مروری بر آغاز اشغالگری صهیونیست‌ها در فلسطین

به گزارش حلقه وصل، به نقل از الجزیره، روز «نکبت» یک اصطلاح برای اشاره به سالگرد تبعید اجباری و دسته‌جمعی بیش از 750 هزار فلسطینی از منازل و زمین‌هایشان در فلسطین در 14 مه 1948 است که در این روز جنبش صهیونیسم با حمایت انگلیس به زور اسلحه٬ بر بخش بزرگی از فلسطین مسلط شده و در این منطقه اعلام حاکمیت کرد.

نکبت یادآور روزی است که فلسطینیان از 20 شهر و نزدیک 400 روستا رانده شده و املاک ومزارعشان به اشغال صهیونیست‌ها درآمد. این روز همچنین یادآور قتل عام دست کم 10 هزار فلسطینی در سلسله کشتارهای رژیم اشغالگر صهیونیستی است.

حقیقت این است که نکبت فلسطین بسیار قبل‌تر از سال 1948 آغاز شده بود؛ زمانی که در حمله فرانسه به جهان عرب در 1799 «ناپلئون بناپارت» نخستین امپراتور فرانسه خواستار برپایی یک کشور یهودی تحت حمایت فرانسه در فلسطین شد.

در آن زمان٬ طرح ناپلئون عملی نشد؛ اما بعد از آن انگلیسی‌ها برگشته و این طرح را در اواخر قرن نوزدهم احیا کردند.

پس از سقوط امپراطوری عثمانی در جنگ جهانی اول و استقرار انگلیسی‌ها در فلسطین٬ استعمارگری‌های انگلیس با اجرای برنامه‌های آن برای برپایی یک حاکمیت صهیونیستی بر زمین‌های فلسطین آغاز شد.

در سال 1917 انگلیس حمایت خود را از تاسیس یک کشور ملی برای یهودیان در فلسطین اعلام کرد. پس از آن یک هیئت صهیونیستی با حمایت انگلیسی‌ها وارد فلسطین شده و یهودیان به منظور تاسیس شهرک‌های صهیونیستی شروع به خریداری بخشی از زمین‌های فلسطینیان کردند. این امر منجر به آوارگی ده‌ها هزار فلسطینی از خانه‌هایشان شد که همه این اقدامات با حمایت کامل انگلیس صورت می‌گرفت.

اما فلسطینیان در برابر این تحرکات تسلیم نشده و مقاومت آنان در سال 1936 منجر به یک انقلاب عربی ضد امپریالیسم انگلیسی و استعمارگری صهیونیست‌ها شد.

انگلیسی‌ها در سال 1939 انقلاب عربی را در هم شکستند و در این زمان بود که فلسطینیان خود را در برابر دو دشمن دیدند: نیروهای استعمارگر انگلیس و چریک‌های مسلح صهیونیستی که در آن زمان تعدادشان به 40 هزار نفر می‌رسید.

در 29 نوامبر 1947 سازمان ملل طرح تقسیم و تجزیه فلسطین به دو دولت یهودی و عربی را تصویب کرد. در آن زمان یهودیان یک سوم جمعیت ساکنان فلسطین را تشکیل می دادند و اغلب آنها طی سالهای گذشته از اروپا به این منطقه آمده و تنها بر 6 درصد از زمین‌های فلسطین تسلط داشتند. اما این طرح سازمان ملل 55 درصد از مساحت فلسطین را به آنها داد.

فلسطینیان و هم‌پیمانان عرب آنها طرح مذکور سازمان ملل را رد کردند اما جنبش صهیونیسم با آن موافق بود٬ به ویژه که این طرح به ایجاد یک حاکمیت یهودی در زمین‌های فلسطین مشروعیت می‌بخشید. اما صهیونیست‌ها با همه این وجود با مرزهای تعیین شده موافقت نکرده و تحرکات زیادی برای تسلط بر بخش‌های بیشتری از زمین‌های فلسطین ترتیب دادند.

با آغاز سال 1948 صهیونیست‌ها بر ده‌ها شهر و روستای فلسطین مسلط شده و ساکنان آن را با زور از خانه‌هایشان بیرون کردند و این اتفاقات در برابر چشم مقامات انگلیسی مستقر در این کشور می‌افتاد.

در 14 مه 1948 انگلیسی‌ها تصمیم گرفتند تا از فلسطین خارج شوند و در آن روز بود که «بن گوریون» رئیس وقت کمیته اجرایی آژانس یهود تحت قیمومت انگلیس٬ رسما برپایی حاکمیت یهود را اعلام کرد.

در خلال چند دقیقه دو قدرت بزرگ جهان یعنی آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی، رژیم اشغالگر اسرائیل را به رسمیت شناخته و به این ترتیب فلسطینیان بدون دولت ماندند.

پس از آن پروژه‌های رژیم صهیونیستی برای اخراج کامل فلسطینیان از زمین‌هایشان ادامه یافت و صهیونیست‌ها تا امروز همه تلاش خود را برای از بین بردن همه نمادها و میراث فلسطین به کار بسته‌اند که این امر منجر به بدتر شدن شرایط میلیون‌ها آواره فلسطینی شده است.