رضاخان در پیمان سعدآباد بخش مهمی از آرارات در شمالغرب را به «آتاتورک» رئیس جمهور وقت ترکیه، دشت ناامید در جنوب شرق را به «محمدشاه» پادشاه افغانستان و اروندرود به عنوان مرز ایران و عراق در جنوب غرب را به «ملک غازی » پادشاه عراق داد.
پهلوی اول و دوم که در کارنامه ی خفت بار خود دوره حکومتی متزلزل و وابستگی به ایادی غربی را دارند، برای حفظ سلطنت خود دست به هر اقدام ذلیلانه ای می زدند. از جمله این اقدامات بخشش های بی حساب و کتاب اراضی و خاک ایران بوده است.