به گزارش حلقه وصل، مسابقات دوومیدانی قهرمانی جهان در حالی برای نمایندگان ایران به پایان رسید که احسان حدادی که یکی از شانس‌های مدل مطرح شده بود، نتوانست رتبه‌ای بهتر از هفتمی را از آن خود کند. این نتیجه که چون آب سردی بر پیکره ورزش کشور بود، باعث شده تا ابهامات و پرسش هایی درباره نحوه حمایت از این قهرمان سال های گذشته ایجاد شود.
حدادی از اواخر سال گذشته اردوهای خارجی خود را برای حضور در مسابقات آسیایی و جهانی آغاز کرد. مربی، ماساژور و اردوی خارجی، همه چیز در کنارش بود و انتظار می‌رفت که پس از سال 2012 و گذشت هفت سال، بتواند یک مدال جهانی را با توجه به امکاناتی که برایش فراهم شده بود، از آن خود کند، اما این اتفاق نیفتاد.
این پرتابگر دیسک با توجه به مدال آوری در المپیک 2012 و پیش از آن برنز جهانی، خودش را از سایر دوومیدانی کاران ایران جدا کرده بود، اما با وجود اینکه تمام توجهات به او بود و سالانه بودجه زیادی برای آماده سازی وی صرف می‌شد، نتوانست آنطور که انتظار می‌رفت، نتیجه بگیرد. المپیک 2016 ریو و چند مسابقه جهانی دیگر، نتایج حدادی ضعیف بود و خیلی‌ها از داخل فدراسیون و خود ورزشکاران معتقد بودند، اگر نیمی از امکانات و بودجه‌ای که برای حدادی فراهم می‌شود برای آنها هم وجود داشت، می‌توانستند نتیجه بگیرند و این موضوع را نوعی تبعیض در ورزش ایران قلمداد می‌کردند.
خانواده دوومیدانی و حتی ورزش کشور معتقد است او خودش را تافته جدا بافته می‌داند و با توجه به مدال المپیکش، قدرت چانه زنی بالایی برای گرفتن امکانات دارد. اینکه مدال او بی نظیر بوده و تاریخ ساز و توانست یک رشته دیگر ایران را در المپیک مدال آور کند، هیچ شکی در آن نیست، اما احسان حدادی فعلی فاصله زیادی با 2012 دارد. مدال‌های او محدود به آسیا شده و فاصله‌اش با رکوردها و مدال آوران المپیک و جهانی زیاد است. حدادی در المپیک ریو وقتی نتوانست نتیجه بگیرد، مصدومیت را علت این اتفاق دانست، اما در این دوره از مسابقات جهانی با وجود اینکه همه چیز برایش فراهم بود، همان اتفاق افتاد.
پرتاب دیسک ایران در آسیا حرف اول و آخر را می‌زند و اگر قرار است تمام امکاناتی که برای حدادی فراهم می‌شود تا او در قاره کهن مدال بگیرد، پرتابگران دیگر هم می‌توانند با تمرینات داخلی و مربی ایرانی همان مدال حدادی را بگیرند. چه بسا که بهنام شیری تنها با سه ماه تمرین در داخل کشور، بعد از حدادی در رده دوم ایستاد.
اگر توجهات به حدادی برای بالا بردن پرچم ایران در مسابقات جهانی و المپیک نباشد و هدف رقابت‌های آسیایی باشد، با اردوی داخلی و بدون مربی هم می‌تواند صاحب مدال شود؛ اما انتظارهای جامعه ورزش و مردم چیز دیگری است. حدادی در چند سال گذشته اردو، مربی و ماساژور خود را به تنهایی انتخاب کرده و برای همین منظور چند ماهی هم با فدراسیون دوومیدانی درگیر بود و حتی رقم درخواستی او برای آماده سازی تعجب بسیاری از اهالی ورزش را در پی داشت؛ حالا با این نتایج و اینکه عنوان کرده زورش همین اندازه (مقام هفتمی) بوده، نمی‌تواند قابل پذیرش باشد.
کیانوش رستمی هم در این چند سال اخیر شرایطی مشابه احسان حدادی داشته و بعد از المپیک ریو با وجود اینکه خود مختار عمل می‌کرد و یک تنه پیش می‌رفت در تمام مسابقات اوت کرد. با این وجود توقع زیادی برای توجه از سوی فدراسیون، کمیته المپیک و وزارت ورزش دارد و به همراه حدادی همیشه یکی از ورزشکاران شاکی ایران بوده است.
خود برتربینی باید از ورزش ایران برچیده شود و اگر امکاناتی فراهم می‌شود با توجه به عملکردها باشد. اینطور نباشد که ورزشکاران مستعد پشت خط بمانند و باز هم تک بعدی و تک ستاره بودن پیش برویم؛ آن هم ستاره هایی که فقط نامش را یدک می کشند و دستاوردشان هیچ باشد!