حجتالاسلام پناهیان میگوید: مهمترین فایده مهمانی در ماه مبارک این است که ما با اولیاء خدا که مأموران پذیرایی از مهماناناند، لحظاتی را در کنار هم باشیم. و الا خدا که همیشه با ما هست و ما هم همیشه مهمان او هستیم.
تزکیه مفهومی عمیقتر از تربیت است و نیز یک نوع عملیات خاص تربیتی جهتدار است. «تربیت» ممکن است تنها به تنظیم رفتار انسان و تغییر برخی گرایشها بینجامد، در حالی که «تزکیه» به ریشهها میپرداز
خیلیها فرق وسوسههای شیطان را با هوسبازیهای خودشان نمیفهمند. نمیتوانند بفهمند چقدر از بدیهایشان را شیطان مقصّر است و چه مقدار از آن را خود تقصیر دارند.
خداوند از باب تزاحم بین امیال انسانها احکامی را وضع نموده است. هرچند این تزاحمها به سهولت دیدنی و دریافت کردنی نیستند و یا راه خروج از آنها برای ما بهسادگی قابل درک نیست.
روش دین این است که ابتدا انسان را بیدار میکند، بعد او را به حرکت فرا میخواند. آنهم نه به شیوهای که استقلال و ارادۀ انسان را به هر وسیلهای سلب نماید و او را وادار کند.
مهمانی اجباری ترکیبی از محبت و عظمت خداوند نسبت به بندگانش است؛ خدا به قدر کافی به ما آزادی و اختیار برای خوب شدن داده است و ما هم به اندازه کافی خراب کردهایم، که دیگر وقت آن شده باشد بپذیریم خدا ما را قدمی به سوی خود بکشاند.
اگر میزبان بزرگ و والا مقام باشد و مهمانان بسیار کوچکتر از او باشند، مهمانی هنگامه تواضع میزبان است. لحظه فرود آمدن میزبان بلندمرتبه در برابر مهمانان، صحنهای به یاد ماندنی و دوست داشتنی است. مهمانِ بزرگان شدن، بزرگی میآورد.
«همیشه با خدا رفیق بودن» برای خیلی از ماها که از معرفت کافی برخوردار نیستیم و دل از علائق دنیا نشستهایم، سخت است. اما تجدید عهد و آشتی، مانند لحظات خوش آشنایی همیشه شیرین و دلچسب بوده است.
با چه دلی باید به سوی رمضان برویم؟ با توجه به آنهمه وعدههای خوب الهی، آیا تنها با شوق و شادی باید به سوی رمضان گام برداریم یا خوف و هراس هم در این میانه جایی برای خود دارند؟!