مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: تنها انتظار فرج کافی نیست؛ تهیأ، بلکه طاعت و بندگی نیز لازم است، مخصوصاً با توجه به قضایایی که پیش از ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) واقع می شود.
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: این همه بلاها که بر سر ما می آید، با دست خودمان به وجود آمده است و علت و سببش خود ما هستیم. خودمان نیزه به پهلوی خود می زنیم و آخ می گوییم و سپس از دست خود فغان و ناله می کنیم.
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: سوال شد؛ دلیل بر این که علی پیشوای همگان در تمام مسایل است، چیست؟ پاسخ دادند؛احتیاج همه (صحابه) به او در تمام مسایل، و بی نیازی او از همگان در همه ی مسایل، دلیل بر این است که او امام و پیشوای همه است.
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود:قرآن، کتابی نیست که کسی بتواند نظیرش را بیاورد. ببیند و قضاوت کنید. می ببیند و می دانند که عاجز از آن هستند و نمی توانند مانند آن را بیاورند، ولی باز هم به آن ایمان نمی آورند!
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: مراجعه به تراجم علمای سلف به منزله ی مراجعه به کتاب های معتبر اخلاقی است. هر کس که طالب تهذیب و ترقی در امور معنوی است و می خواهد از زندگی و عمر خود چیزی استفاده کند، شایسته است به شرح احوال آنها نگاه کند.
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: شهید اول و ثانی (رحمة الله علیه) با آن همه کتاب های خوب و مفید و متین، زیاد عمر نکردند، ولی عمرشان با برکت بود. بنابراین، معلوم می شود توفیق به کثرت اشتغال به تحصیل و... ربطی ندارد.
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: در روایتی از امام صادق (علیه السلام) درباره ی آیه ی ایاک نعبد؛ (تنها تو را می پرستم). آمده است که فرمود؛ پیوسته آن را تکرار می کردم، تا این که آن را از گوینده اش (حضرت حق) شنیدم.
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: آقای میرزا حسین میرزا خلیل (رحمة الله علیه) در سن نود سالگی می فرموده است؛ غذاخوردن برای من مانند این است که انبان و کیسه ای را پر کنم. من از خوردن غذا هیچ لذت نمی برم، آن چه از آن لذت می برم نماز خواندن است.
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: در حدیث قدسی آمده است؛ در دنیا از عبادت من لذت ببرید، زیرا شما در آخرت از همان لذت برده و بهره مند خواهید بود.
رحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود:حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) تکیه گاه مردم است و کسانی که تکیه گاهشان او باشد، کوه ایمانند! گویا مردم تا زمان نزدیک به ظهور تصفیه می شوند.
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: اگر انسان، کارش بر طبق حجت شرعی باشد، اگر چه احیاناً مخالف با واقع شود طوری نیست و در نزد پروردگار معذور بلکه مأجور است، ولی چنین نباشد که کارهایمان با دفتر شرع موافقت نداشته باشد.
یکی از علمای ساکن عراق قبل از جنگ جهانی دوم در بغداد مدعی شد که می شود هواپیمایی ساخت که بدون خلبان هدایت شود. برای او از آلمان مکرر نوشتند که این امر محال است، خود را در زحمت نینداز، ولی بعد خودشان ساختند و در جنگ به کار بردند!
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: مرام کمونیستی بیشتر از حسادت ناشی می شود، که دیگری دارد و من ندارم؛ غافل از این که نعمت خدا تنها در دارایی و مال و ثروت نیست.
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: اگر بی تفاوت باشیم و برای رفع گرفتاری ها و بلاهایی که اهل ایمان بدان مبتلا هستند دعا نکنیم، آن بلاها به ما هم نزدیک خواهد بود.
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: ما منکر نیستیم که انسان باید در اوقات پایان زندگی و دم مرگ به رحمت پروردگار امید داشته باشد؛ ولی غرض ما بیان قابلیت انسان، در غایت قوس صعود و غایت نزول است، نظیر سلمان و معاویه.
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: کسانی که به لشکر خود وعده ی پیروزی می دهند و می گویند: ما غالبیم، دروغ می گویند. هیچ گاه حضرت امیرمؤمنان علی (علیه السلام) نفرمود: ما بر معاویه غالب می شویم مگر یک بار...
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: سید الشهدا (علیهم السلام) همه را به جهاد و جنگ و کشته شدن دعوت مینمود. اهل بهشت نیز دوستان خود در دنیا را دعوت میکنند که چرا نمیآیید و در قفس و زندان ماندهاید؟!
دم آخر زندگی طبیب بالای سر آخوند ملا فتح علی آوردند، ایشان آهسته به اطرافیان گفت: که کار گذشته است. حضار با همدیگر نجوا می کردند که آخوند (رحمة الله علیه) نفهمد، ولی ایشان به آنها فرمود: بگویید، طبیب چه گفته است؟ بنده سی سال است منتظرش هستم!
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: هیچ کتاب فقهی به اندازه ی کتاب الصلاة کثیرالمباحث نیست، به حدی که الفیه و نفلیه درباره ی آن نوشته اند.
مرحوم آیت الله العظمی بهجت می فرمود: ظاهر این است که بهتر است انسان در مقام عمل شخصی خود از احتیاط نگذرد و عمل را موافق احتیاط انجام دهد؛ ولی در مقام فتوی، دستور به احتیاط مشکل است.