تهران: اصرار و سماجت داشتن در کارهای نیک باعث تحقق توفیق الهی می‌شود

به گزارش حلقه وصل، همزمان با فرارسیدن ماه مبارک رمضان ماه میهمانی خداوند، برای آشنایی با مضامین دعاهای روزانه هر روز از این ماه مبارک، آیت‌الله روح‌الله قرهی مدیر مدرسه علمیه امام مهدی(عج) و از اساتید اخلاق به شرح دعای روز بیست و هشتم پرداخته است که در ادامه می‌خوانیم:

«اللهمّ وفّر حظّی فیهِ من النّوافِلِ»؛ خدایا در این روز مرا به اعمال نافله که بتوانم پٌر باشم. «وفور» که بیان می‌شود یعنی چیزی که پٌر شده باشد، مرا موفق بدار از نوافلم چنان حظی ببرم که آن بهترین و پرترین حض باشد.

«حظ» یعنی بهره‌برداری. بهره‌برداری از نافله‌ها. نافله نماز صبح دو رکعت، نافله نماز ظهر و عصر هر کدام هشت رکعت است که قبل از این نمازها خوانده می‌شود، نافله مغرب نیز دو تا دو رکعتی و نافله نماز عشا نیز دورکعت به صورت نشسته خوانده می‌شود که نافله نماز مغرب و عشا بعد از نماز به جا آورده می‌شود.

به طور کلی نوافل برای مستحبات بیان می‌شود در این فراز از دعای بیست و هشتمین روز از ماه مبارک رمضان بیان می‌داریم که خدایا ضمن اینکه از واجبات الهی بهره‌مند می‌شوم حظ کامل و وافر از نوافل و تمام مستحباتی که هست در این ماه مبارک رمضان چه از خواندن قرآن و انفاق به مستمندان، من آن حدّ اعلا را از تو خواستارم. 

انسان وقتی به در خانه کسی می‌رود که «اجودالاجودین و اکرم الاکرمین» است او باید بیشترین را از آن فرد بخواهد لذا ما از حضرت حق می‌خواهیم بهترین  امور را برای ما رقم بزند کما اینکه خود خداوند هم آنقدر در این ماه بریز و به پاش کرده که، ‌فرمود یک آیه قرآن بخوانید یک ختم قرآن محسوب می‌شود پس ما هم به واسطه کرم او که می‌بینیم کریمانه برخورد می‌کند حظ و بهره بسیار را از او درخواست می‌کنیم.

درب خانه خدا با سایر در خانه‌ها تفاوت دارد اینجا باید از خدا بخواهیم که از هر چیزی حظ کامل برده و از آن بهره‌برداری کنیم در حد اعلا وکاملش.

انسان به شرطی می‌تواند از نوافل حظ وافر ببرد که واجبات را به موقع انجام دهد به طور مثال نماز اول وقت بخواند که اثر خوبی دارد، خمس، زکات و روزه و ... را بجا آورد و احترام پدر و مادرش را داشته باشد. 

همچنین فرموده‌اند برای حظ وافر باید احترام پدر معنوی خود یعنی استاد و معلم را داشته باشیم.

سوم فرموده‌اند که احترام پدر امت که امام و ولی امر است را داشته باشد تا بتواند حظ وافر از عبادات را ببرد.

«واکْرِمْنی فیهِ بإحْضارِ المَسائِلِ»؛ خدایا خودت کرامت کن. اینجا هم از خداوند، کرم می‌خواهیم. اگر برای انجام نوافل، انسان توفیقی پیدا می‌کند این توفیق خداست و این خداست که عنایت کرده و اگر خداوند مسائل و کرمش راآماده نکند ما نمی‌توانیم در این امور موفق شویم چه در واجبات و چه در محرمات. پس وقتی خودشان عنایت کردند ما می‌توانیم از مستحبات و واجبات، بهره ببریم. 

یکی از مسائلی که کرامت خدا را به وجود می‌آورد تا انسان احضار مسائل کند یادآوری به اینکه بداند هیچ چیز از جانب خودش نیست و همه امور از ناحیه خداوند است و انسان باید شکر نعمت خدا را بکند و می‌دانیم که اگر تو وسایلش را فراهم نکنی ما نمی‌توانیم حظ وافر را ببریم.

«وقَرّبِ فیهِ وسیلتی الیکَ من بینِ الوسائل»؛ خدایا وسیله و اسباب مرا به سوی خودت نزدیک کن و از عهده من برآید. «قرب» یعنی من بتوانم انجام دهم برای من دور نباشد و بگویم مثلا من نمی‌توانم شب خیزی داشته باشم، من توفیق انفاق و یتیم نوازی را ندارم. پس تو وسیله و راهش را برای من نزدیک کن. گاهی می‌خواهم اعمال مستحبی انجام دهم و می‌دانم ممکن است خراب کنم بنابراین تو ای خدا باید نزدیکترین راه و وسایل برای انجام واجبات و مستحبات و بردن حظ وافر از عبادات خودت برایم فراهم کن

چه چیزی باعث عامل نزدیکی بهترین وسایل و راه می‌شود؟

براساس روایات انسان باید حرمت پدر و مادرش را نگه دارد تا راه برایش باز شود تا راه برایش نزدیک شود.

دوم اینکه خیرخواه دیگران باشد و اگر خیرخواه دیگران شد، راه و وسیله برای او فراهم می‌شود.

«یا من لا یَشْغَلُهُ الحاحُ المُلِحّین»؛ ای خدایی که سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد داشت. «الحاح الملحین» یعنی کسی که سمج باشد، در درگاه الهی انسان باید سمج باشد چرا چون خدای متعال عنایت می‌کند و خواسته انسان را برآورده می‌کند در حالی که بعضی جاها انسان سمج می‌شود و چند مرتبه خواسته‌اش را تکرار می‌کند، انسان پشیمان می‌شود اما اینجا پشیمانی‌ای ندارد چراکه خداوند لطف و محبت و بزرگواری می‌کند و درخواست انسان را اجابت می‌کند ولو انسان، انسان بدی هم باشد اما باز هم خداوند مرحمت می‌کند. 

بنابراین اصرار و سماجت داشتن در کارهای نیک، خودش عاملی می‌شود برای اینکه خدای متعال عنایت کند و خواست‌های انسان را برآورده کند.