۱- انتخاب اشتباه کالدرون
کالدرون ۱۱ تیر با پرسپولیس قرارداد بست. جونیور براندائو ۲۹ مرداد با این تیم امضا کرد. در نتیجه کالدرون فرصت لازم برای شناخت او را داشت و جونیور با نظر مثبت خود کالدرون پیراهن این تیم را پوشید. هر چند که احتمالا کالدرون در آن زمان گزینه‌های زیادی نداشت و به اجبار، ولی خودش نظر نهایی را داد.
۲- پس اعتماد به نفس جونیور چی؟
«قبل از فصل لیستی را ارائه دادم که جونیور آخرین گزینه‌اش بود. جونیور گزینه نهم در لیست ما بود و نمی‌دانم آن زمان مذاکرات به چه شکل پیش رفت که نشد ما مهاجم دیگری بگیریم». کالدرون برای اینکه خودش از زیر فشار خارج شود، شانه خالی کرد و در مصاحبه‌ای عجیب گفت که جونیور گزینه نهم بود. هر چند با پولی که به جونیور داده شد در همان زمان هم می‌شد مهاجم‌های باکیفیت‌تری خرید، اما احتمالا رقم بالای هشت گزینه اول کالدرون، او را به جونیور رساند. اما بهتر نبود که کالدرون علنی اعلام نکند؟
۳- آزمونِ سخت
کالدرون به مهاجمی که هنوز با این تیم هماهنگ نشده بود، مقابل تراکتور، استقلال، سپاهان، پیکان و نفت آبادان بازی داد؛ اما بازی با پارس‌جنوبی یا شاهین بوشهر که گل زدن ساده‌تر است او را روی نیمکت نشاند. همان‌طور که هر پنج گل پرسپولیس به شاهین توسط بازیکنانی به ثمر رسید که در لیگ نوزدهم گلی نزده بودند، جونیور هم شاید می‌توانست با به ثمر رساندن اولین گل فصل، از این فشار عبور کند. اما کالدرون هم هر چند که شاید به اجبار و به خاطر خالی بودن دستش، اما در بازی‌های دشوار از جونیور انتظار گلزنی داشت و در بازی‌های ساده به او فرصتی نمی‌داد.
۴- انگیزه را کشت!
کالدرون در پاسخ به این سوال که آیا جونیور باز هم شانس و فرصت بازی دارد، گفت: «نه، در حال حاضر نه». یعنی در حالی که هنوز ۷ هفته‌ی آسان تا پایان نیم‌فصل، ۲۲ هفته هم تا پایان فصل زمان باقی مانده، سرمربی تیم گفته دیگر به مهاجمش شانس بازی نمی‌دهد. حالا دیگر جونیور انگیزه‌ای برای بهتر شدن و تلاش بیشتر دارد؟