوان کسی که در 4 سال گذشته تلاش کرد و شاگردانش در آسیا مدال گرفتند، حمایت خوبی ندیدم. احترام را در دوومیدانی ندیدم. ما در 25 ماده مردان و 24 ماده در زنان تنها 2 مدال گرفتیم و نتایج جالبی گرفته نشد. اینکه خودمان را به یک مسابقه نوجوانان و جوانان معطوف کنیم، درست نیست. همان افرادی که در نوجوانان مدال گرفتند الان دیگر ورزش هم نمی‌کنند.
* الان می‌گویند کسی که می خواهد رئیس شود حتما باید بتواند اسپانسر و پول خوب به این رشته بیاورد؟
به نظر من همه چیز پول نیست. مدیریت مهمتر است. کسی باید بیاید که احترام را دوباره به این رشته بازگرداند. از وقتی که یادم می‌آید، پولی در دوومیدانی وجود نداشته تنها چیزی که همه را در این رشته نگهداشته بود، احترام و اخلاق بود. یک نفر گفت پول می‌آورم اما تمام این احترام‌ها را از بین برد.
* بحثی هم وجود دارد اینکه اگر احترام باشد و پول نباشد پیشرفتی به وجود نمی‌آید...
همانطور که قبلا پیشرفت کرده بود.
* در دوره های قبل هم آنقدر هزینه ها بالا نرفته بود و مشکلات مالی وجود نداشت؟
اگر احترام و مدیریت لازم باشد، باز هم پیشرفت حاصل می‌شود. در دوره های گذشته هزینه کمتری می‌شد، اما نتایجش خیلی بهتر بود. جالب است که وقتی قرار است قراردادی با مربیان خارجی بسته شود، هیچ همراهی با ورزشکار حضور ندارد، چطور می‌توان این هزینه ها را کنترل کرد؟ بدترین کار این است که یک کاری را تکرار کنیم که نتیجه‌ای در گذشته نداشته است.
* پس معتقدید دوومیدانی بیشتر از اسپانسر به مدیر کاربلد احتیاج دارد ؟
دوومیدانی الان به مدیر احتیاج دارد نه رئیس. اصلا کسی که بخواهد دنبال ریاست باشد، نمی تواند تصمیمات درستی بگیرد. چون فقط به دنبال رئیس بازی و امر و نهی است. دوومیدانی پول ندارد و اگر احترام هم وجود نداشته باشد که به چه دردی می خورد؟ مگر برده داری است؟ کسی که می‌آید و زندگی خود را در این رشته می گذارد، قطعا به نوعی مدیون آن است. مدیریتی که بتواند بودجه را به صورت عادلانه تقسیم کند نه مساوی، همه چیز درست می‌شود، وقتی بودجه عادلانه تقسیم نشود و عادلانه با افراد رفتار و برخورد نشود و دروغگویی زیاد باشد، آن وقت است که اگر 100 میلیارد هم پول وارد دوومیدانی شود، باز هم نارضایتی زیادی ایجاد خواهد بود.
و صحبت پایانی؟
امیدوارم کسی که خوشنام و کاردان است، رئیس فدراسیون دوومیدانی شود.
فصل پنجم مستند بزرگراه همت رونمایی شد
سفر را آغاز کن
