رونمایی از یک «سَم» مهلک در ورزش ایران

به گزارش حلقه وصل، ورزش پارالمپیک ایران برای نخستین بار در سال‌های اخیر با یک چالش بسیار بزرگ مواجه شد؛ چالش نحوه اعزام به بازی‌های پارالمپیک 2020 توکیو که برخی اعتراض‌ها را نیز به دنبال داشت.

سال گذشته و در جلساتی که در ستاد عالی بازی‌ها و همچنین هیئت رئیسه و اجرایی کمیته ملی پارالمپیک که با حضور روسای فدراسیون‌ها و دیگر اعضای برگزار شد، مسئولان تصمیم گرفتند که سیاست اعزامی کیفی ورزشکاران به پارالمپیک 2020 را اتخاذ کنند. بر مبنای این سیاست‌گذاری، مقرر شد اعزام ورزشکاران نه براساس کسب سهمیه، بلکه براساس اولویت‌بندی صورت بگیرد. طبق این اولویت‌بندی نفرات و تیم‌هایی که شانس کسب مدال طلا، نقره یا برنز را دارند یا قهرمان آسیا هستند، جواز اعزام را کسب می‌کنند.

همه اظهار نظرها و اقدامات در برگزاری اردوها و ... براساس این سیاست‌گذاری جلو رفت؛ تا اینکه کمیته پارالمپیک اعلام کرد تیم‌های فوتبال پنج نفره و بسکتبال با ویلچر با دلیل عدم دستیابی به موارد گفته شده، جایی در لیست اعزام ندارند.

اعلام این موضوع با اعتراض برخی از ورزشکاران و اعضای کادر فنی این دو تیم همراه شد و آنها با این استدلال که سهمیه گرفته‌اند و در دوره قبلی پارالمپیک نیز به نتایج خوبی دست یافته‌اند، خواستار تغییر در تصمیم مسئولان شدند. این در حالی بود که هادی رضایی به عنوان دبیر اجرایی کمیته پارالمپیک که نظر هیئت رئیسه و هیئت اجرایی را منتقل می‌کند، گفت که این تغییر صورت نمی‌گیرد و این دو تیم جایی در لیست اعزام به توکیو نخواهند داشت. حتی محمود خسروی‌وفا رئیس کمیته ملی پارالمپیک هم این تصمیم را تایید کرد و گفت: «دستورالعملی درباره اعزام به این بازی‌ها وجود دارد که باید مسائل مربوط به آن رعایت شود. این تصمیمی هم که گرفته شده در هیئت اجرایی اتخاذ شده که روسای فدراسیون‌ها نیز در آن حضور دارند. تصمیم گرفته شده تلخ و سخت است اما در هیئت اجرایی کمیته پارالمپیک به تصویب رسیده است.»

با وجود اینکه به نظر می‌رسید این حرف خسروی‌وفا به نوعی فصل‌الخطاب درباره این موضوع باشد، اما ماجرا به همین جا ختم نشد؛ تا اینکه بالاخره فشارها، مصاحبه‌ها و اعتراض‌های چند ورزشکار و مربی جواب داد و کمیته پارالمپیک نامه‌ای به سازمان‌های جهانی این دو رشته ارسال کرد تا زمینه برای اعزام آنها به پارالمپیک فراهم شود و در نهایت نیز بسکتبال با ویلچر به دلیل آنکه هنوز فرصت برای معرفی شدن به سازمان‌های جهان را داشت، توانست مجوز حضور در کاروان ایران را بگیرد.

مهمترین نکته‌ای که در جریان رقم خوردن این اتفاقات وجود دارد، عدم پایبندی به سیاست‌گذاری‌ها است. اعزام کیفی به پارالمپیک سیاستی بود که همه مسئولان ورزش و حتی وزارت ورزش و جوانان نیز آن را تایید کردند و همه اقدامات نیز در سال اخیر براساس آن انجام شد، اما چند اعتراض و شاید فشارهای بیرونی باعث شد که این سیاست‌گذاری به راحتی کنار برود. چندین بار اعلام شد که این سیاست اعزام کیفی باعث شد که رتبه ایران در بازی‌های پاراآسیایی 2018 اندونزی به سوم ارتقا یابد و قرار هم بود که اعزام به پارالمپیک 2020 توکیو نیز طبق همان سیاست انجام شود، اما این رویه ادامه‌دار نبود و با چند اعتراض به راحتی از بین رفت.

اینکه مسئولان کمیته پارالمپیک زیر فشار چند مصاحبه و اعتراض قبول کردند که سیاست‌شان در اعزام را تغییر دهند، یک اشتباه بزرگ است؛ چرا که راه را برای اعتراض دیگر ورزشکاران هموار می‌کنند. در واقع دیگران هم یاد می‌گیرند که حرف خود را از طریق مصاحبه و اعتراض در فضای مجازی به کرسی بنشانند و کارشان را با استفاده از این حربه جلو ببرند.

روی دیگر این موضوع این است که اگر دوباره کار کارشناسی صورت گرفته و به این نتیجه رسیده شده، اتفاق بدی نیست، اما چرا در ماه‌های گذشته و حتی در همان ابتدا به این فکر نیفتاده بودند؟

قطعاً این اتفاق یک «سَم» مهلک برای ورزش ایران است. در هفته‌های گذشته سیاست اعزام کیفی مورد تایید مسئولان و رسانه‌ها قرار گرفته بود؛ سیاستی که می‌توانست فصل جدیدی را در ورزش ایران رقم بزند، اما چند اعتراض و انتقاد در فضای مجازی خیلی راحت این سیاست را تغییر داد تا مشخص شود چنین اقداماتی نمی‌تواند جایی در ورزش ایران داشته باشد.

حالا هم وضعیت کاملاً مشخص است؛ اینکه ورزشکاران هر بار که اوضاع بر وفق مرادشان نباشد، با اعتراض کارهاشان را جلو می‌برند و در نهایت هم خیلی ساده به رویدادهای مدنظران اعزام می‌شوند.