به گزارش حلقه وصل، مادیبو مایگا آخرین مهاجمی که به پرسپولیس پیشنهاد شد، شرایط اول و دوم را داشت اما در مورد سوم نتوانست آزمایش‌های پزشکی را با موفقیت بگذراند و باز هم پروژه خرید مهاجم قرمزها به تأخیر افتاد. آیا واقعاً پرسپولیس چاره‌ای جز خرید مهاجم خارجی ندارد؟ پاسخ کوتاه است؛ بله، متأسفانه چاره‌ای نیست. تیمی که می‌خواهد مدعی قهرمانی باشد باید مهاجمی داشته باشد که سالی 15-10 گل بزند. بیایید فهرست مهاجمان 5-4 سال اخیر تیم ملی ایران را مرور کنیم؛ سردار آزمون، مهدی طارمی، کریم انصاری‌فرد، رضا قوچان‌نژاد، کاوه رضایی... هیچ‌کدام از آنها فعلاً در ایران نیستند و دسترسی به مهاجمانی در این سطح ممکن نیست.
از گروه «مهاجمان در سطح ملی» که عبور کنیم یک علی علیپور باقی می‌ماند که به مهاجمان ملی بسیار نزدیک بوده و همین الآن عضو پرسپولیس است و بعد می‌رسیم به یونس شاکری، عیسی آل‌کثیر، ارسلان مطهری، محمد قاضی، آرمان رمضانی، مهرداد بایرامی و یکی دو اسم دیگر و تمام! این هم یکی از نقص‌های فعلی فوتبال ایران است که چهار پنج مهاجم تاپ دارد و بقیه تولیدات فوتبال ایران در پست 9 (مهاجم تمام کننده)، هزاران کیلومتر با گروه پیشرو فاصله دارند. اگر به تیم ملی امید هم نگاه کنیم، وضعیت آنچنان نیست که از این همه استعداد شگفت‌زده شویم. در تیم ملی امید هم به نام‌هایی مثل امیر روستایی مهاجم فصل گذشته پیکان، محمدرضا آزادی مهاجم نیمکت‌نشین تراکتور و رضا شکاری می‌رسیم که اتفاقاً از همین جمع، روستایی به پرسپولیس پیوسته و شکاری هم راهی تراکتور شده اما لااقل در مورد امیر روستایی نمی‌توان انتظار داشت که خیلی زود به ترکیب اصلی پرسپولیس برسد. او فصل گذشته در پیکان حدود 200 دقیقه بازی کرده و فقط یک گل زده و انتظار بیجایی است که پرسپولیسی‌ها از او توقع داشته باشند در این فصل یکی از گلزنان برتر لیگ باشد.در این وضعیت است که تیم‌های مدعی قهرمانی راهی جز استخدام مهاجم خارجی پیش روی خود نمی‌بینند. جدول گلزنان فصل پیش را هم که مرور کنیم، به همین واقعیت می‌رسیم. کی‌روش استنلی و لوسیانو پریرا به صورت مشترک در رتبه اول و آنتونی استوکس در رتبه سوم. دو مهاجم از برزیل که پیش از ورود به ایران، کاملاً گمنام بودند به اضافه یک شورشی از فوتبال بریتانیا که به خاطر حاشیه‌های بی‌پایانش چنان از او قطع امید کرده بودند که حتی در فوتبال یونان هم تیمی برای خریدش پیشقدم نمی‌شد. مهاجم برزیلی سپاهان قبل از ورود به ایران، آنچنان رزومه لاغری داشت که بدون دخالت مدیران ذوب‌آهن نمی‌توانست مجوز حضور در لیگ را بگیرد و در نهایت با یک تبصره «من درآوردی» توانست به لیگ ایران وارد شود. لوسیانو پریرا هم پیش از اینکه به ایران بیاید، یک مهاجم گمنام و سرگردان بین دسته دو و دسته سه لیگ برزیل بوده اما در این سال‌هایی که در ایران بازی کرده، تقریباً در هیچ تیمی ناموفق نبوده.
لیگ ایران، لیگ سطح پایینی نیست. رقابت در آن سخت و فشرده است و جدا از زمین‌های ناهموار، استادیوم‌های فرسوده و کیفیت پخش تلویزیونی 50 سال پیش، آنچه در زمین اتفاق می‌افتد بی‌کیفیت‌تر از بقیه لیگ‌های آسیایی نیست اما این را هم درنظر بگیریم که هیچ فوتبالی در دنیا، در همه زمینه‌ها خودکفا نیست و حالا که به اندازه کافی مهاجم نداریم، چاره‌ای جز خرید بازیکن خارجی نمی‌ماند.