«داغ دلربا» روایتی از تشییع پیکر قهرمان مردم

لابی فرودگاه مهرآباد شده بود مملو از سیاه‌پوشانی که به راحتی می‌شد فهمید مسافر کرمانند. حتی با لباس شخصی هم می‌شد سرداران سپاه را تشخیص داد که مثل برادرمُرده‌ها، غم در صورتشان ماسیده بود. فرمانده کل سپاه هم با خانواده آمده بود و مثل بقیه مسافرها سوار هواپیمای ایران ایرتور به مقصد کرمان شد.

حلقه وصل/ میثم رشیدی مهرآبادی:

خوابش را هم نمی‌دیدم پرواز تهران به کرمان برای من جا داشته باشد. هر کسی به طریقی خودش را باید شبانه به کرمان می‌رساند تا صبح زود به تشییع پیکر برسد. لابی فرودگاه مهرآباد شده بود مملو از سیاه‌پوشانی که به راحتی می‌شد فهمید مسافر کرمانند. حتی با لباس شخصی هم می‌شد سرداران سپاه را تشخیص داد که مثل برادرمُرده‌ها، غم در صورتشان ماسیده بود. فرمانده کل سپاه هم با خانواده آمده بود و مثل بقیه مسافرها سوار هواپیمای ایران ایرتور به مقصد کرمان شد. فرودگاه کرمان هم غلغله بود و بیش از آن، جلوی درِ‌ اصلی فرودگاه که مردم زیادی جلویش ایستاده بودند تا وقتی پیکر می‌رسد،‌ زودتر از بقیه زیارتش کنند. سرمای استخوان‌سوز کرمان، حالا که ساعت از 23 گذشته بود، بیشتر خودش را به رخ می‌کشید. خیابان‌های کرمان هم مثل خیابان‌های تهران، بعد از مدت‌ها شب‌بیدار شده بود. میدان آزادی پر از بسیجی‌هایی بود که مقدمات مراسم فردا را آماده می‌کردند. مسیر میدان آزادی تا گلزار شهدا هم پر از ماشین‌هایی بود که سرنشین‌هایش سرگشته و منتظر، بالا و پایین می‌رفتند. خیابان‌‌های اطراف گلزار، با موانع بتنی بسته شده بود و افرادی خود را پیاده به دل جنگل تاریکی می‌زدند که گلزار را از شهر، جدا می‌کرد. زن و مرد و جوان و پیر از راه‌های دور و نزدیک، خودشان را به محل خاکسپاری حاج قاسم رسانده بودند و در پناه پتوهای سربازی، می‌خواستند تا صبح با شلاق سرما، تن به تن مبارزه کنند. فردا قرار بود کرمان، پایتخت قلب‌ ایرانی‌ها بشود. همه چیز برای این انقلاب، آماده بود...

«میثم امیری» را بعد از مراسم تشییع دیدم. در حالی که خستگی مفرط و ندیدن تابوت حاج قاسم و خبر شهادت افرادی در حاشیه مراسم، جایی برای ذوق‌زدگیِ دیدار دو دوست در شهر غریب باقی نگذاشته بود. تن‌ها خسته و نگاه‌ها پر از سئوال بود. هر کس تحلیلی داشت و دل‌ها تا آرام نگرفتن پیکر حاج قاسم در کنار همرزمان شهیدش، در اضطراب و تشویش بود. اشک‌ها روی چشم‌ها خشک شده بود. کرمان، هیچگاه چنین جمعیت انبوه و رنگارنگی به خود ندیده بود و میثم لابلای این همه غم و تحیر، صداهایی را در ضبط صوت خبرنگاری‌اش ذخیره می‌کرد و نکاتی را در دفترچه‌اش می‌نوشت. چند ماه بعد، همه این یادداشت‌ها و گفته‌‌ها، شد کتابی که امتیاز انتشارش نصیب «انتشارات خط مقدم» شد. «داغ دلربا» روایتی از تشییع پیکر سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی در شهرهای مختلف ایران بود، چه این که «میثم» از اهواز گرفته تا قم و مشهد و تهران و کرمان، همه جا خودش را به وسط جماعت تشییع‌کننده رسانده بود و حس و حال مردم را ثبت کرده بود.
«بامداد جمعه سیزده دی 1398 سردار را زدند. صبحش،‌ مردم کرمان ریختند بیرون. دو دست روی پیشانی گذاشتند و روی جدول کنار خیابان نشستند و گریستند. صدای عبدالباسط با سوز بامدادی کویر آمیخته می‌شد. خانه‌ها، درد و تحیر کرمانی‌ها را تاب نداشت. آسمان شهر، سکوت کویر را نمی‌خواست؛ سرمایش را می‌خواست... سردار پنج روز از اهواز تا کرمان روی دست ایرانیان بود؛ دست‌های گرم و پینه‌بسته؛ دست‌های ظریف و ورزیده؛ دست‌های پرچروک و کودکانه. دست‌های همه مردم ایران، حلقه و پروانه شد. سردار در کانون این حلقه بود...»

برچسب ها: حلقه وصل جبهه فرهنگی انقلاب داغ دلربا تشییع حاج قاسم حاج قاسم سلیمانی میثم امیری بزرگترین بدرقه جهان میثم رشیدی انتشارات خط مقدم