اصفهان: نشست نخست «یک فنجان چای و کتاب» با اعترافات زائری همراه بود

به گزارش سرویس استان های حلقه وصل، نخستین جلسه از مجموعه نشست‌های «یک فنجان چای و کتاب» به همت خانه کتاب انقلاب اسلامی استان اصفهان برگزار با محوریت کتاب «اعترافات زائری» با حضور حجت الاسلام زائری نویسنده اثر برگزار شد.

حجت الاسلام زائری در این نشست گفت: «اعترافات»، گزیده‌ای از دو کتابی است که پیش از این منتشر شد. یکی، حکایت بیرونی که شامل یادداشت‌های روزنامه جام جم است و دیگری، حکایت اندرونی است، همان طور که در معماری ایرانی هم یک اندرونی و یک بیرونی داریم. قرار بر این بود که یادداشت‌هایی را در حوزه علمیه با محتوای اندرونی و بیرونی ارائه کنم، اما این الگو به نتیجه نرسید و کتاب «اعترافات»، گزیده‌ای از آن دو کتاب شد.

این کارشناس فرهنگی افزود: درواقع مقدمه‌ای که برای این کتاب نوشتم، بیش از متن آن، مهم است، اما امروز که این کتاب را به عنوان کسی که از بیرون نگاه می‌کند، بررسی می کند، متوجه می‌شوم که موضوعات گفته شده، تکراری و همیشگی است، موضوعاتی همچون اعتماد مردم به روحانیت، بحران آب، باز هم مرگ بر آمریکا؟، فرار مغزها، اقتصاد فرهنگی و فرهنگ اقتصادی که همه، همان مشکلات و دغدغه‌هایی است که وجود داشته‌اند، اما شاید برای کسانی که درباره آنها نخوانده‌اند و اکنون می‌خواهند در موردشان بدانند، قابل مرور و مطالعه باشد.

حجت‌السلام زائری در خصوص محتوای کتاب که اعترافاتی در قالب درد و دل است، گفت: درد و دل من، همان مقدمه‌ای است که آخر متن را بیان می‌کند؛ آیا ناامیدیم و این ناامیدی عجیب نیست؟ من به صراحت می‌گویم که ناامیدیم و هیچ ابایی از گفتن این مطلب ندارم، چراکه هنگامی که اطراف را نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که جز ناامیدی چیزی نیست، اما از چه و برای چه ناامیدیم؟ من از خودمان و دستگاه فرهنگی ناامیدم، اما به دین، مردم، امام زمان (عج) و خداوند امیدوارم. این کتاب سرشار از خوف و رجا است و به گونه‌ای است که هم حزب‌اللهی‌ها می‌توانند از آن استفاده کنند و هم غیرحزب‌اللهی‌ها، مطالب آن را به نفع خود انتشار دهند.

وی ادامه داد: ناامیدیم، چراکه شاید فرمان، دست کسی نیست که باید باشد، از مدیران رسانه تا مدیران دستگاه‌های دیگر. هرچه می‌بینیم، متوجه می‌شویم که شایسته کارشان نیستند، به همین خاطر طبیعی است که نگران به دره افتادن باشیم. این، همان جوابی است که در پاسخ به سؤالاتی همانند «آیا نباید از حال و روز جامعه ناامید بود؟» می‌دهم.  من از مسئولان ناامیدم، اما به جوانان و دانشجویانی که با اخلاص وارد عرصه شده‌اند، امیدوارم. لازم است اولویت‌ها را بشناسیم و به جای رفتارهای شکلی به مفاهیم عمیق فکر کنیم.

این کارشناس فرهنگی گفت: در روایات آمده است که چهار چیز نشانه فروپاشی است. یکی آن که به جای مسائل کلان به سراغ حاشیه رویم و از مسائل بنیادین غافل شویم، دیگر این که کار را به افراد ناشایست بسپاریم و افراد ماهر را کنار بگذاریم. در همین راستا اگر در جامعه، انرژی ما صرف فیلمی از گشت ارشاد شد، یعنی این که به سراغ اصل قضیه نرفته‌ایم یا در حالی که ربا همه جامعه را فراگرفته، به مسئولانی پرداختیم که در جلسه‌ای شاهد رقص دختران بوده‌اند. این ها به این معنا است که به سراغ حاشیه رفته‌ایم، اما این موضوعات به جمهوری اسلامی، حکومت و دوران طاغوت ربطی ندارد و با ریشه مسئله مرتبط است، پس اول باید ریشه را درست کرد.

حجت الاسلام زائری ادامه داد: اگر سردوراهی قرارگرفتیم، باید گزینه مهم‌تر را انتخاب کنیم. در روایتی آمده است «عاقل کسی نیست که خیر و شر را از هم تشخیص دهد، عاقل کسی است که تشخیص دهد بین دو چیز بد، کدام را انتخاب کند». در روزگاری که ناچاریم در مقابل هزاران شبکه ماهواره‌ای، تلوزیون داشته باشیم، باید بتوانیم شرایط را مدیریت کنیم.

وی با بیان اینکه اگر دغدغه‌ها تکرار شوند، جهالت‌ها تکرار می‌شوند، گفت: برای اصلاح جامعه لازم است درزمینه اجرایی و مطالعات نظری و انتقادی برنامه‌ریزی کنیم. به عنوان نمونه کسی که مسئول برگزاری نماز جمعه است و میان افراد نرده می‌کشد، اشتباه می‌کند. این موضوع به تئوری‌ها ربطی ندارد.  

این کارشناس فرهنگی ادامه داد: اکنون به جایی رسیده ایم که مسئولان بدگفتاری می‌کنند و از سوی دیگر انتظار اثرگذاری و دست‌بوسی مردم را دارند. با این حال چه میزان حاضریم سختی بکشیم، اما مشروعیت باقی بماند؟

حجت‌الاسلام زائری در رابطه با جرأت خود در نوشتن یادداشتی در نقد برخی مسائل گفت: اگر زمان برگردد، نمی‌دانم همین مسیر را انتخاب می‌کردم یا خیر. پیش از این تصور می‌کردم قرار است اتفاقی بیفتد و کار فرهنگی، جدی است، اما گاهی حس می‌کنم همه اینها سرکاری است. در حالی که همه مشغول به کار خود هستند، ضربه را یک انسان ناشی و خطاکار به انقلاب می‌زند و من باید بایستم تا رفتار دیگران را توجیه کنم.

وی ادامه داد: هدف از این گفته‌ها و دغدغه‌مندی‌ها، این است که اگر سال‌های بعد کسی تاریخ را مطالعه کرد، نگوید آن زمان هم کسی نمی‌فهمیده یا کسی نبوده فریاد بزند. در هر زمینه لازم است میزان اثرگذاری را بسنجیم. اگر انتظار داشته باشیم با انتشار یک کتاب، دنیا متحول شود، اشتباه کرده‌ایم. در روزگاری که می‌گوییم به دنیا دل نبندید، یک آگهی تلوزیونی می‌تواند اثر برعکسی بگذارد و به گونه‌ای جلوه دهد که اگر به دنبال مال دنیا نرویم، بدبخت شده‌ایم.