سرویس حاشیه نگاری: موضوع پخش نشدن آنونس برخی از فیلمهای سینمایی روی پرده مدتیست که به یکی از بحثهای داغ و پر از کشمکش میان سینماگران با مدیران رسانه ملی شده است.
با توجه به رویکرد مدیران جدید این سازمان در جلوگیری از انجام تبلیغات برای برخی از فیلمهای بدون محتوا و یا سیاه نما، بسیاری از اهالی سینما در مصاحبهای تند و تیز اعتراض خود را نسبت به این تصمیم مدیران سیما نشان دادند. البته گروهی دیگر نیز سعی کردند که مثلاً صدا و سیما را دور بزنند و سعی کنند با سپردن تبلیغات فیلمهای خود به شبکههای ماهوارهای بیگانه، هم به مسئولین صدا و سیما دهن کجی کنند و هم با ایجاد حواشی پیرامون فیلم خود باعث جلب توجه بیشتر مخاطب و بالابردن فیلم خود شوند. اتفاقی که اولین بار برای فیلم کثیف، ضدارزش و بیمحتوای «استراحت مطلق» اتفاق افتاد.
بعد از همه این ماجراهای پر فراز و نشیب، مدیر روابط عمومی رسانه ملی مصاحبهای انجام داد و در آن نکاتی در مورد تبلیغات فیلمهای سینمایی در صدا و سیما در طول سه سال گذشته بیان کرد. نکاتی که همراهی آن با برخی آماری پرده از حقایقی قابل تامل برمیدارد.
داوود نعمتی انارکی مدیر روابط عمومی رسانه ملی درخصوص اینکه چرا صدا و سیما بهاعتقاد برخی از عوامل سینما به سینما کملطف است، میگوید: آنچه بهعنوان کملطفی صدا و سیما به سینما مطرح میشود، در واقع کملطفی برخی از عوامل سینما به رسانه ملی است. چرا که با وجود ضوابط محتوایی و بازرگانی برای جذب و پذیرش آگهیها، این مهم درخصوص فیلمهای سینمایی با بیشترین نگاه حمایتی همراه است. بهعبارتی، درخصوص سینما بیشترین همکاری از شبکههای رادیویی و تلویزیونی در پخش آگهیها شده است، ضمن آنکه حمایتهای زیادی نیز از طریق خرید فیلمها و پخش آن در شبکهها انجام شده است.
او در ادامه صحبتهایش آمارهایی را ارائه کرده موید حرفهایش در زمینه حمایت رسانه ملی از سینمای کشورمان بوده است: از سال 91 تاکنون بیش از 10هزار بار تبلیغ در قالبهای تلویزیونی و رادیویی و زیرنویس از فیلمهای سینمایی پخش شده است. در این سه سال قریب به 200 فیلم به تلویزیون رسیده است که تبلیغات آنها پخش شدهاند. آمار این فیلمها چنین است: در سال 91 تعداد 53 فیلم، در سال 92 و 93 هرکدام 60 فیلم و در دو ماه اول سال 94 نیز 12 فیلم تبلیغات آنها در قالبهای مختلف تلویزیونی، رادیویی و زیرنویس پخش شدهاند. این آمار در حالی است که شبکههای استانی نیز به این امر بهصورت بومی پرداختهاند که در آمار در نظر گرفته نشده است. بهعبارتی، با احتساب تبلیغاتی که از مراکز پخش شدهاند این رقم بهمراتب بیشتر خواهد شد.»
این مصاحبه جنجالی نشاندهنده این حقیقت تلخ در سینمای کشورمان است که سینمای ایران با وجود همهی پولهایی که در آن خرج میشود و در عین حال مدیران دولتیای که تمام قد مدافع آن و تولیداتش هستند، همچنان هم نسبت به همه طلبکار است!
سینما و سینماگرانی که با پولهای بیت المال، برخی «یک شبه ره صد ساله را میروند» و هم به شهرت میرسند و هم به ثروت؛ ولی به محض اینکه اندک ناملایمتی را میبینند، جنجال به راه میاندازند و از نبود عدالت رسانهای و حق تبلیغ آثارشان در رسانههای بیگانه دم میزنند.
به راستی تا چه زمانی باید سینمایی اینچنینی را تحمل کرد که اگر پنج انگشت عسلی را در کامش بگذاری، آن را گاز خواهد گرفت؟!