به گزارش حلقه وصل، سهراب عظیمی جانباز 70 درصد از لشکر فاطمیون استان البرز است که به شوق دفاع از حرم عقیله بنی هاشم (س) به دور از چشم خانواده به سوریه رفت و در نبرد با داعش هر دو پای خود را از زانو از دست داد. با حضور در منزل این جانباز جوان گفت‌وگویی با وی انجام داده‌ایم.
در ادامه این گفت‌وگو را می خوانید:
سوال: لطفا خودتان را معرفی کنید و توضیح دهید پیش از اعزام به سوریه چه فعالیتی داشتید؟
عظیمی: سهراب عظیمی هستم، ساکن استان البرز، مجرد و جانباز 70 درصد. متولد سال 73 و با نام جهادی ساشا ذوالفقاری هستم. تحصیلات خود را تا کلاس پنجم ابتدایی ادامه دادم و به دلیل اینکه پسر بزرگ خانواده بودم و تأمین مخارج بر عهده من بود مجبور به ترک تحصیل شدم و تولیدی کیف را به صورت جدی دنبال کردم. پس از مدت طولانی که وارد حرفه تولید شدم به دلیل اوضاع نابسامان اقتصادی مجبور به جمع آوری این کسب و کار شدم.
سوال: دلیل تغییر نام خود را توضیح دهید و بفرمایید کجا از این نام استفاده می کنید؟
عظیمی: من از جمله نیروهایی بودم که دو بار برای آموزش به پادگان رفتم؛ نخستین بار که رفتم مادرم به دنبال من آمد و موفق به پیدا کردن من شد و اواسط آموزش مرا بازگرداند اما برای دومین بار که رفتم نام خود را تغییر دادم تا مادرم نتواند مرا به سادگی پیدا کند.
به دلیل اینکه مدارکی برای ارائه نیاز نبود کسی نیز متوجه تغییر نام من نشد به همین دلیل در میان رزمندگان، نیروهای سپاه، پادگان و منطقه به نام ساشا شناخته می شوم اما بین مردم به نام سهراب و مدارک من نیز به همین نام است.
سوال: چطور شد برای مبارزه به سوریه رفتید؟
عظیمی: مشاهده تصاویر دلخراش قتل عام کودکان عراقی توسط داعش در فضای مجازی نخستین جرقه را در ذهن من ایجاد کرد و پس از آن به فکر ثبت نام برای حضور در سوریه افتادم و احساس می کردم می توانم در این زمینه تا حدودی مؤثر باشم.
بسیاری از مدافعان حرم به دلایل امنیتی، سیاسی و حفظ آرامش و امنیت، دفاع در سوریه را انتخاب می کنند اما آنچه که موجب شد من رغبت بیشتری برای حضور در سوریه پیدا کنم علاوه بر حفظ امنیت، عشق به حرم اهل بیت (ع) بود.
با وجود اینکه در این راه پاهای خود را از دست دادم اما بسیار خرسند هستم و احساس می کنم این آغاز راه است و باید برای ادامه آن تلاش کنم و در واقع به جانبازی در این مسیر افتخار می کنم.
سوال:خانواده با حضور شما در سوریه به عنوان مدافع حرم مخالفتی نکردند؟
عظیمی: با توجه به شرایط خطرناک سوریه و عواقب جنگ، طبیعی است که خانواده با حضور فرزند خود در این میادین مخالفت کنند اما من نیز مانند بسیاری از رزمندگان دوران دفاع مقدس و مدافعان حرم به دور از چشم خانواده به منطقه اعزام شدم.
شب قدر سال 96 بود که به همراه مادرم به مسجد مقدس جمکران رفتم و روز بعد، پس از بازگشت از جمکران بدون اطلاع خانواده به سوریه رفتم و چند روز بعد با برقراری تماس با خانواده به آن ها اطلاع دادم تا کمی از نگرانی آن ها کاسته شود.
سوال: در مورد نحوه جانبازی خود توضیح دهید؟
عظیمی: اربعین سال 96 دیرالزور بودیم و از این شهر به سمت المیادین و بوکمال می رفتیم؛ عملیاتی برای این روز پیش بینی شده بود که قرار بر حضور من در آن نبود اما صبح روز اربعین فرمانده به قصد بازدید خط و جابجایی نیروها به همراه چند تن از همرزمان قصد رفتن به خط مقدم را داشت.
هیاهوی رزمندگان برای رفتن به خط و توصیه های فرمانده مرا به شوق آورد و پس از تعویض لباس سلاح را برداشتم و در حالی که نیازی به حضور من نبود، اعلام آمادگی کردم و هشت نفر راهی منطقه شدیم.
ساعت 9 صبح روز اربعین بود که به خط اصلی رسیدیم؛ درگیری میان نیروهای داعش و فاطمیون بسیار شدید بود؛ روز عجیبی بود و به دلیل فاصله کم بین نیروهای خودی و داعش بی برنامگی خاصی مشاهده می شد.
در حال احوالپرسی با یکی از همرزمانی بودم که مسؤول بهداری در عقبه جنگ بود. تک تیرانداز دست او را مورد هدف قرار داد و مجروح شد. به سرعت برای پانسمان رفت اما به دلیل اینکه مسؤول بهداری بود نتوانست خط را رها کند.
صدای انفجار شدیدی به گوش رسید. پیگیر ماجرا که شدیم گفتند: چهار نفر از رزمندگان فاطمیون به داخل یک واحد مسکونی رفتند که به وسیله مین ضد تانک تله گذاری شده بود و دو نفر از همرزمان که به آن منزل وارد شده بودند بر اثر انفجار مین به شهادت رسیدند و دو نفر دیگر نیز بر اثر تخریب دیوار مجروح شدند.
مجروحان را به عقب برگرداندیم. مهمات به ما رسیده بود و به سمت جلو در حرکت و مشغول چک کردن منطقه بودیم. فرمانده اعلام کرد باید 400 متر دیگر پیش برویم که نیاز به چهار نفر داوطلب دارد و من ضمن اعلام آمادگی به همراه فرمانده و سه رزمنده دیگر به جلو حرکت کردیم.
حدود ساعت 12 روز اربعین بود. درگیری ها به شدت ادامه داشت و ما در خانه ای محبوس شدیم که در منزل مجاور آن، هشت نفر داعشی کمین کرده بودند که متوجه حضور آن ها نشدیم و به محض ورود ما، درب منزل را به رگبار بستند و راه فرار بر ما بسته شد.
پیش از این آموزش دیده بودیم که یکی از خصوصیات داعش تله گذاری است و هر جایی را که تسخیر می کنند زمان ترک منطقه، آن را مین گذاری می کنند تا کسی زنده نماند اما راهی جز مبارزه نداشتیم. مهمات در حال تمام شدن بود و درگیری همچنان ادامه داشت و ما به دنبال راه فرار از قسمت های پشت ساختمان بودیم.
معمولا ساختمان های آن منطقه چندین درب خروج دارند و من با نام خدا یک از آن ها را باز کردم اما انفجاری رخ نداد و با دیدن چندین نفر از نیروهای داعش در ساختمان مقابل، اقدام به شلیک کردم و برای چندمین بار برای پرکردن خشاب به داخل ساختمان رفتم و برای بار چهارم که به داخل رفتم، این بار پای راستم را قسمتی از خروجی در گذاشتم که با پنبه و زباله پوشیده شده بود و من متوجه حضور تله نشدم و مین منفجر شد و من هر دو پای خود را از دست دادم. همزمان یکی از روحانیون برجسته از تیپ فاطمیون نیز پشت سر من حضور داشت و با انفجار این تله چند ترکش نیز به سینه وی برخورد کرد و به درجه رفیع شهادت رسید.
سوال:زمان حضور در سوریه، تماشای چه صحنه ای دل شما را بیشتر به درد آورد؟
عظیمی: غربت حضرت رقیه (س) دل هر انسان آزاده ای را به درد می آورد. مرقد مطهر حضرت زینب (س) در زینبیه و میان شیعیان واقع شده است اما حرم سه ساله امام حسین (ع) حس غربت بیشتری به انسان می دهد زیرا به جز محافظان حرم، کسانی که بیش از همه در آن مکان مشاهده می شوند یهودیان هستند.
زمانی که برای زیارت مرقد مطهر این بانوی سه ساله از کوچه پس کوچه های شام عبور می کردم مطالب ذکر شده در روضه هایی که از کودکی در ذهن ما حک شده است برای من مرور می شد. عبور از مقابل کاخ یزید حس عجیبی به انسان می دهد و مرور تاریخ و آنچه که بر اهل بیت پیامبر (ص) در آن زمان گذشته، دل هر مسلمانی را به درد می آورد.
سوال: با وجود اینکه دو پای خود را در راه دفاع از حرم از دست داده اید، از اینکه پا به میدان جنگ گذاشتید پشیمان نشدید؟ دیدن تصاویر شهادت همرزمان چه تأثیری بر شما داشت؟
عظیمی: به هیچ عنوان؛ اگر شب هنگام و بدون آگاهی وارد فضای تاریکی شوید که هیچ شناختی از آن ندارید ممکن است ترس وجود شما را فرا گیرد اما زمانی که نسبت به موضوعی آگاهی داشته و پیش از آن تصمیم خود را گرفته، برنامه ریزی کرده و برای تمام شرایط آن آمادگی داشته باشید هیچ گاه ترس به دل راه نمی دهید؛ ما این موضوع را چشم بسته انتخاب نکردیم و از رفتن به این راه هدف داشتیم و حتی به سر بریدن خود نیز فکر کرده بودیم، جانبازی که جای خود دارد.
ما در راه دفاع از حرم اهل بیت سلام الله علیها انسان های با ارزشی را از دست داده ایم. خود را ابتدای راه می بینم و احساس می کنم راه به تازگی باز شده است. تماشای لحظه شهادت رزمندگان موجب می شود تا به ادامه راه آن ها بیشتر فکر کنیم. این روزها نباید به سادگی فراموش شوند.
سوال: در صورتی که به عقب بازگردید با وجود تله های داعش، باز هم سوریه را به عنوان میدان رزم انتخاب می کنید؟
عظیمی: در صورتی که بدانم رفتن من موجب نجات مردم مسلمان و بی گناه می شود و با باز کردن درب توسط من عده ای نجات پیدا می کنند از میدان مین عبور می کنم و بارها و بارها پاهایم که سهل است جانم را فدای عمه سادات می کنم.
سوال: در حال حاضر به چه کاری مشغول هستید؟
عظیمی: در حال حاضر به جز رفتن به باشگاه و کلاس زبان فعالیت دیگری انجام نمی دهم اما قصد ادامه تحصیل دارم زیرا تا پایان مقطع ابتدایی بیشتر نخوانده ام و قصد دارم پس از این در حوزه سیاسی و نظامی ادامه تحصیل دهم.
سوال: برخی افراد سعی دارند میان مردم ایران و افغانستان فاصله ای ایجاد کنند، نظر شما در این رابطه چیست؟
عظیمی: این افراد باید تاریخ و روابط دوستانه این دو کشور را به خوبی مطالعه کنند تا متوجه شوند که این دو کشور همسایه روابط دوستانه ای با یکدیگر داشته و دارند و هر کجا که نیاز باشد از آرمان ها و اعتقادات یکدیگر دفاع می کنند.
مردم افغانستان همیشه ایرانیان را برادران دینی خود خوانده و تاکنون آن ها را تنها نگذاشته اند و در شرایط سخت خود را موظف می دانند از کیان اسلامی دفاع کنند؛ در طول هشت سال جنگ تحمیلی و همچنین درگیری های آذربایجان و ارمنستان و اکنون نیز در سوریه، هر کجا که نیاز به حضور در میدان نبرد بوده بدون واهمه وارد شده ایم.
سوال:چه پیامی برای مردم ایران دارید؟
عظیمی: ما فراموش نمی کنیم که مردم شریف ایران در سختی ها و مشکلات یاریگر مردم افغانستان بوده اند اما انتظار داریم آن ها نیز ما را جدا از خود ندانند و در واقع خواهش من این است که ما را به عنوان برادر خود قبول کنند.
سوال: برای شما آرزوی توفیق روزافزون و شهادت داریم.
عظیمی: من هم برای شما آرزوی موفقیت می کنم و از خداوند می خواهم که این هدیه ناقابل را از من قبول کند و شهادت را روزی من قرار دهد.