به گزارش حلقه وصل، «روزنامه کیهان» در اخبار ویژه خود نوشت: روزنامه سعودی «العرب» چاپ لندن با ارزیابی واقعیت‌های تضعیف قدرت آمریکا نوشت: آخرین بار، بحران اوکراین، واقعیت دولت بایدن را برملا کرد. دولتی که خود را در مقابل چین می‌بیند و به نظر می‌رسد آماده تسلیم شدن در برابر جمهوری اسلامی ایران است. در سایه این معادله، عجیب نیست که پوتین، رئیس‌جمهور روسیه در بحران اوکراین تا آخر پیش رود؛ بعد از اینکه متوجه شد دولت کنونی آمریکا چیزی فراتر از ادامه دولت اوباما نیست.
دولت بایدن می‌تواند هر چقدر که می‌تواند تهدید کند. در نهایت نمی‌تواند روسیه را مجبور به عقب‌نشینی در قضیه اوکراین کند. آمریکا چه تحریم‌هایی می‌تواند بر روسیه اعمال کند در زمانی که پوتین توانسته تمام کانال‌ها را با چین دوباره باز کند؟ فراتر اینکه موضع اروپا درباره تحریم علیه روسیه، در سایه نیاز اروپا به گاز روسیه بی‌معناست.
واکنش دولت بایدن زاییده امروز نیست، بلکه ناشی از سلسله شکست‌های آمریکا از زمانی است که جیمی کارتر در برابر ایران در قضیه تسخیر سفارت در تهران شکست خورد. این عقب‌نشینی کافی بود تا مجموعه عقب‌نشینی های آمریکا آغاز شود که تا به امروز به جز در برخی موارد ادامه داشته است.
قبل و بعد از جنگ سرد و قبل از فروپاشی شوروی و بعد از آن، پوتین از زمانی که افسری اطلاعاتی بود همه چیز را زیر نظر گرفته بود تا زمانی که دوران اوباما شروع شد و در این زمان توانست رئیس‌جمهوری آمریکا را بازی دهد.آمریکا در ماجرای روسیه هم در تمام جهان ناتوانی خود را نشان داد و حتی در ونزوئلا.
چه بسا مهم‌ترین مسئله‌ای که پوتین ملاحظه کرده این است که متحدان آمریکا به این کشور اعتماد ندارند. به عنوان مثال به احتمال زیاد پوتین درباره رفتار آمریکا در قبال تحولات یمن و رفتار خصمانه ایران در قبال برخی کشورهای حاشیه خلیج فارس تامل کرده است. آمریکا در مذاکرات غیر مستقیم با ایران در وین با وجود پرتاب موشک به سمت ابوظبی بر عدم مرتبط کردن موضوع اتمی این کشور به رفتارش در خارج از مرزها پافشاری دارد.
هر طرفی که نقاط ضعف آمریکا را کشف کند، می‌تواند از آن بهره ببرد. در نهایت روسیه به دو پایگاه در ساحل سوریه دست پیدا کرده است. پیش از این شبه‌جزیره کریمه را از اوکراین پس گرفت و اروپا و آمریکا کاری در قبال آن انجام ندادند.
درحالی که آمریکا سردرگم و اروپا از هم گسیخته است، پوتین سرگرمی مورد علاقه خود یعنی بازی کردن با نقاط ضعف دشمنانش را انجام می‌دهد. او به برپایی یک نظام بین‌المللی جدید با همکاری چین کمک می‌کند. بعید نیست چشم چین هم به تایوان باشد.
