به گزارش حلقه وصل، عوامل ژنتیکی موروثی میتوانند بر شدت درگیری کووید ۱۹ تأثیر بگذارند، براین اساس این بدن شماست که تصمیم میگیرد چقدر درگیر کووید ۱۹ شود اما توضیح مولکولی که این ارتباط ژنتیکی را توضیح دهد، هنوز نامشخص است.
دفاع ضد ویروسی درون سلولی میتواند از تکثیر ویروس ها جلوگیری کرده و از شدت بیماری بکاهد. برای درک بهتر دفاع های ضدویروسی مربوط به کووید ۱۹، در این پژوهش، از غربالگری بیان ژن تحریک شده با اینترفرون استفاده کردند تا مشخص شود که OAS۱، از طریق RNase L، SARS CoV ۲ را به شدت مهار میکند.
نکته مهم این است که در بیماران بستری، بیان OAS۱ در برابر درگیری شدید کووید ۱۹ محافظت میکند و این نشان میدهد که این دفاع ضدویروسی، جزو اصلی یک پاسخ ضدویروسی محافظ است. فاکتور OAS۱ پرنیله ممکن است نمونه های از چنین دفاعی باشد، در حالی که OAS۱ قبل از اتصال به ساختارهای داخل غشایی مورد هدف قرار میگیرد که در آن به صورت آزمایشگاهی فعالیت ضد SARS CoV ۲ را آغاز میکند.
نکته مهم این است که بیماران بستری کووید ۱۹، فاقد رونویسی p۴۶ دارای نتایج بالینی بدتری نسبت به افرادی بودند که OAS۱ قبل از اتصال بیان کردند. از آنجا که p۴۶ ممکن است حساسیت به عفونت SARS CoV ۲ را کاهش دهد، میلیاردها نفر که قادر به بیان OAS۱ قبل از اتصال نیستند، ممکن است انسان را نسبت به انتقال مستقیم گونه های سیرکوویروس از خفاشهای نعل اسبی به طور مستقیم آسیب پذیر کنند.
شناسایی مکانهای موجود در RNAهای ویروسی و میزبان که توسط OAS۱ محدود شده بودند، نشان میدهد که حسگر OAS۱ چقدر انتخابی است. تعداد کمی از RNAهای میزبان توسط OAS۱ متصل شده بودند و علیرغم تکرار از طریق واسطه dsRNA، اکثر سایتها در ژنوم SARS CoV ۲ از تشخیص توسط OAS۱ فرار کردند.
ویژگی هدف قابل توجه OAS۱ احتمالاً ضروری است، زیرا OAS۱ امتداد نسبتاً کوتاهی از dsRNA را حس میکند و یک سنسور با تشخیص کمتر توسط RNAهای سلولی به طور نامناسب فعال میشود.
