از دست دین، دِق کردیم!‏

با افتخار تو را در آغوش خواهیم گرفت و هر کاری هم که برای کمک به نیازمندان واقعی و مبارزه با جهل و ظلم لازم باشد، انجام خواهیم داد. فقط به واسطه نزول عزیزترین پیام خداوند به خلق روی زمین، کمک کن تا ظرفیت ما هم افزایش یابد و راه‌های جدید کمک به خلق خدا را بیاموزیم و از کارهای گذشته غافل نشویم.

محمداسماعیل نوروزی: سلام دوست عزیز. دلمان برایت خیلی تنگ شده بود. حسابی حال و هوایت را کرده‌ بودیم. از روزی که یادمان است تو همیشه برای ما جز خوبی و نیکی نیاوردی و ما هم همیشه با حال خرابمان بر سر تو خراب شده‌ایم. از خداوند منان شاکریم که یک‌بار دیگر نعمت در آغوش تو بودن را نصیب حالمان کرد و به ما مجوز رها شدن از زندان تن صادر نمود.

با تو که دیگر تعارف نداریم. بهتر از خودمان ما را می‌شناسی. می‌دانی که هر سال بدتر از سال قبل می‌شویم. اما این حق را هم به ما می‌دهی که هر سال به واسطه گرفتاری‌های جدیدتری که برای خودمان ساخته‌ایم گردوغبار طوفان روی شانه‌هایمان بنشیند و با کمک تو تکان محکمی به خودمان دهیم و همه غبارها را پاک کنبم. بی‌سروصدا می‌آیی و بی‌سروصدا می‌مانی و بی‌سروصدا خواهی رفت. خیلی‌ها قدر تو را که نمی‌دانند هیچ، تازه کلی غُر هم بر سر من و تو می‌زنند که آخر این چه ماهی است؟ از بس در این دین به ما فشار وارد می‌شود دیگر دق کرده‌ایم! همه جای دنیا با دینشان حال می‌کنند و ما فقط از دین، گریه و گرسنگی و حجاب دیده‌ایم. همین دلیل برای خیلی‌ها کافی است که حتی در صورت گرسنه و تشنه نبودن، بخواهند در ملاء عام روزه‌خواری کنند. حتما توقع دارند یک نفر با چوب و چماق جلو بیاید و بگوید چرا این کار را می‌کنی تا از ته دل بگویند که دوست داریم و طرف می‌خواهد تمامی عقده‌های گذشته‌اش را سر تو خراب کند. اما غافل از این است که این دوست ما هر چیزی که دارد صرفا از روی علاقه و عشق، مخاطب را به سمت خودش می‌کشد. نمی‌دانند هرکس در خلوت خودش بر نخوردن و ندیدن و کارهای دیگر صبر می‌کند، نه از روی اجبار بوده و نه از روی ترس؛ عشق‌بازی می‌کند. شاید سال‌های ابتدای روزه‌داری قدری برایمان سخت بود چون منطقش را نمی‌دانستیم اما به مرور سال‌ها فهمیدیم که این ساده‌ترین و عملی‌ترین راهی است که می‌تواند دل ما را بزرگ‌تر کند. روحمان را وسعت دهد و ایمانمان را تحکیم بخشد. نه شعاری دارد و نه دعوایی. رفیقمان شده. از حالا حسرت حال و هوای این روزها را خواهیم خورد که تا چندی بعد، پایان می‌پذیرد و دوباره روز از نو و روزی از نو. تن و جان ما از خوردنی‌های زیاد، زیادی حرف زدن‌ها، بیخودی دیدن‌ها و شنیدن‌ها خسته شده. از تکرار روزمرگی‌های لوس و بدون معنا و پوچ. و حالا که یک دوست، از سمت خودِ خدا برای ما فرستاده شده، دیگر جای ناز و ادا باقی نخواهد ماند.

بفرمایید افطار!

رمضان مبارک!

اسماعیل نوروزی

برچسب ها: حلقه وصل جبهه فرهنگی انقلاب ماه میهمانی خدا محمداسماعیل نوروزی جبهه فرهنگی انقلاب جوان دانشجویان یادداشت عادی انقلاب اسلامی سبک زندگی قرآن و عترت مدیریت فرهنگی