تهران: تو در کدام صفی؟

به گزارش حلقه وصل، هرچند سرودن درباره اربعین حسینی(ع) در ادب فارسی سابقه دارد، اما در سال‌های اخیر و با استقبال مردمی از مراسم‌های این ایام، این دسته از سروده‌ها از نظر کمی و کیفی رشد داشته است؛ به طوری که در آینده به عنوان یکی از شاخه‌های قوی حوزه شعر عاشورایی معرفی خواهد شد.

سیدیحیی یثربی، استاد دانشگاه و پژوهشگر، نیز در آستانه فرارسیدن اربعین، تازه‌سروده‌ای را منتشر کرده که به این شرح است:

«اربعین حسینی ادامه دست هدایت و حمایت پروردگار جهان است تا انسان‌ها را در برابر تهدید همیشگی شرک و ستم پناه ببخشد»

به واپسین بدرود،

چه بی‌قرار و چه بی‌تاب،

گفتمت که:

- کجا؟!

جواب دادی:

- خواهر! چه جای این سخن است؟!

من و تو، هر دو به یک سنگریم و در یگ راه!

تو دخت فاطمه‌ای! باز همتی! زینب!

که خصم سخت دلیر است و بی‌امان با ما!

چون من فتادم، برخیز و بی‌امان برخیز!

مباد آن­که ز پیکار خصم خسته شوی!

***

به ناله گفتمت:

- آخر چسان؟!

چگونه؟!

کجا؟!

شرار صاعقه بر خرمنم، چنان بی‌رحم

که ذره ­ذره­ من، آتش است و خاکستر!

کجا توانم من؟!

نه! نه!

نمی‌توانم من!

***

تو دست بر دل خواهر نهادی و گفتی:

صبور باش! که این راه، بس گران راهی است!

عنان مگیر!

مزن دم که:

وقت می‌گذرد!

مرا به صبر جمیل خدا سپردی و ...

رفتی...

***

چو رفتی از بر من،

من ز پای افتادم!

ولی تپید دلم:

«هان! مباد خسته شوی!

تو با امام به یک سنگری و در یک راه!»

همه کشاکش دل بود و خستگی... ناگه!

خبر رسید، بیایید:

ذوالجناح آمد!!

چه گویمت که:

چه شد! من دگر نمی‌دانم!

***

چو ذوالجناح تو برگشت،

من بلند شدم، که:

کار باید کرد!

***

در آن زمانه­ بی‌رحم و بی‌پناهی‌ها

هراس غارت و آتش گرفته راه نفس!

چنان نهیب زدم من که آسمان لرزید:

- کجاست سجادم؟!

هلا گروه یتیمان و جمع بیوه ­زنان!

چه جای بیم و هراس است؟!

هان خدا با ماست!

از این سیاهی و جهل و ستم، چرا ترسیم؟

هنوز شعله­‌ای از خیمه ­حسین برجاست!

***

من ایستاده،که این­جا، نه جای تسلیم است!

مگر نه در رگ ما، خون مصطفی جاری است؟!

مگر معلم صبرم علی و زهرا نیست؟!

من ایستاده که این­جا، نه جای تسلیم است!

***

همیشه هر دل پاکی که می‌تپد، با ماست!

چه جای ترس که ما بر حقیم و حق با ماست!

خدا و آیت قرآن،

ورق،

ورق، با ماست!

***

چه جای گریه؟! نمی‌گریم و شکیبایم!

فرات، اگر همه اشک است،

اشک زینب نیست!

***

من و رباب صبوریم!

و آب،

می‌­گرید!

***

تو را به دشت و بیابان سپردم و رفتم...!

کجا؟!

به کوفه!

به شام!

چگونه رفتم و باز آمدم؟!

نمی‌گویم!

تو خود حدیث مفصل بخوان!

از این مجمل!

گذشت،

آن­چه

گذشت...!

***

به بزم وحشت ابن زیاد!

و بزم یزید!

نه خسته از زنجیر!

نه بیمی از تحقیر!

من ایستاده­ که این­جا، نه جای تسلیم است!

نهیب من، همه بگسست تار و پود حریف!

فتاد تیشه ز دستی که:

زد به ریشه ما!

ز ایستادن من، رنگ باخت زنجیرم!

فتاد روبهک از پا، چو دید من شیرم!

سپر فکند به پیش زبان شمشیرم!

عصا به دست شده دشمنت ز هیبت من!

گرفت از لب تو،

انتقام، جرأت من!

ز دست می‌شدم از درد و تو،

دلم دادی:

«صبور باش! بگو! جان من! فدای لبت!

بگو! ای منادی توحید!

بگو! ای صدای آزادی!»

***

مباد آن­که نشینم ز پای، تا هستم

چه جای ذلت و تسلیم؟!

هنوز بر سر پیمانم و نمی‌گیریم!

فرات اگر همه اشک است،

اشک زینب نیست!

من و رباب صبوریم و

آب می ­گرید

اگرچه ناله و شیون به آسمان رفته

صدای ناله­ من نیست!

من نمی‌نالم!

صدای خون شهید است و قبر می‌­گرید!

نوای سنگ صبور است و صبر می‌گرید!

***

جدال کفر و ستیز ستمگران، با خلق

همیشه بوده و

هست و

همیشه خواهد بود!

مباد آن­که:

به عذری ز کار وامانیم!

مباد آن­که:

عزاداری شهیدان را، جهاد پنداریم!

چه جای گریه؟!

که جای قیام با شمشیر!

چه جای ناله؟!

که جای نهیب و نعره­ شیر!

***

تو را به دشت و بیابان سپردم و رفتم:

نه دفن نعش عزیزان و

نه عزاداری!

به خویش گفتم:

- آری! جهاد باید کرد!

جهاد!

جهاد با زر و تزویر و زور!

جهاد با همه دد سیرتان ضدّ بشر!

***

جهاد با زر و زور نهفته در تزویر!

نبرد شرک و نفاق نهفته در توحید!

نبرد با همه طاغوتیان پر نیرنگ!

به نیزه­‌شان، قرآن!

شعارشان، تکبیر!

نبرد با فرعون!

در ردای پیغمبر!

به سنگر محراب!

به مسند منبر!

در این مبارزه­ بی­‌امان و جاویدان،

هر آن کجا که تو هستی،

زمین کرب و بلاست!

همه زمانه تاریخ، روز عاشوراست!

هلا مسلمانان! به هوش باید بود!

که در همیشه­ تاریخ زندگانی ­مان،

همیشه جبهه تزویر و زور و زر برپاست!

همیشه آل علی در نبرد با این هاست!

همیشه و همه جا کربلا و عاشوراست!

به یاد دار که گفتم: حسین!

حسین من!

حسین تو!

حسین ما تنهاست!

تو خویش را دریاب!

در این نبرد، نبرد یزیدیان و حسین!

از این دو صف: صف سفیانیان و آل علی (ع)

تو در کدام صفی؟!

جایگاه تو، به کجاست؟!

در این مبارزه امان و جاویدان

من ایستاده و توحیدیان، صف اندر صف!

چه جای ترس که ما بر حقیم و حق با ماست!

خدا و آیت قرآن،

ورق،

ورق

با ماست!