به گزارش حلقه وصل، علی داودی از جمله شاعرانی است که بعد از انتشار خبر زلزله مهیب کرمانشاه، با حضور در میان مردم زلزلهزده تلاش کرد تا سهمی در کم کردن آلام مردم این مناطق داشته باشد. او در یادداشتی به ماجرای این سفر و توصیف دیدههایش پرداخته است که در ادامه میخوانید:
کرمانشاه را دیدم. همانطوری بود که تلوزیون نشان میدهد و اخبار سایت و روزنامه و تلگرام و ... میگویند. همان تصاویری که روز و شب هردم میبینی و فراموش میکنی. اصلاً مگر رسانههای جمعی برای چیزی جز فراموشی ساخته شدهاند؟ هر خبری با خبر بعدی پاک میشود حتی اگر خبر، خبر نزدیکی قیامت باشد.
این روزها غلبه جهان مجازی بر حقیقی گاهی باعث میشود در دیدههای خود هم به دیده تردید نگاه کنیم و در هر حادثهای دنبال ردپایی مشکوک باشیم. کرمانشاه را دیدم. همان که رسانههای رسمی و غیر نشان میدهند؛ شهرها و روستاهایی خراب شده و مردمی بی سرپناهاند. اگرچه مثل همیشه برخی از همین کارآگاهان افتخاری دنبال تمرکز و برجسته کردن برخی نقاط و ساختمانها هستند، اماحوادث طبیعی، طبیعیاند و استثنایی در کار نیست. حداقل بخش قابل توجهی از شهر که اماکنی از جمله بیمارستان و بانک و مدرسه و مسجد در آنهاست هیچ ربط جناحی و سیاسی ندارند و اگرهم دارد نمیدانم چرا باید دقیقاً همین وسط دعوا به فکر تعیین نرخ افتاد؟ هرچند نرخ از مولفههای تعیین کننده ویرانیها و آبادیهاست. همان نسبت پول و آش در ساخت و ساز خود را نشان داده. وقتی در اجرای هر پروژهای تنها صرفهجویی هزینهها و داشتن صرفه اقتصادی ملاک باشد و برای رفع کمبودها باید از وجدان و وجودمان مایه بگذاریم، طبعاً باید منتظر ریزش این بنای سطحی و لاغر باشیم همین که اتفاقی چون لرزش 7.3 دهم ریشتری را از سر گذراندهاند خود جای شگفتی دارد.
حالا فارغ از همه این اتهامات و مناظرات به فکر کسی باشیم که چند سال دیگر هنوز در چادرهای اهدایی، رویای بازسازی خانهاش را میبیند. در آن روز تکتک ما به اندازه همه دولتها و جناحهای رنگارنگ مقصر خواهیم بود. به فکر این باشیم که آوارها را چه کسی بردارد.
زلزله هم مثل هر حادثه دیگری آزمون انسانیت ماست. اگرچه مسکن مهر خراب شده اما مراقب باشیم مسکن مهربانی خراب نشود.