به گزارش حلقه وصل: نماهنگ «ماه تمام» به مناسبت میلاد پیامبر (ص) با نوای سیدمهدی میرداماد منتشر شد. شعر این اثر بحر طویلی از استاد غلامرضا سازگار است که بخشی از متن آن به شرح زیر است:
شب شوق و شب وجد و شب شور
شب پیدایش نور و شب تکرار تجلای رسولان الهی
رسد از ارض و سما و ملک و حور
گواهی که شب هجر سر آمد
سحر آمد، سحر آمد
خبر آمد، خبر آمد
که شد از آب تهی رود سماوه
شده چون دامن تفتیده صحرای قیامت کف دریاچه ساوه
خبری تازه به گوش
رسد از غیب سروش
شده آتشکده فارس خموش
عجبا اینکه فرو ریخته یکباره به هم
کنگره کاخ مدائن
عرش و فرش و ملک و آدمی و کوه و در و دشت
یم و قطره و مهر و مه و سیاره و منظومه شمسی
کرات و همه افلاک الی این کره خاک ز برگ و بر و ریگ و حجر و شاخه و نخل و ثمر و بام و در و مرد و زن و پیر و جوان، ابیض و اسود
همه گویند درود و صلوات
از طرف ذات خداوند تبارک و تعالی
همه عالم خلقت، به خصال و به کمال و به جلال و به جمال و قد و بالای محمد
که خداوند و ملایک همه گویند درودش
همه خوانند ثنایش
همه مشتاق لقایش
همه عالم به فدایش
همه مرهون عطایش
که خدا خلق نموده است به یمن گل رویش
فلک و لوح و قلم را، ملک و جن و بشر را
همه ارض و سما را
چار ماه است که گردیده به تن آمنه را جامه ماتم
به رخش هاله ای از غم، غم عبدالله والا گهرش
شوهر نیکو سیرش
اشک روان از بصرش
اشک نه خون جگرش
خون نه که یاقوت تَرش
بود یکی غنچه از آن لاله ی پرپر ثمرش
داشت چو جانی به برش
بلکه ز جان خوب ترش
مونس شام و سحرش
تا که شبی دید همان مادر دلباخته در خواب
که در دست گرفته است گلی خرم و شاداب
که برده است ز گل های دگر آب
نظر کرد بر آن لاله فرخنده که برگشت
یکی قرص قمر گشت
به یک لحظه پسر گشت
نکوتر ز پدر گشت
چو بیدار شد از خواب
خوش و خرم و شاداب
دلش شد ز شعف آب
به یاد آمدش این نکته که نه ماه تمام است
مه حُسن ختام است
رسیده مه میلاد گرامی پسرش
بر رخ قرص قمرش خندد و بی پرده کند سیر تماشای خدا را
لحظهها بود بر آن مادر فرخنده افراشته اقبال
بسی بیشتر از سال
شب و روز زدی طایر جانش ز شعف بال
که کی جلوه کند از صدف آن گوهر اجلال
که یک بار دگر نیمه شبی خواب ربودش
همه شد نور وجودش
زعنایات خداوند ودودش
عجبا دید که خورشید زپهلوش
درخشید و فروغ ابدیت به جهان یکسره بخشید به ناگه دُر پاکش ز صدف داد ندا
کای صدف گوهر یکتای خدا
مادر انوار هدی
خیز که هنگام فراقت به سر آمد
شب تنهایی و اندوه و غمت را سحر آمد
شب میلاد گل گلشن هستی به نجات بشر آمد چه مبارک سحری بود که ناگاه به هم درد فشردش شبی آرام در آن حجره خاموش
نه یاری نه قراری
تک و تنها ز دم احمدی خویش پراکنده در امواج فضا عطر دعا را