به گزارش حلقه وصل: اصلاحطلبان از زمان روی کار آمدن دولت چهاردهم تا به امروز دست به ساختن دوقطبیهای مختلفی زدهاند. جریان رادیکالی که همواره با همین شیوه و رویکرد در فضای سیاسی کشور زیست کرده است و هیچگاه دست از این سیاست کهنه و نخ نماشده خود بر نمیدارد.
ایجاد دوقطبیهای «یا آلودگی و یا بیبرقی»، «مذاکره با ترامپ یا فشار اقتصادی» و ... در این حوزه بسیار قابل توجه بوده است. با این شرایط اصلاحطلبانی که همواره با دوقطبیسازی کاذب زیست میکنند چگونه میتوانند خود را در قالب «وفاق ملی» بازتعریف و در این مسیر گام بردارند؟
موضوع عدم تمکین به قانون خصوصا درباره «قانون بکارگیری اشخاص در مشاغل خاص» از جمله حملاتی بود که اصلاحطلبان رادیکال به طور مستقیم به مسئله وفاق ملی آوردند و با توجه به اینکه منافع سیاسی آنان تامین نمیشد به شدت به مجلس و در راس آن رئیس قوه مقننه حملاتی را سامان دادند.
بر همین اساس بود که روزنامههای اصلاحطلب با تیترهایی چون «پشت تا به وفاق» و «عبور از وفاق» روی پیشخوان روزنامه فروشیها ظاهر شدند. گویی این جریان سیاسی هر چه زودتر تلاش دارد از مسئله وفاق عبور کند و با همان رویه گذشته اصلاحطلبان در این چند سال کار کند.
اصلاحطلبان در خصوص تعیین استانداران نیز فشار زیادی را به دولت آوردند تا نیروهای خاص خود را در استانداریها بنشانند. این درحالی است که با بررسی گرایشهای سیاسی استانداران در دولت چهاردهم میتوان دریافت که ۵۳ درصد استانداران اصلاحطلب هستند و ۲۳ درصد آنان مستقل و ۲۳ درصد دیگر به اصولگرایان اختصاص پیدا کرده است.
جریان اصلاحات همواره در امور سیاسی کشور منافع خود را نسبت به همه موارد حتی منافع ملی ارحج دانسته است. نوع کنشهای این جناح سیاسی نیز نشان از پررنگ کردن تقابلها در هر برههای از تاریخ دارد.
نگاهی به مجادلات سیاسی این جریان موید آن است که اصلاحطلبان خود را در مرکزیت وفاق میبیند و دیگر گروههای سیاسی را نیز ملزم به رعایت منافع این جریان دانسته و وقتی این موضوع تامین نشود زیر میز وفاق میزنند. در ماجرای قانون بکارگیری اشخاص در مشاغل حساس همین رویه را از سوی اصلاحطلبان رادیکال دیدیم.
وقتی این جناح در برابر اصل قانونی که مورد تاکید «محمدباقر قالیباف» رئیس مجلس شورای اسلامی بود، قرار گرفت، حملات به مجلس را آغاز و به طور آشکارا از قانون امتناع ورزیدند.
این نوع رفتارها به هیچ وجه نه تنها در راستای وفاق تعریف نمیشود بلکه به نوعی نشان دهنده اقداماتی برای بهم زدن این موضوع و متهم سازی جریان مقابل است که هر بار با جلسات دولت و مجلس این شکست طرح خورده و وفاق محکمتر شده است. به هر جهت اصلاحات برای رسیدن به قالب وفاق باید اصلاحاتی در درون خود انجام دهد و از قالب تضاد و دوقطبی گرایی خود را دور کند.