گروه جهاد و مقاومت حلقه وصل - نشر بیست و هفت بعثت، یکی از زیرمجموعه های موسسه ای است که در چند سال گذشته مشغول تولید محصولات فرهنگی و هنری درباره شهدا و تاریخچه لشگر ۲۷ محمد رسول الله (ص) بوده است. این انتشارات در این سالها کتاب های مختلف و متنوعی با محوریت سرگذشت نامه شهدای این لشگر منتشر کرده است.
یکی از این کتاب ها «محبوب حبیب» است که به زندگی سردار شهید محمود مرادی از فرماندهان گردان حبیب بن مظاهر پرداخته است.
محمود مرادی، فرزند ماشااله در تاریخ ۱۳۴۴/۰۶/۰۱ در تهران متولد شد و در ۲۱ سالگی به شهادت رسید. او در تاریخ ۱۳۶۵/۱۰/۲۱ در جریان عملیات کربلای ۵ شهید شد و مزارش در بهشت زهرا (س) قـطعـه ۵۳ ردیـف ۸ شـماره ۱۴ قرار دارد.
این کتاب را لیلا خجسته راد بر اساس تحقیقات راحله قرایی نوشته است. دبیریِ این سری کتاب ها را جواد کلاته عربی بر عهده دارد و علیرضا زمانی به محقق این اثر، مشورت داده است.
«محبوب حبیب» را نشر ۲۷ بعثت در ۱۲۰۰ نسخه منتشر کرده و با قیمت ۲۶۰۰۰ تومان عرضه کرده است.
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
چند ماه قبل از شهادت، پدر برای محمود یک دست کت و شلوار خریده بود. عروسی علیرضا صدوقی بود و وقت رفتن به جشن، آن ها را تن کرد. چقدر هم بهش می آمد. وقتی برگشت، گفت: «همه فکر می کردن من دامادم!» این را که گفت پدر نتوانست جلوی اشک هایش را بگیرد.
کت و شلوار ماند تا یک روز آن را به مغازه برد. می گفت: «یک روز جوانی، وارد مغازه شد با شکل و شمایل و تیپ محمود. توی مغازه چرخید و دنبال کت و شلوار بود. ازش پرسیدم می خوای ازدواج کنی؟»
- بله حاج آقا ولی دنبال یه کت و شلوار ارزون می گردم.
- به دست کت و شلوار دارم برات، فقط ازت می خوام توی مغازه جلوی من نپوشی. می دونم اندازه ت میشه.
- چطور حاج آقا؟ چرا این جوری؟
و در همان حال چشمش به عکس محمود، بالا سر او افتاد.
- کت و شلوار پسرته؟
- بله.
- من افتخار می کنم که کت و شلوار به شهید رو تنم کنم. چشم حاج آقا!
کت و شلوار را گرفت و رفت. پدرتوی جیبش هم مقداری پول، کادوی عروسی گذاشت. در دلش چه غوغا و بغضی بود، فقط خدا می دانست. بعدها همان جوان، هر از گاهی می آمد و سر می زد بهش. حتی یک بار پسرش را هم با خودش آورد مغازه . می گفت: «هیچ وقت اون روز رو یادم نمیره.»
عزیزه و آقاماشالا آخرین جمله محمود را هیچ وقت از یاد نبردند.
- بابا اگه شهید شدم جلوی دشمن گریه نکنید که دشمن شاد بشیم. که بگن الکی شهید دادیم و برای خدا نبوده.
مهدی، بعد از شهادت محمود از جبهه برگشت. عزیزه فقط شکرگزاری می کرد. کسی باورش نمی شد این کوه محکم، زنی ۳۶ ساله است. یکی از روزهای قبل شهادت محمود، مادر یکی از شهدا که تاب و توانش کم شده بود، حرف های ناشکری می زد. پسرش وقت الله اکبر و تظاهرات قبل انقلاب، با بچه های عزیزه همراه می شد. حالا هم توی جنگ، شهید شده بود. عزیزه که بی تابی های او را می دید، نصیحتش می کرد.
او هم در جواب می گفت: «تو نمی فهمی، تا از دست ندی، نمی فهمی!» عزیزه بهش گفت: «این جوری نگو، روح شهیدت رو آزرده نکن. اون دیگه جونش رو توی این راه داده، شکرخدا کن که راه درست رو رفته.»
بعدها که محمود شهید شد، آمده بود ببیند عزیزه چه می کند، او را دید و تعجب کرد.
- خوش به حالت که این همه آرومی.
نه دیگه، اونا جونشون رو به خاطر ما دادن. وقت رفتن هم گفتن که شما جلوی هیچ کس گریه نکنید، مبادا دشمن شاد بشه. خدا به امانت داده، وقت پس دادن باید ناراحت باشیم؟ دیگه وقتی با خدا معامله کردیم، نباید حرفشو بزنیم. خدا قبول نمی کنه اون طور. ناقابله هدیه ما. اما گریه های در خلوت و شبانه های همه شان تمام شدنی نبود. فقط خدا می دانست در دل آنها، از نبود محمود چه می گذرد. در نبود آن صورت گرد سفید با موهای خرمایی و خنده هایی که پیش یک یکشان جا ماند.
