به گزارش حلقه وصل، مردم برخی روستاهای اندیکا از جمله «اسلام آباد» طی هفت روز اخیر با گزش حشره دراکولا، حشره‌ای با نقاب مورچه که در دید اول کسی خطرناک بودن آن را متصور نمی‌شود، دست و پنجه نرم می‌کنند.
با وجود گزارش بیش از ۱۰۰ گزش در این روستا و گذشت چند روز از وقوع آن متأسفانه شبکه بهداشت مربوطه هیچ گزارشی را به مرکز بهداشت استان خوزستان اعلام نکرده است.
با توجه به خطرناک بودن این نوع حشره و همچنین آثار مخرب پوستی که به دنبال دارد، عدم اعلام گزارش به مرکز بهداشت استان یک کوتاهی محسوب می‌شود و این نگاه جزیره‌ای سلامت جسمی اهالی روستاها را به خطر می‌اندازد.
آسمان چمدانی سرخ به دست گرفته است تا اهالی روستا، دام‌های خود را به محل استراحت روانه کنند و در و تخته خانه‌ها را از همان سر شب قفل کنند که از قافله طلوع زودهنگام خورشید یا به قولی خروس‌خوان عقب نمانند.
زری بانو یکی از اهالی روستاست که فرزند، خواهر و خواهرزاده‌اش هر سه طعمه این حشره خطرناک شده‌اند.
او که در حال چفت و بست در طویله است، می‌گوید: بهداشت آن‌طور که باید قوی عمل نمی‌کند، در اندیکا حتی یک بیمارستان هم نداریم، حالا کمبود مدرسه در برخی روستاها و اعزام دانش آموزان برای تحصیل در رشته‌های خاص به روستاهای هم‌جوار که جای خود دارد.
این زن روستایی ادامه می‌دهد: همه این کاستی‌ها باعث افزایش مهاجرت از روستا و افزوده شدن خانه‌های بی‌سروسامان در روستا می‌شود.
این بانوی خانه‌دار گلایه می‌کند: در اندیکا حتی مورد فوتی ناشی از گزش عقرب داشتیم و بهداشت شاید بگوید که پادزهر هست ولی این‌طور نیست و باید تا مسجدسلیمان برای یک درمان کامل راهی شویم و گاهی فرد نیش خورده توان از کف داده است و می میرد که از آن جمله می‌توان به مرگ معصومه دو ساله در روستای «کوشک» اشاره کرد.
او با انتقاد از اینکه نمی دانم چند نفر باید از بین بروند تا برای ما بیمارستان راه‌اندازی کنند، اضافه می‌کند: جای خالی بیمارستان در اندیکا به شدت احساس می‌شود چون مصدومان تصادفات رانندگی هم نیاز به اعزام تا مسجدسلیمان دارند که این روند درمانی را برای بیماران بدحال کُند می‌کند و شاید در پیچ‌وخم‌های جاده جانی برای آنها نماند.
حمید، مرد جوانی که او هم از نیش دراکولا جان سالم به در نبرده است، می‌گوید: خیلی شدیدتر از دیگر همسایه‌ها آسیب دیده‌ام.
این پدر خانواده می‌گوید: هر دو فرزندم از من فراری هستند چون شدت گزش روی صورت، گردن، دست‌وپاهای من زیاد است؛ هرچند بزرگ‌سالان هم دچار حس بدی می‌شوند، کودکان که جای خود دارند.
به گفته او بانوی میان‌سال دیگری هم که طعمه این حشره شده است برای جلوگیری از آسیب بیشتر به مسافرت رفته تا شرایط کمی بهبود پیدا کند.
یاسر کریمی که جوانی دانشجو است با گلایه از کم‌کاری بهداشت روستا می‌گوید: کارشناسان بهداشت به من اعلام کردند که برای درمان خود باید به مطب دکتر بروی و من هم تا ناصرخسرو برای درمان رفتم؛ آنجا دکتر خصوصی با بیان اینکه حشره جدید است، برای من پماد، آمپول و قرص تجویز کرد.
او ادامه می‌دهد: بهداشت هیچ اطلاعی از این نوع حشره نداشته و مردم هم با این ندانم کاری بهداشت به تصور اینکه گزشی صورت نگرفته است آن را آفتاب‌سوختگی تلقی کردند؛ خرید و استفاده از پماد آفتاب‌سوختگی هم باعث بدتر شدن زخم بدن آنها شده است.
این جوان اهل روستای اسلام آباد با انتقاد از رسیدگی نکردن به جاده روستایی می‌گوید: در بخش‌های اعظمی از جاده اصلی روستا امکان تردد دو ماشین به صورت هم‌زمان وجود ندارد و در لاین رفت و برگشت راننده ماشین‌ها باید منتظر عبور همدیگر باشند؛ همچنین چاله‌های بسیاری در کل جاده روستا وجود دارد.
کریمی در پایان می‌گوید: یکی از مشکلات جدی روستا کمبود آب است؛ تابستان باید با بشکه آب نگهداری کنیم و گاهی دو تا سه روز هم شاهد قطعی آب هستیم و وای به روزی که بشکه یا مخزن آب تمام شود.
بیشتر اهالی روستای اسلام آباد خود در سد و نیروگاه مسجدسلیمان (گدار لندر) شاغل هستند ولی تابستان‌ها از رنج بی‌آبی در امان نیستند.
پاسخ بهداشت خوزستان
معاون بهداشتی دانشگاه علوم پشکی اهواز در خصوص یک نوع عفونت پوستی تاول‌دار زخمی در یکی از روستاهای اندیکا اظهار می‌کند: با بررسی‌هایی که انجام شد، در نقاط دارای کشاورزی منطقه اندیکا یک نوع زخم تاولی در نواحی باز صورت «گردن» یا «دست‌ها» ایجاد می‌شود که در سال‌های گذشته در این فصل سال نیز بوده است.
سید محمد علوی ادامه می‌دهد: وجود این زخم تاولی در سایر نواحی روستایی و حاشیه شهرها که از بهداشت پایینی برخوردارند نیز دیده می‌شود؛ این زخم‌ها با سوزش و درد همراه هستند و گاهی با عفونت ثانویه باکتریال همراه و مشکلاتی ایجاد می‌کنند.
وی عنوان می‌کند: طی مشاوره با یکی از اساتید حشره‌شناسی دانشکده بهداشت مشخص شد یافته بالینی با نوعی حشره به اسم علمی پادروس مرتبط است که در زبان محلی در مناطق روستایی دزفول و شوشتر بنام «چرچر» معروف است.
رئیس مرکز بهداشت خوزستان می‌گوید: این حشره به راسته قاب بالان و خانواده استافیلینیده تعلق دارد و در خوزستان جنس پادروس و گونه پادروس فوزیپس هستند؛ در همولنف اینها ماده‌ای به نام پدرین مثل کانتاریدین است.
علوی یادآور می‌شود: اگر همولنف آنها که همان خون در حشرات است به طریقی آزاد شود و به طور معمول بر اثر له شدن بدنشان توسط شخص آلوده شده به این حشرات صورت می‌گیرد، درماتیت های خطی (پدروزیس) سوزش آور ناگهانی به ویژه در ناحیه گردن ایجاد می‌شود و بسیار سوزش آور است.
وی بیان می‌کند: در مزارع رامهرمز، شوش و دزفول که کشاورزی جالیزی است بالای خط داغ آب کرت با بیلچه به داخل زمین وارد شویم تعداد زیادی از اینها خارج می‌شوند؛ همچنین گونه‌های دیگری نیز وجود دارد که در شمال ایران رشت و انزلی به آن «دراکولا» می‌گویند و پس از چند روز این درماتیت ها خوب می‌شوند.
رئیس مرکز بهداشت خوزستان اظهار می‌کند: به طور اولیه عفونت میکروبی در کار نیست و مراقبت از زخم و تمیز کردن و شستن آن کفایت کرده و خود به خود بهبود می‌یابد.
علوی می‌افزاید: رعایت موازین بهداشتی و دور کردن حشرات از محل زیست، بیرون نخوابیدن شب‌ها در مناطق کشاورزی و نزدیک جالیزها، مواظبت از بدن و له نکردن حشره روی بدن از اقداماتی است که باید انجام داد.
وی در پایان می‌گوید: مرهم گذاری از پماد یا کرم کالامین در تسریع، بهبودی و کاهش سوزش و خارش کمک می‌کند؛ در مواقعی که بهبودی طول می‌کشد و با ترشح چرکی و عفونت ثانویه همراه می‌شود تجویز آنتی‌بیوتیک خوراکی یا موضعی توسط پزشک انجام می‌شود.
با وجود اینکه رعایت نشدن بهداشت یکی از دلایل اصلی حمله حشره دراکولا به مردم است ولی در مرحله اول فعالیت مأموران بهداشت همان روستا، نبود اطلاعات کافی از این نوع حشره و درمان مردم و همچنین ارجاع اهالی روستا به شهر برای ویزیت از جمله ایرادات وارده به بهداشت این شهرستان است.
عدم اعلام گزارش به مرکز استان و استفاده از تجارب ارزنده آنها برای برخورد بهتر با قربانیان حشره نیز از دیگر کوتاهی‌های شبکه بهداشت اندیکا است.
گلایه‌های مردم برای راه، آب، آموزش و بهداشت از جمله مطالباتی است که نماینده مجلس می‌تواند با جذب اعتبارات و بیان این مشکلات در سطح کلان نسبت به رفع آنها اقدام کند؛ تلاش‌های خبرنگار برای مصاحبه با ورناصری نماینده مردم مسجدسلیمان، لالی، هفتکل و اندیکا بی‌نتیجه بود.
