به گزارش حلقه وصل، کمتر از صد روز تا آغاز جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر زمان باقی مانده است. جدا هر اتفاقی که در جام جهانی بیفتد و هر تیمی که در نهایت به قهرمانی این تورنمنت دست یابد، بدون شک این جام جهانی نیز مانند همیشه جمعی از برترین بازیکنان تاریخ فوتبال را دور هم جمع کرده است. اما جام جهانی همیشه میزبان تمامی بازیکنان روی کره خاکی در عصر خود نبوده است. برای مثال در جام جهانی ۲۰۱۸ دو تیم بزرگ ایتالیا و هلند با تمامی ستارگانشان نتوانستند در بین ۳۲ تیم حضور یابند و بدین ترتیب بسیاری از بهترین بازیکنان جهان که در این تیم ها حضور داشتند مجال قدرتنمایی در جام جهانی را نیافتند.
با مشخص شدن تیم‌های حاضر در جام جهانی ۲۰۲۲ بازیکنان زیادی، از جمله ستارگان تیم ملی ایتالیا نیز نتوانستند در این مسابقات حضور داشته باشند. اما در طول تاریخ فوتبال، چند بازیکن برتر و سرشناس بوده اند که هیچ گاه نتوانستند در جام جهانی حاضر شوند هر چند در عصر خود ستاره های بی بدیل فوتبال به شمار می آمدند.
ژرژ وه‌آ
فوتبال آفریقا از افزایش تیم های حاضر در جام جهانی به ۴۸ تیم در سال های آینده بیشترین سود را خواهد برد. فوتبال این قاره که دیگر مانند گذشته در قبضه چند کشور خاص نیست، شاهد تیم های قدرتمند متعددی است که همگی شایستگی حضور در مرحله نهایی را داشته و هر یک دارای چند بازیکن برتر و شاخص است که در بهترین لیگ های اروپایی بازی می کنند. در طول دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی بود که ژرژ وه‌آ به عنوان یکی از اولین استعدادهای ناب و کلاس جهانی آفریقا شناخته شد و توسط آرسن ونگر که در آن زمان مربی تیم موناکو فرانسه بود به اروپا راه یافت. وه‌آ خیلی زود به عنوان یک تمام کننده و گلزن تمام عیار شناخته شده و پس از درخشش در پاری سن ژرمن و بردن توپ طلای سال ۱۹۹۵ به تیم آث میلان ایتالیا که در آن زمان از قدرت های برتر اروپا بود منتقل شد. او تنها آفریقایی است که موفق شده جایزه تو طلا را برنده شود.
در سطح ملی اما وه‌آ به دلیل ملیت لیبریایی نمی توانست عرض اندام کند. او هنوز هم تنها بازیکن مشهوری است که از این کشور به دنیای فوتبال معرفی شده و تنها در سال های آخر دوران بازی خود بود که شانس حضور در جام جهانی را داشت اما در نهایت تنها با یک امتیاز اختلاف نتوانست شانس حضور در مرحله پایانی جام جهانی را دریافت کند. وه‌آ اما امروز دیگر رییس جمهور لیبریا بوده و برنامه های زیادی برای توسعه ورزش فوتبال در کشورش دارد و به نظر می رسد که در سال های آینده و با افزایش سهمیه تیم های آفریقایی، برای اولین بار شاهد حضور تیم لیبریا در جام جهانی خواهیم بود.
جورج بست
امروزه تقریباً تمامی فوتبالیست ها سلبریتی هستند و برخی دیگر بیشتر از دیگران مورد توجه قرار می گیرند. اما اولین فوتبالیستی که در تاریخ فوتبال به یک سلبریتی تبدیل شد بدون شک جورج بست بود که در دهه ۱۹۶۰ عکسش روی مجله های غیرفوتبالی می رفت و لقب «پنجمین بیتل» را برای او به دنبال داشت. این وینگر سرشناس که در بلفاست ایرلند به دنیا آمده بود در همان سن نوجوانی وارد تیم منچستر یونایتد شد و همراه با بابی چارلتون و دنیس لا خط حمله خوفناکی را در این تیم تشکیل داده بود که با لقب «مثلث یونایتد» از آن ها یاد می شد و اکنون مجسمه هر ۳ آن ها در خارج از ورزشگاه اولدترافورد قرار دارد. پس از بردن جام اروپا در سال ۱۹۶۸ توسط یونایتدها، زندگی مملو از عیاشی و زن بارگی بست باعث شد که او از اوج فاصله بگیرد.
علیرغم این که وی در سن ۳۶ سالگی هنوز هم در زمین فوتبال به عنوان بازیکن حضور داشت، در سال ۱۹۸۶ زمانی که ایرلند شمالی برای اولین و تنها بار به مرحله نهایی جام جهانی رسید، بست به تیم ملی دعوت نشد زیرا به گفته بیلی بینگام، سرمربی تیم، سال ها از دوران اوج بست می گذشت. مصرف بی رویه مشروبات الکلی در ادامه زندگی نیز بلای جان جورج بست شد و در نهایت در سال ۲۰۰۵ جان او را گرفت. اگر او می توانست به هیولای درونش غلبه کند بدون شک حضوری کوتاه و نمادین در جام جهانی نیز می توانست پایانی خوش بر دوران حرفه ای این بازیکن برتر تاریخ فوتبال باشد.
رایان گیگز
شاید بتوان گفت که رایان گیگز یکی از نادیده گرفته شده ترین بازیکنان برتر تاریخ فوتبال است. وی نیز مانند پل اسکولز هیچگاه به دنبال شهرت و هیاهو نبوده و بیشتر بر انجام کارش در درون زمین تمرکز داشت و بدین ترتیب بیش از ۲۰ سال در باشگاه منچسریونایتد به هر افتخاری که ممکن بود دست یافت. وی در این مدت ۱۳ بار فاتح قهرمانی لیگ برتر و ۲ لیگ قهرمانان شد و در هر فصل از ۲۱ فصل حضور خود در لیگ برتر انگلیس دستکم یک گل به ثمر رساند، رکوردی که شاید هیچگاه شکسته نشود. شاید گیگز قطعه گم شده پازل میانه میدان انگلیس بود که نسل طلایی این تیم را آزار می داد و رایان گیگز می توانست با پر کردن تنها خلأ تیم ملی انگلیس برای خود و بریتانیا افتخارآفرینی کند.
اما از آنجایی که وی در کاردیف ولز و از پدر و مادری ولزی متولد شده بود بدین معنا بود که در سطح بین المللی تنها برای تیم ولز می تواند بازی کند و بین سال های ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۷ نیز گیگز ۶۴ بازی ملی برای تیم کشورش انجام داد. تا همین اواخر که با کمک گرت بیل توانستند به دور نیمه نهایی یورو ۲۰۱۶ راه یابند، تیم ملی ولز همواره ضعیف ترین تیم ۴ ملیت تشکیل دهنده بریتانیا بوده است. اگر چه وی در مسابقات المپیک به عنوان کاپیتان تیم بریتانیا بازی کرد اما حضور او در جام جهانی فوتبال هیچگاه میسر نشد.
یان راش
بازیکن برتر دیگر دنیای فوتبال که داشتن ملیت ولزی او را از حضور در جام جهانی محروم کرد، یان راش بود که بیشترین دوران حضور در تیم لیورپول به عنوان بزرگ ترین رقیب منچستریونایتد را به خود اختصاص داده است. یان راش در بین سال های ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۶ بازیکن ثابت تیم مرسی سایدی لیورپول بود و جز ۲ سالی که در ایتالیا و در اختیار تیم یوونتوس بود (که سال اول نیز بلافاصله به قرمزهای آنفیلد قرض داده شد) تمام دوران فوتبال خود را در تیم محبوبش گذارند. راش هنوز هم با ۳۴۶ گل رکورد بیشترین گل زده برای تیم لیورپول را در اختیار دارد و در بردن ۵ جام قهرمانی انگلیس و ۲ کاپ اروپا به تیمش کمک شایانی کرد. راش هنوز هم رکوردهای بسیاری را در اختیار دارد: بیشترین گل زده در دربی مرسی ساید بین لیورپول و اورتون با ۲۵ گل و بیشترین گل زده در فینال اف اَی کاپ با ۵ گل.
البته او یکی از نمادین ترین سبیل های تاریخ فوتبال را نیز به خود اختصاص داده است! راش تا همین اواخر نیز با ۲۸ گل زده بهترین گلزن تاریخ تیم ملی فوتبال ولز بود که پس از هت تریک گرت بیل مقابل تیم چین این رکورد از دست رفت. وی در طول ۱۶ سال حضور خود در باشگاه لیورپول نتوانست تیم ملی کشورش را به مرحله نهایی جام جهانی برساند. اگر او، گیگز و گرت بیل در یک نسل از فوتبال قرار داشتند بدون شک خط حمله تیم ملی ولز یکی از هولناک ترین خط حمله های تاریخ می شد.
آلفردو دی استفانو
اگر از کسی بپرسید که نام ۵ بازیکن برتر تاریخ فوتبال را بگویید بدون شک نام پله و مارادونا اول از همه بیان خواهند شد اما برای کسانی که کمی بیشتر با دنیای فوتبال آشنایی دارند اسم هایی مانند فرانتس بکن باوئر، یوهان کرویف و فرانس پوشکاش نیز در این فهرست جایی خواهند داشت. این چند بازیکن برتر و منحصر بفرد فوتبال بخش زیادی از موفقیت، شهرت و اعتبار خود را مرهون بازی و درخشش خود در جام های جهانی هستند اما بازیکنی که بدون حضور در جام جهانی توانست خود را هم‌ردیف این بازیکنان ببیند کسی جز آلفردو دی استفانو نبود که علیرغم حضور در سه تیم ملی اما نتوانست هیچگاه در جام جهانی بازی کند.
دی استفانو زندگی اش را در آرژانتین آغاز کرد و بلافاصله بعد از پایان جنگ جهانی دوم ۶ بار برای تیم ملی این کشور به میدان رفت. وی سپس ۷ بازی دیگر نیز برای تیم ملی کلمبیا انجام داد و در نهایت در سال ۱۹۵۸ به اسپانیا آمد. پس از آن بود که دی استفانو به عنوان بازیکن افسانه ای میانه میدان رئال مادرید نامش را در تاریخ فوتبال این باشگاه جاودانه ساخته و در ۱۰ سال آتی سلطان بلامنازع فوتبال اروپا بود. دی استفانو در تمامی ۵ حضور متوالی تیمش در فینال کاپ اروپا (لیگ قهرمانان اروپا کنونی) از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰ موفق به گلزنی شد.
دی استفانو بعد از گرفتن شهروندی اسپانیا، به دلیل این که کشور جدیدش نتوانست جواز حضور در مرحله پایانی جام جهانی را بدست آورد، جام جهانی ۱۹۵۸ را از دست داد. در سال ۱۹۶۲ و در سن ۳۶ سالگی به نظر می رسید که دی استفانو بزرگ شانس حضور در اولین جام جهانی خود را داشته باشد اما پیش از آغاز تورنمنت مصدوم شده و بلافاصله از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. بدین ترتیب بازیکن برتر تاریخ باشگاه رئال مادرید و یکی از نابغه های دنیای فوتبال هیچگاه نتوانست در جام جهانی حضور داشته باشد.
اریک کانتونا
اریک کانتونا برای اولین بار پس از ۲۰ سال در ۲۲ می سال 2018 در یک بازی خیریه در اولدترافورد به میدان رفت و به عنوان یکی از قهرمانان و افسانه های تاریخ باشگاه منچستریونایتد مورد تشویق بی نظیر و ابراز احساسات تماشاگران قرار گرفت. مدت حضور این بازیکن فرانسوی در تیم شهر منچستر تنها ۵ سال بود اما قدرت گلزنی و شخصیت خاصش باعث شد که کانتونا با لقب «پادشاه» اولدترافورد برای همیشه در تاریخ این باشگاه جاودانه شود. با قدرت کنونی تیم ملی فرانسه، شاید باورکردنی نباشد که بگوییم روزگاری تیم ملی فرانسه بازیکن چندان مطرحی نداشت.
اما بد از کسب مقام سوم در مسابقات جام جهانی ۱۹۸۶، خروس ها هیچگاه نتوانستند در ۲۰ سال آینده از طریق موفقیت در مسابقات انتخابی جام جهانی پای در این میدان جهانی بگذارند. آن ها پس از غیبت در بازی های مرحله نهایی جام جهانی در سال ۱۹۹۰ و ۱۹۹۴، به عنوان میزبان و سپس مدافع عنوان قهرمانی به طور مستقیم در مسابقات سال های ۱۹۹۸ و ۲۰۰۲ حضور یافتند. دوران افول تیم ملی فوتبال فرانسه با اوج دوران حرفه ای اریک کانتونا همراه بود و بدین ترتیب کانتونا هیچ وقت موفق نشد با یقه پیراهن معروفش در دور نهایی جام جهانی برای خروس ها به میدان برود.
البته مشخص نیست که در صورت حضور تیم ملی فرانسه در دور نهایی جام های جهانی، کانتونا به تیم ملی دعوت می شد یا خیر زیرا وی رابطه ای بسیار بد و پرتنش با سرمربی های آن عصر فرانسه داشت. کانتونا در سال ۱۹۹۷ از دنیای فوتبال خداحافظی کرد اما گفته شده که وی در صورت دعوت شدن به تیم ملی برای جام جهانی ۱۹۹۸ می خواست به دنیای فوتبال بازگردد. اما کانتونا که در سال ۱۹۹۵ به دلیل حمله به یک بازیکن فوتبال از حضور در تیم ملی کشورش محروم شده بود جای خود را به زین الدین زیدان داد که فرانسه را با دو گل خود در فینال به اولین و تنها جام قهرمانی این کشور در تاریخ جام جهانی رساند.
لاژلو کوبالا
از دیگر بازیکنان برتری که هیچ وقت فرصت حضور در جام جهانی را پیدا نکردند می توان به لاژلو کوبالا اشاره کرد که یکی از ۵ بازیکن برتر تاریخ تیم بارسلونا بوده و برای تیم های مجارستان، چکسلواکی و اسپانیا بازی کرد اما موفق به حضور در جام جهانی نشد. بازیکن برتر دیگر تاریخ فوتبال که طعم بازی در جام جهانی را نچشید، دانکن ادواردز بازیکن خوش آتیه و نابغه تیم ملی انگلستان بود که در واقعه سقوط هواپیمای حامل بازیکنان تیم ملی فوتبال منچستر بر فراز مونیخ در سال ۱۹۵۸ کشته شد. لیام بریدی، بازیکن تیم ملی فوتبال جمهوری ایرلند بود که هیچگاه موفق به حضور در جام جهانی نشد.
