در آنجا مرا «آقای دارابی» صدا میکردند، ولی گایسلِر میگفت «کاظی»، که نشانه صمیمیت بین ما بود. وقتی گذری از جلوی در سلول رد میشد، میپرسید «کاظی! کاظی! چطوری؟»