«بازی خونی»؛ تلاش برای پیوند تاریخ و درام با پایان‌بندی ناامیدکننده

به گزارش حلقه وصل: محمدمهدی یزدانی، خبرنگار فرهنگی در یادداشتی نوشت: فیلم «بازی خونی» به کارگردانی حسین میرزامحمدی به‌عنوان یک اثر سینمایی با نگاهی خاص به تاریخچه انقلاب اسلامی و وقایع مهم آن، تلاش می‌کند تا برخی از رویدادهای نادیده‌مانده و مغفول‌مانده در تاریخ معاصر ایران را به تصویر بکشد. در حالی که این نوع روایت‌ها می‌توانند جاذبه و اهمیت زیادی برای مخاطب داشته باشند، در فیلم «بازی خونی» تلاش‌ها برای اتصال این رویدادها به هم و ارائه آن‌ها در قالب یک داستان سینمایی، گاهی با مشکلاتی روبرو می‌شود که باعث ایجاد نارضایتی‌های مختلفی از جمله خستگی و عدم انسجام در روایت می‌شود.

فیلم‌نامه و ساختار داستانی
یکی از نقدهای اصلی به فیلم، ضعف در فیلم‌نامه است. فیلم‌نامه‌ای که به نظر می‌رسد بیشتر در تلاش است تا پیچش‌های داستانی را در سطوح مختلف داستان وارد کند، اما در نهایت، این پیچش‌ها نمی‌توانند ساختار کلی فیلم را به‌طور مؤثر تقویت کنند. در حقیقت، فیلم بیشتر به دنبال ایجاد موقعیت‌هایی است که تنها به‌منظور جذب توجه و شگفت‌زده کردن تماشاگر طراحی شده‌اند، نه برای پیشبرد طبیعی داستان.

بسیاری از مخاطبان احساس می‌کنند که فیلم از نقطه‌نظر روایت‌شناسی، به جای اینکه ارتباط منطقی و پیوسته‌ای میان اتفاقات و شخصیت‌ها ایجاد کند، در مسیر پیچیده‌تری حرکت کرده است که به‌جای برانگیختن جذابیت و شوق در تماشاگر، باعث سردرگمی و از دست رفتن تمرکز می‌شود. در حالی که فیلم در میانه راه به نظر می‌رسد که برخی از تلاش‌های خود را برای پیوند دادن اتفاقات موفقیت‌آمیز به نمایش گذاشته است، پایان‌بندی به‌طور ناگهانی همه این تلاش‌ها را به چالش می‌کشد و موجب ناامیدی مخاطب می‌شود. پایان فیلم، که گویی به سرعت و بدون تحلیل دقیق به‌پایان می‌رسد، بیشتر شبیه به یک تصمیم سریع برای تمام کردن داستان است تا یک نتیجه‌گیری منطقی و رضایت‌بخش.

تصویربرداری و صحنه‌سازی
اگرچه داستان فیلم ممکن است نقاط ضعفی داشته باشد، اما تصویربرداری و صحنه‌سازی بدون شک از نکات قوت فیلم به شمار می‌روند. فیلم‌برداری در این اثر با دقت و ظرافت خاصی انجام شده است. بازی‌های نوری و انتخاب‌های بصری که برای هر صحنه صورت گرفته‌اند، باعث می‌شوند که تماشاگر در همان لحظات نخست وارد فضای خاص و متفاوت فیلم شود.

این نکات تصویربرداری نه تنها زیبایی‌شناسی خاصی به فیلم داده‌اند، بلکه با ترکیب رنگ‌بندی‌های دقیق، احساسات و جو حاکم بر صحنه‌ها را به‌خوبی منتقل کرده‌اند. در بسیاری از لحظات فیلم، فضای جنگل‌های شمال کشور و هوای بارانی به‌طور برجسته‌ای در پس‌زمینه دیده می‌شود، که نه تنها به‌عنوان بخشی از زیبایی‌شناسی، بلکه به‌عنوان ابزار تقویت‌کننده مفاهیم درونی فیلم عمل می‌کند. این فضاها به نوعی هم‌راستا با داستان، که در آن انسان‌ها با بحران‌ها و معضلات داخلی خود مواجه هستند، عمل کرده و به عمق داستان می‌افزایند.

عوامل فنی و قابلیت‌های نامزدی در جشنواره
فیلم «بازی خونی» به‌طور قطع می‌تواند شانس بالایی برای نامزدی در بخش‌های مختلف جشنواره فجر داشته باشد. صحنه‌سازی‌های خلاقانه و استفاده هوشمندانه از نور و رنگ این فیلم را به یکی از مدعیان اصلی سیمرغ در زمینه‌های فنی تبدیل کرده است. در زمینه‌های فیلم‌برداری، کارگردانی هنری و موسیقی متن، این اثر می‌تواند خود را در ردیف فیلم‌های برجسته قرار دهد.

از طرفی، می‌توان انتظار داشت که این فیلم در جوایز فنی مثل بهترین فیلم‌برداری یا بهترین کارگردانی هنری مطرح شود. اگرچه در زمینه داستانی و گره‌افکنی‌های پیچیده فیلم ممکن است با نقدهای زیادی روبرو باشد، اما بدون شک در بخش‌های فنی توانسته است خود را به سطح بالایی برساند.

بازیگران و ایفای نقش‌ها
در کنار تمام مسائل فنی و ساختاری فیلم، حضور بازیگران برجسته در این اثر نیز قابل توجه است. از جمله بازیگران این فیلم می‌توان به ارسطو خوش‌رزم، سارا حاتمی، پیام احمدی‌نیا، مجید پتکی، لیندا کیانی، شادی مختاری و کیسان دیباج اشاره کرد. هر یک از این بازیگران با ایفای نقش‌های خود به طرز شایسته‌ای توانسته‌اند ابعاد مختلف شخصیت‌های خود را به نمایش بگذارند.

نتیجه‌گیری
«بازی خونی» فیلمی است که می‌توان از آن به‌عنوان یک اثر سینمایی با پتانسیل‌های فراوان در زمینه فنی و تصویری یاد کرد، ولی در عین حال داستان فیلم و نحوه پردازش موضوعات تاریخی و درام‌های انسانی، نتوانسته‌اند به‌طور کامل انتظارات را برآورده کنند. با وجود صحنه‌سازی‌ها و فیلم‌برداری‌های خیره‌کننده، ضعف‌های داستانی و پایان‌بندی ناامیدکننده باعث می‌شود که فیلم نتواند به یک اثر ماندگار تبدیل شود. این فیلم بیشتر درگیر تلاش‌های بصری و شگفت‌آوری است که به‌زعم برخی، می‌تواند در عرصه‌های فنی مانند فیلم‌برداری و کارگردانی هنری برنده سیمرغ شود، اما در داستان‌گویی و پیچش‌های دراماتیک، جایی برای رشد بیشتری دارد.

در نهایت، «بازی خونی» می‌تواند یک تجربه سینمایی جذاب برای علاقه‌مندان به سینمای ایران باشد، به‌ویژه کسانی که به فیلم‌هایی با ظرافت‌های تصویری و هنری علاقه دارند، اما برای کسانی که بیشتر به داستان و عمق درام اهمیت می‌دهند، ممکن است رضایت‌بخش نباشد.