کشکول گدایی خود آماده کنید/ زیرا که ولادت جواد است امشب

سرویس معرفی: شب دهم ماه رجب شب ولادت با ميمنت امام جواد (علیه السلام)  است ، چند تن از امامان ما در سنّ كودكي به امامت رسيده‌ اند؛ امام جواد (علیه السلام) در 9 سالگي و امام هادی (علیه السلام)  در 8 سالگي و امام زمان(عجّل ‌الله‌ تعالي ‌فرجه ‌الشّريف) در 5 سالگي.

وقتي امام جواد (علیه السلام) از مادر متولّد شد پدر بزرگوارش امام رضا (علیه السلام ) فرمود :«هذا المُولُودُ المُبارَكٌ لَمْ يُولَد فِي الاِسلامِ، مَولُودٌ اَعْظَمُ بَرَكَةً مِنهُ عَلي شيعَتِنا»؛ اين نوزاد مباركي است كه در اسلام مولودي با بركت ‌تر از او بر شيعه‌ ي ما تولّد نيافته است.

سرّ آن اين بود كه امام رضا (علیه السلام)  تا 45 سالگي فرزند دار نشده بود و همين موجب پيدايش شبهه ‌اي در اذهان مردم شده بود، چون شيعه معتقد است كه غير امام حسن مجتبي (علیه السلام)  بقيّه‌ي امامان هر امامي فرزندش امام بعد از خودش مي ‌باشد تا امام دوازدهم. يعني از نشانه‌هاي امامت هر امامي فرزند دار بودن اوست و چون امام رضا (علیه السلام)  به سنّ كهولت رسيده و فرزند دار نشده است از اينرو امامت امام رضا (علیه السلام) در اذهان برخي از مردم زير سؤال مي‌ رفت و قهراً امامت امامان قبلي هم مورد شكّ و ترديد قرار مي ‌گرفت تا به رسالت پيغمبر اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) مي‌رسيد اساس اسلام متزلزل مي ‌گشت و براي دشمنان اسلام نيز بهانه‌ي خوبي پيدا شده بود.

اين شبهات دامن گسترده بود و روز به روز گسترده ‌تر مي‌ شد. گاهي شفاهاً از امام رضا (علیه السلام ) مي ‌پرسيد ند : امام بعد از شما كيست ؟ آن حضرت جواب مي ‌داد: پسر من امام بعد از من است. آنگاه مي ‌فرمود: آيا ممكن است كسي كه پسري ندارد با جرأت تمام بگويد : پسر من امام بعد از من است. ولي مطمئن باشيد كه به همين زودي فرزند دار مي‌ شوم و او امام پس از من خواهد بود.

اين سؤال و جواب‌ها كتباً و شفاهاً ادامه داشت تا امام جواد (علیه السلام )  از مادر متولّد شد و به تمام اين تشكيكات و شبهه ‌پراني‌ها خاتمه داد و اساس رسالت و امامت را تحكيم كرد و لذا امام رضا (علیه السلام )  فرمود :(هذا المُولُودُ المُبارَكٌ لَمْ يُولَد فِي الاِسلامِ، مَولُودٌ اَعْظَمُ بَرَكَةً مِنهُ عَلي شيعَتِنا)؛اين نوزاد مباركي است كه در اسلام مولودي با بركت ‌تر از او بر شيعه‌ي ما تولّد نيافته است.

بعد از تولّد ايشان نيز باز دشمنان بهانه ‌جو دست بردار نبودند و از امام رضا (علیه السلام )  سؤال مي ‌كردند: امام بعد از شما كيست؟ امام (علیه السلام )  در پاسخ اشاره به كودك سه ساله‌اش مي ‌كرد و مي ‌فرمود: امام بعد از من همين كودك است. آنگاه براي رفع شبهه از فكر آنها استدلال به آيات قرآن راجع به نبوّت حضرت عيسي‌(علیه السلام )  نوزاد در آغوش مادرش مي ‌كرد و مي ‌فرمود: طبق آيه‌ي قرآن حضرت عيسي (علیه السلام )  نوزاد در گهواره بود كه در مقام دفاع از حريم عفّت مادرش به سخن درآمد و: (قالَ إنِّي عَبْدُ اللهِ آتانِيَ الْكِتابَ وَ جَعَلَنِي نَبِيّاً‌ ) ( سوره‌ي مريم،آيه‌ي30) گفت: حقيقت اينكه من بنده‌ي خدا هستم كه به من كتاب داده و مبعوث به نبوّتم كرده است. وقتي يك كودك نوزاد صلاحيّت نبوّت داشته باشد، آيا استبعاد دارد كه يك كودك سه ساله هم صالح براي امامت باشد؟!

گفته شد که امام رضا علیه‏السلام تا سن 45 سالگی صاحب فرزندی نشده بود و همین امر موجب تفرقه‏ افکنی و شبهه‏ پراکنی عده‏ای فریب خورده شده بود تا نسبت به شباهت حضرت جواد علیه‏السلام به امام رضا علیه‏السلام القاء شبهه کنند و حتی ناجوانمردانه تهمت زدند که حضرت جواد علیه‏السلام فرزند آن حضرت نیست.

امام هشتم علیه‏السلام فرمود: «او فرزند من است».

آنها گفتند: «اگر چنین است پس چرا صورت او گندمگون است و اگر راست می‏گویی قیافه‏شناسان  را به داوری می‏گیریم.
حضرت از روی ناچاری فرمود: «من به دنبال قیافه‏شناسان نمی‏فرستم، شما خود در پی آنان بفرستید اما به آنان نگویید برای چه دعوتشان کرده‏اید.»

یک روز بر اساس دعوت قبلی عموها، برادران، خواهران و کلیه وابستگان امام رضا علیه‏السلام در باغی نشستند و آن حضرت لباس گشاد کشاورزی به تن کرد و کلاهی بر سر و بیلی به دست گرفت و در گوشه‏ای از باغ مشغول کار شد، گویی که باغبان است و ارتباطی با حاضران ندارد.

آنگاه حضرت جواد علیه‏السلام را آوردند و در میان گروهی از بستگانش نشاندند، آنگاه قیافه‏شناسان را وارد باغ کردند و از آنان خواستند تا پدر وی را از میان آن جمع شناسایی کنند.

قیافه ‏شناسان قیافه‏ ها را با دقت دیدند و گفتند: «پدر این پسر در میان این گروه حاضر نیست اما این مرد عموی پدرش و این عموی خودش و این زن، عمه او می‏باشد. اگر پدرش نیز در اینجا باشد باید آن شخص باغبان باشد.
چند لحظه بعد امام رضا علیه‏السلام نزد آنان آمد، قیافه ‏شناسان همین که چهره‏ ی آن حضرت را دیدند فریاد بر آوردند: هذا ابوه؛ این مرد پدر این کودک است.»

در آن حال علی بن جعفر (عموی والا قدر امام رضا علیه‏السلام) از جا برخاست و بوسه بر لب‏های حضرت جواد علیه‏السلام زد و عرض کرد: «گواهی می‏دهم که تو در پیشگاه خدا امام ما هستی.»

امام رضا علیه‏السلام از مشاهده‏ی آن حال به گریه افتاد و فرمود: یا عم! الم تسمع آبی و هو یقول، قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم، «بابی ابن خیرة الاماء النوبیة الطیبة..»«عموجان! مگر حدیث رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را از زبان پدرم نشنیده‏ای که فرمود: «پدرم به قربان پسر بهترین کنیزان، که از اهالی نوبه و بسیار پاک سرشت است»

آیا آن پسر که جدم از او خبر داده جز از نسل من خواهد بود؟»

علی بن جعفر گفت: «آری، فدایت شوم، راست می‏گویی»

چند شعر زیبا به مناسبت میلاد با سعات امام جواد (علیه السلام) تقدیم مخاطبین عزیز می‌شود که در ادامه خواهید دید:

من به لطف نگاهــت ای باران

سـوی مشهــــــــــد زیاد می آیم

دست بر روی سینه هر بار از

سمت باب الجـــــــــواد می آیم

با حضورت ستاره ها گفتند

نور در خانه ی امام رضاست

کهکشان ها شبیه تسبیحی

دستِ دُردانه ی امام رضاست

مثل باران همیشه دستانت

رزق و روزی برای مردم داشت

برکت در مدینه بود از بس

چهره ات رنگ و بوی گندم داشت

زیر پایت همیشه جاری بود

موج در موج دشتی از دریا

به خدا با خداتر از موسی

بی عصا می گذشتی از دریا

با خداوند هم کلام شدی

علت بُهت خاص و عام شدی

»کودکی هایتان بزرگی بود«

در همان کودکی امام شدی

رزق و روزی شعر دست شماست

تا نفس هست زیر دِیْن توایم

تا جهان هست و تا نفس باقی است

ما فقط محو کاظمین توایم

من به لطف نگاهت ای باران

سوی مشهد زیاد می آیم

دست بر روی سینه هر بار از

سمت باب الجواد می آیم

صابر خراسانی

مینویسم سر خط نام خداوند رضا
شعر امروز بپرداز به لبخند رضا
 آنکه با آمدنش آمده محشر چه کسی ست
از تو در آل نبی با برکت تر چه کسی ست
 آنکه از آمدنش عشق بیان خواهد شد
 عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد
 آسمان! از سر خورشید تو خواب افتاده
یا که از چهره ی این طفل نقاب افتاده
 بی گمان حافظ چشمان تو ابروی تو بود
 دوش در حلقه ی ما قصه ی گیسوی تو بود
 آسمان از نفسش یک شبه منظومه نوشت
روزی شعر مرا حضرت معصومه نوشت
 عدد سائل این خانه زیاد است امروز
شعر وارد شده از باب جواد است امروز
 باز با لطف رضا کار من آسان شده است
کاظمین دلم امروز خراسان شده است
 دوست دارم که بگردم حرم مولا را
بوسه باران کنم از یاد تو پایین پا را
 بنویسید که تقویم بهاری بشود
روز او روز پسر نام گذاری بشود
 خالق از دفتر توحید جناس آورده
جهل این قوم چرا چهره شناس آورده
 شک ندارم که از این حیله ی ابتر مانده
رو سپیدیست که بر چهره ی کوثر مانده
 به رضا طعنه زدن جای تأسف دارد
گر چه یعقوب شده، مژده ی یوسف دارد
 این جوان کیست که معنای قیامت شده است
سند محکم اثبات امامت شده است
 گندمی باشد اگر رخ نمکش بیشتر است
با پیمبر صفت مشترکش بیشتر است
 این جوان کیست که سیمای پیمبر دارد
بنویسید رضا هم علی اکبر دارد
 اهل بیت آینه ی بی مثل قرآن اند
این جوان کیست که از خطبه ی او حیرانند؟
 نسل در نسل، شما مایه ی ایمان منید
من نفس می کشم از اینکه شما جان منید
 نزند دشمنت از روی حسادت نظرت
چند روزیست پریشان شدم آقا! پسرت...
 غصه ای نیست اگر این همه دشمن دارد
پسرت حرز تو را تا که به گردن دارد
 پسرت مثل علی بوده، امیر است امیر
پسرت چشمه ی جوشان غدیر است غدیر
 آخر شعر من از قلب هدف می گذرد
کاظمین تو هم از راه نجف می گذرد
 تا ز مولا ننویسیم که ادب کامل نیست
چون که بی نام علی ماه رجب کامل نیست
 یا علی یا اسد الله عنان دست تو است
جلوه کن باز یدالله جهان دست تو است

مجید تال

میلاد تقی نهم امام است امروز                
در کشور جود بار عام است امروز
تبریک فرشتگان به درگاه رضا                     
هر دم صلوات است و سلام است امروز
محتاج به لطف و کرم و جود جوادم              
از بهر گدایی به درش روی نهادم
مولا ز گدای در خود روی مگردان                 
دستم ز کرم گیر که از پای فتادم
میلاد با شکوه عدل وداد است امشب         
هنگام دادن مراد است امشب
کشکول گدایی خود آماده کنید                   
زیرا که ولادت جواد است امشب

میثم مومنی نژاد

بوسه به پاي تو زند، صد مَه و مِهر و مشتري

تا كه به يك نگه دهي، حال و هواي خوشتري

نور به كف رسيده‌اي، كيستي اي صبا صفت

هيچ نداند آدمي، جن و فرشته يا پري؟

شهره‌ي جودِ تو شده، وردِ زبانِ عالمي

ريخته از جمال تو، بر سر عرش گوهري

پشت سرت نگاه كن، ماه و ستارگان ببين

سوي مدينه مي‌بري، از برِ عرش لشگري

هر مژه از كرشمه‌ات، شوقِ امام هشتمين

چونكه به آغوشِ رضا، هست رضاي ديگري

بابِ مرادِ عاشقي، با قدم تو باز شد

حمد و ثناي حق كنم، از كرم تو دلبري

روز ازل گمان كنم وعده گرفتم از رُخت

تا نفسي بُود مرا بر منِ خسته بنگري

حسن ثابت جو